ผมไปเปิดกระทู้ที่ผ่านๆ มา เห็นมีคนด่าเรื่องคุณแม่วัยใสทั้งในและต่างประเทศเยอะแยะเลยครับ ถึงขั้นโดนแบนในบางประเทศ(อย่างเช่นในเกาหลีใต้อะไรประมาณนี้ครับ)ก็ยังมีครับ แต่พอผมไปเปิดอ่านดูจริงๆ มันไม่ได้แย่เหมือนในกระแสดราม่าเขาพูดถึงกันเลยครับ

อย่างเช่นเรื่องของค่านิยมผิดๆ จริงอยู่ที่ว่านางเอกท้องในวัยเรียน แต่เธอไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย แล้วที่พระเอกมันกลับมาหานางเอกเพราะมันรักนางเอกจริงๆ และต้องการจะรับผิดชอบสิ่งที่ตนกระทำลงไป ถึงขั้นยอมแต่งงานกับนางเอก ในชีวิตจริงเรื่องแบบนี้ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ เพราะใครมันจะไปรับผิดชอบเด็ก ขนาดตัวเองยังลำบากเลย

แล้วเรื่องดราม่าที่ GMM-Grammy จะเอาเรื่องนี้ไปทำเป็นละครไทย มันเป็นปัญหาตรงไหนครับ? เขาอยากทำก็ให้เขาทำไป อาจมีบางคนที่อยากดูไม่เหมือนพวกคุณที่ด่ากันอยู่ก็ได้ เขาซื้อลิทธิ์มาแล้ว จะไปห้ามเขาทำไมครับ? ถ้าเป็นผมก็คงลองเปิดดูบ้าง อาจจะดีกว่าในเว็บตูนด้วยซ้ำ

อึม จั่วหัว ลองอ่านดีกว่าไปดูแท็กนะ เดี๋ยวของขึ้น

อีกอย่างตรรกะพัง ครรกะหลุดตรงไหน? เพี้ยนนักเหรอครับ? ให้ความรู้เรื่องแก่คนท้องเยอะแยะ อย่างเช่นที่ว่า ถ้าท้องแล้วควรทำอย่างไร ไปปรึกษาใคร อะไร ที่ไหน อย่างไรบ้าง หรือถ้ายังไม่แน่ใจว่าท้องรึเปล่า(เพราะเมนส์ไม่มาบ้างอะไรอย่างนี้) ก็รู้ได้ว่าไปตรวจที่ไหน รวมถึงเรื่องของโรคเอดส์ โรคติดต่อทางเพศ ฯลฯ จะตรวจที่ไหนอย่างไร แล้วมีวิธีรักษาอะไรบ้าง อะไรประมาณนี้ครับ คือถ้าคุณตั้งครรภ์อยู่ ก็แนะนำให้อ่านเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดเลยครับ

ไอนักเลงที่อยู่ข้างห้องนางเอกมันพ่นบุหรี่ใส่เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ? ไม่เคยมีเลย! ใจดีซะด่วยซ้ำ ถึงขั้นพานางเอกไปส่งโรงพยาบาลเพื่อไปทำคลอดเลยทีเดียวครับ

ขอระบายตรงนี้เลยก็แล้วกัน ฟ้าแ่งบอกตรงไหนวะว่าไม่ใส่ถุงยางแล้วจะปลอดภัย ยังขอให้เมฆใส่ด้วยซ้ำ พระเอกนี่แหล่ะที่ทำอะไรไม่คิด ถึงขั้นพาพวกมาจัดหนักนางเอกด้วย มาเสียใจทีหลังมันก็สายเกินไปแล้ว

ไอเรื่องหนีออกจากบ้านมันสมควรโดนด่าด้วยเหรอ? ผมไปเห็นเรื่องอื่นๆ มา อย่างเช่น Tonikawa, Weathering with You ฯลฯ พวกพระเอกไม่เคยโดนด่าเลนสักนิด ทั้งๆ ที่ไปใช้ชีวิตคนเดียวกันทั้งนั้น อีกอย่างนางเอกก็ไม่ได้หนีออกจากบ้าน เพราะได้รับอนุญาตจากพ่อแม่แล้ว เห็นพาไปส่งที่สนามบินซะด้วยซ้ำ เรื่องท้องไม่ปรึกษาคนอื่นมันก็คือสิทธิ์ของเราใช่ไหม? มันน่าเกลียดตรงไหนเหรอ?

แต่ผมก็แอนตี้เรื่องคนเขียนเขียนเพื่อเงินอยู่ครับ ขนาด J.K. Rowling เป็นนักเขียนมหาเศรษฐี เธอยังไม่ได้จะเขียนเพื่อเงินเลย อย่างที่บอกครับ คนเขียนเขาอยากเขียนก็เขียน คนวาดเขาอยากวาดก็วาด ไม่จำเป็นต้องทำเพื่อเงินเสมอไปก็ได้ครับ

ต่อให้เนื้อเรื่องโลกสวยแค่ไหน ต่อให้ตัวละครจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีมากเท่าไร…ชอบก็อ่าน ไม่ชอบก็ไม่ต้องอ่านตั้งแต่แรก จบ
เพราะฉะนั้นมันก็แค่เรื่องแต่ง แต่ก็ควรใช้วิจารณญาณในการอ่านครับ เพราะคนเขียนเขาไม่ได้โลกสวย และเรื่องนี้ไม่ได้สร้างจากเรื่องจริง ก็แค่อยากระบายจินตนาการเขาก็ระบาย(ขอหยาบนิดๆ) ูถามพวก ึงทีเถอะ แ่งสะท้อนสังคมตรงไหนวะ กล่าวคือ อย่าไปคึดหลายกับมันเลยดีกว่าครับ อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้นแหล่ะครับ

ปล. เรื่องเข้ามหา’ลัยนี่ถือว่าเป็นตัวอย่างที่ดีมากเลยครับสำหรับสังคม กฎหมายไม่อาจห้ามคนที่จะหางานทำตอนม.ปลายได้ แต่สังคม ความกดดันและความยากลำบากของชีวิตจะห้ามคุณเองแหล่ะครับ ถ้าคุณชอบไปยืนขาแข็งหน้าเซเว่นก็ตามใจครับ เพราะจบม.ปลายมันก็มาได้แค่นั้นแหล่ะครับ เหมือนยูซากิ นาสะ พระเอกเรื่อง Tonikawa ที่ตกม้าตายเพราะความโง่เขลาเบาปัญญาของตนเอง เว้นซะแต่คุณจะมีสติปัญญาแบบมาร์ก ซัคเกอร์เบิร์ก ที่เรียนมหา’ลัยไม่จบแล้วลาออก แล้วออกไปหาเงินจนกลายเป็นมหาเศรษฐีได้ จะเป็นเรื่องดีมากเลยครับสำหรับอนาคตของชาติ