ถ้าใครทำงานบริการ งานขายของ งานโรงแรม หรืองานส่งอาหาร ส่งพัสดุ
เราอาจจะมีความรู้สึกที่จำได้ว่าใครเป็นคนแรก และใครเป็นคนสุดท้าย ของวันนั้นๆ
ซึ่งบางครั้ง ลูกค้าคนสุดท้ายที่ว่า อาจจะมีเรื่องราวลึกลับน่าขนหัวลุก
เหมือนกับยามิชิไบตอนนี้ก็ได้ครับ

---

ยามิชิไบ Season ที่ 10 ตอนที่ 5: ลูกค้าสุดท้าย (ซับไทยแบบถูกลิขสิทธิ์โดย Muse Thailand)

สรุปเนื้อเรื่อง:
ทาคุยะ พนักงานร้านกาแฟได้พบกับลูกค้าคนสุดท้าย
ซึ่งเป็นคุณยายสภาพโทรมๆ ที่ไม่ยอมออกไปจากร้าน เพราะไม่มีเพื่อน ไม่มีที่อยู่
ยายขอเขาไปอยู่บ้านสักคืนหนึ่ง ซึ่งทำให้เขาลังเลอย่างหนัก
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เมื่อทาคุยะไปห้องพัก เขาเจอคุณยายคนนั้นอีกครั้ง
และเขาไม่ยอม จึงลากยายออกไปจากห้อง และจะแจ้งตำรวจ
ยายบอกว่า ถ้าทำแบบนี้ "เดี๋ยวสักวันเธอจะเป็นเหมือนฉัน"

คำสาปของคุณยายเป็นจริง! ทาคุยะถูกแฟนไล่ออกบ้าน บอสก็ไม่รู้จัก
และคนที่ทาคุยะคุยด้วยก็หายไปหมดราวกับตัวตนถูกลบเลือนออกไปจากคนรอบข้าง
ร่างกายของทาคุยะแก่ลงและทรุดโทรมเหมือนคุณยาย

จนทาคุยะจะต้องใช้วิธีเดียวกันกับที่คุณยายทำกับเขา

---

Plot สำหรับตอนนี้เดาง่ายครับว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จะว่าไปคุณยายไร้บ้านที่ว่า มาพร้อมกับสภาพที่โดนคำสาป "คนไร้บ้าน"
และขอคนไปอยู่ด้วย คนที่ถูกขอ ไม่ยอมให้อยู่ ก็ถูกสาปไปเป็นคนไร้บ้านต่อไป
ความสยองของตอนนี้มาในรูปแบบ "คำสาป" ครับ และก็จะวนลูปไปเรื่อยๆ

จำได้ว่า พล็อตวนลูป ของยามิชิไบ ตอนก่อนหน้าที่จำได้ชัดเจนคือ
Season 7 ตอนที่ 7 ซึ่งเป็นตอนตู้โทรศัพท์ผีหลอกกินคนครับ

ก็น่าคิดต่อไปว่า ถ้าทาคุยะช่วยยายแก่คนนี้โดยให้นอนสักคืนหนึ่ง
ยายอาจจะพอใจ และออกไป
แต่ถ้าคิดอีกด้าน ยายพอใจและอยู่ต่อ ก็อาจจทำให้ทาคุยะเดือดร้อนไปอีกก็ได้

เรื่องนี้มี Key Message ที่ชัดเจนคือเรื่องของ "ปัญหาคนไร้บ้าน (Homeless)" ครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ภาพลักษณ์ภายนอกที่ผมมองออก คนไร้บ้าน จะแต่งตัวรุ่มร่าม มอมแมม สภาพร่างกายทรุดโทรม
ซึ่งเหตุการณ์ในตอนนี้จะแสดงลักษณะของคุณยายคนนั้นอย่างจัดเจน 

ผมจึงลองไปค้นบทความเกี่ยวกับคนไร้บ้าน ไปสักพักหนึ่ง โดยลองค้นบทความภาษาไทย ในช่วงเวลาที่ยังไม่มีโควิดระบาด

