คือเรามีแฟนค่ะ รู้จักกันประมาณ6-7เดือน อายุห่างกันประมาณ3ปี เขาเองก็มีหน้าที่ของเขาแหล่ะค่ะมีเรียนมีสอบอะไรทำนองนั้น เราเองก็มีหน้าที่ของเราเหมือนกัน เราจะคุยกันแบบแชทค่ะ เราเป็นคนที่ค่อนข้างจะให้ความสำคัญกับเรื่องการตอบแชทมากๆ ไม่ต้องคุยทั้งวันก็ได้แต่อย่างน้อยมาบอกฝันดีกันสักนิดก็ดี แต่ด้วยความที่เขาโตกว่าภาระรอบตัวก็จะเยอะมากๆ เราก็เข้าใจเขานะ แบบทำงานหรือใช้เวลาส่วนตัว แรกๆมันก็ดีค่ะ เราเข้าใจกันดี มีทะเลาะบ้างไรบ้างแต่ก็จะผ่านไปด้วยดีเสมอ แต่พอรู้จักกันนานๆเข้า เขาเริ่มใจร้อนขึ้น ไม่ได้ให้ความสำคัญแบบเมื่อก่อนเรียกได้ว่าละเลยเราเลยค่ะฮือ บางทีเขาเหนื่อยเขาก็จะเงียบๆดูไม่ค่อยอยากคุย เขาเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างลึกเลยเราก็เข้าใจเพราะมันอาจจะทำให้เขามีความสุขเลยไม่ได้เข้าไปลึก เราก็อยู่ในกรอบของเรา แต่บางทีเราก็รู้สึกเหมือนเราไม่รู้จักเขาเลย เรานอยด์มากๆ เหนื่อยมากๆ เคิดจะเลิกหลายครั้งเพราะอยากให้เขาไปใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองต้องการแต่เรารักเขามากจริงๆเลยหาทางปรับตัวเอา เราจะพยายามคิดตลอดว่าเราอาจจะเด็กเกินไปเลยอยากมีความรักแบบเด็กๆ นี่อาจจะเป็นความรักแบบที่ผู้ใหญ่เขาเป็นกันรึป่าว แบบว่าอยากคุยก็คุยอะไนทำนองนี้น่ะค่ะ เลยอยากรู้ความคิดเห็นของทุกคนด้วยว่าความรักแบบผู้ใหญ่มันเป็นแบบนี้ใช่รึป่าว