ก็พบบทความของ Penguin Homeless ได้เขียนบทความไว้ว่า
คนญี่ปุ่นในช่วงยุค 1990-2000 จะมองว่าคนไร้บ้านเป็นคนขี้เกียจ ล้มเหลว
ซึ่งความไร้บ้านถือเป็นสิ่งที่น่าอับอายอย่างยิ่งต่อพวกเขา
จนรัฐในยุคนั้น จะต้องหาวิธีสร้างสวัสดิการให้คนไร้บ้าน
อ่านต่อได้ที่ : https://penguinhomeless.com/homeless-in-japan/

และมีบทความของ A-Day Magazine เขียนไว้ว่า
คนไร้บ้านในญี่ปุ่น ได้รวมตัวกันสร้างวัฒนธรรม "เดินกาแฟ" 
พูดง่ายๆ คือการแจกของที่จำเป็นในการประทังชีวิต
ซึ่งกลุ่มองศ์กรช่วยคนไร้บ้านในไทยกลุ่มหนึ่ง ได้ไปศึกษาแล้วเอามาทำต่อในไทยเราเองครับ
อ่านต่อได้ที่ : https://adaymagazine.com/coffee-walk-with-homeless

จะว่าไป ความน่าสงสารของคนไร้บ้านนั้น พวกเขาก็อยากจะมีสวัสดิการดีๆ อยากมีที่อยู่อาศัยเป็นหลักแหล่ง
และต้องทนทุกข์กับสายตาอันรังเกียจจากสังคม จนพวกเขาต้องหาทางช่วยเหลือกันเอง
พวกเขามีเสียงที่เรียกร้องขอความช่วยบางอย่างจากเรา
พวกเขาอาจจะหนีปัญหา หรือถูกปัญหารุมเร้าที่หนักเกินขีดจำกัด
จนต้องมาเป็นคนไร้บ้าน แบบที่ไม่ได้ตั้งใจก็ได้...
 
และนั่น ทำให้ผมนึกถึงเพลง Another Day In Paradise ที่บ่งบอกถึงปัญหาของคนไร้บ้านครับ


และย้อนกลับมาที่ความน่ากลัวครับ:
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ระดับความน่ากลัวให้ : 8/10

ถ้าเป็นประเด็นผี อย่างที่บอกครับคือ "คำสาป" และก "การวนลูป"
ฉากสุดท้ายของตอน มีเชิดสิงโต ทำเอาสะดุ้งได้ดีครับ

"คำสาปของไร้บ้าน" เป็น Key Massage ที่บ่งบอกถึงความน่ากลัวของสภาพที่ไร้บ้านไร้คนรู้จัก
บางครั้ง ความฆาตแค้น มาในรูปแบบคำเตือนที่ว่า
"เธอไม่โดน เธอไม่รู้... เพราะเธอไม่เคยเป็นเหมือนฉัน เธอไม่รู้สึกหรอก!"

ถ้าอยู่ดีๆ เรากลายเป็นคนไร้บ้าน ไร้คนรู้จักเพียงชั่วข้ามคืน มันก็น่ากลัวใช้ได้
จากที่เราเคยอยู่ดีกินดี กลายเป็นอยู่อย่างอดๆ อยากๆ เพียงพริบตาเดียว
เราอาจจะสติแตก จนต้องทิ้งศักดิ์ศรีขอความเมตตาจากคนอื่นๆ ครับ

นั่นแหละครับ ความน่ากลัวของการเป็นคนไร้บ้าน ที่บ่งบอกว่าความกลัวที่พวกเขาเผชิญมันเป็นอย่างไร


ตอนนี้เป็นตอนที่เดาง่าย และแฝงแง่คิดแบบไม่ลึกลับซับซ้อนใดๆ
และบางครั้ง ความน่ากลัวก็ไม่ได้มาในรูปแบบ "ผี" เสมอไป
หลังจากที่ผมดูมาถึงตอนนี้ เหมือนผมจะทำใจได้แล้วว่า Season นี้คงจะเป็น Season สุดท้ายจริงๆ

ใครคิดเห็นอย่างไร ก็มาแสดงความคิดเห็นได้เช่นเดิม และผมจะมากดไลก์ให้เช่นเดิมครับ
สำหรับตอนต่อไปมีชื่อว่า "จุดรวมขยะ" ครับ

---

เว็บไซด์หลัก: https://www.tv-tokyo.co.jp/anime/yamishibai10/
กระทู้ยามิชิไบประจำ Season 10: https://ppantip.com/topic/41182941