กระทู้นี้ผมสร้างขึ้นเพราะอยากจะระบาย ผมอึดอัด อึดอัดมากๆ ผมเกิดในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง ผมโตมาเพราะย่ากับปู่ ผมรู้สึกว่า ตัวเองไม่มีค่าในสายตาพ่อแม่อยู่ตลอด

ตอนผมอยู่ประถม มีอยู่วันนึง มีแขกมาบ้านย่า ย่ากับแขกนั่งคุยธุระกันตามประสาผู้ใหญ่ ส่วนผมก็นั่งอยู่ห่างๆ มีตอนนึง ผมแอบได้ยินย่าคุยกับแขก ซึ่งผมได้ยิมชื่อผมด้วย ผมเอะใจ เลยตั้งใจฟัง สิ่งที่ผมได้ยินมันทำให้ผมสตั้นจนพูดไม่ออก ตอนนั้นผมอยู่ป.5 รู้ภาษารู้ความแล้ว ผมได้ยินยายพูดประมาณว่า แม่ผมคลอดผมได้ 15 วัน ก็เอามาให้ย่าเลี้ยง ส่วนพ่อก็ไม่เหลียวแลอะไรเลย ผมเลยเก็บไปคิด ว่าสิ่งที่ผมได้ยินมามันจริงมั้ย ผมรู้สึกว่า ความอบอุ่นที่ผมได้มามีแต่ได้มาจากปู่จากย่า เมื่อก่อน ผมไม่อะไรเลยเพราะผมรู้แค่ว่าพ่อกับแม่ไปทำงานหาเงินที่กทม. จนตอนนี้ผมรู้สึกน้อยใจพ่อแม่มากๆน้อยใจตามประสาเด็กนั่นแหละ แล้วผมก็พึ่งมารู้ทีหลังอีกว่า ที่จริงแล้ว พ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่ผมอยู่ป.3 เพราะได้ยินย่าคุยโทสับกัยญาตพี่น้อง ผมแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ ความรู้สึกตอนนั้นคือป่นปี้มาก ผมร้องไห้สะอื้นจนย่าได้ยิน ย่าเดินมาถามว่าเป็นอะไร ด้วยความที่ผมไม่อยากให้ย่ามาคิดหนักกับผม ผมตอบไปแค่ว่า คิดถึงพ่อที่พ่อไปทำงาน

จนผมอยู่ป.6 พ่อกับมาอยู่ที่บ้าน ปัญหาครอบครัวเริ่มเกิดขึ้น และบ่อยมาก พ่อผมเป็นคนดื่นเหล้าสูบบุหรี่ พอเมามาชอบอารวาส ตะโกนเสียงดัง พังของบ้าง มาประมาณ3-4 รอบ จนมาถึงตอนผมอยู่ ม.1 พ่อเมา อารวาสพังของ พังบ้าน ประตูเลื่อนที่เป็นกระจก หน้าต่างที่เป็นกระจก พ่อทุบหมดเลย ตู้เย็น ตู้เสื้อผ้า ทีวี ไม่เหลือ ตอนนั้นความรู้สึกของผมมันเฉยชามาก พูดไม่ออก ไม่ร้องไห้  ได้แต่ยืนนิ่ง มองพ่อทุบบ้าน เพราะผมรู้ ห้ามยังไงเขาก็ไม่พัง เพราะครั้งก่อนๆ ผมก้มลงกราบเขายังไม่ฟัง ตอนนั้นปู่กับย่ากระวนกระวายมาก ผมเลยบอกให้พวกท่านไปที่อื่นก่อน พี่น้องข้างบ้านเลยบอกให้เข้าไปอยู่ในบ้านเขาก่อน ส่วนผมก็ยืนดูพ่อแท้ๆตัวเองพังบ้าน จนเหตุการสงบ ผมเข้ามาในบ้านคนเดียว ทุกอย่างเละ ผมยืนร้องไห้อยู่นาน ความคิดของผมในตอนนั้นคือ บ้านสวยๆของผมหายไปแล้ว การมีบ้านหลังสวยๆมันคือความฝันในวัยเด็กของผมเลย ผมได้แต่ของไห้ แล้วเก็บเศษแล้ว จนผมขึ้นม.2 การเงินค่าใช้จ่ายก็เริ่มจะไม่พอ ย่าต้องหาเช้ากินค่ำ ส่วนปู่ เป็นอัมพาสครึ่งซีก พ่อก็มีงานทำ แต่ไม่เคยเอาเงินให้ผมหรือย่าใช้เลย จนวันนึง ผมว่ารู้ทีหลังอีกว่า พ่อไปมีครอบครัวใหม่ เงินที่พ่อหาได้ พ่อให้แต่ฝั่งนั้นหมดเลย ผมเริ่มน้อยใจ ในหัวมีแต่คำว่าทำไม ทำไมพ่อไม่เหลียวแลเราบ้าง ทำไมพ่อไม่ใส่ใจเราบ้าง เราแอบร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง ครั้งนึง พ่อทักไลน์มาหาเรา ถามเราว่า"เอากีต้ามั้ย พ่อซื้อให้ " ตอนนั้นเราดีให้มาก ดีใจจนร้องให้เราตอบตกลงอย่างไว พ่อบอกอีก2วันพ่อจะเอาไปให้ พอถึงวันที่ผมจะได้ ผมนั่งรอพ่ออยู่หน้าบ้านเช้ายันค่ำ ไม่เล่นวี่เเววที่พ่อจะมาเลย ผมลองโทหา พ่อก็ตัดสาย หลังจากนั้นผมก็ติดต่อพ่อไม่ได้เลย พ่อสร้างปัญหาให้ครอบครัวเป็นอย่างมาก ทั้งค่ารถมอไซ รถใหญ่ บ้าน และอีกมากมาย ตอนนั้นผมรู้สึกท้อ อยากตาย ครอบครัวมีแต่ปัญหา ผมอยากหาทางออก เลยเฟสไปหาแม่แท้ๆ(เคยแอดเฟสแม่ไป) เราระบายกับแม่ทุกอย่าง ตอนแรกเหมือนจะดีนะ แต่หลัง เรารุ้สึกว่า ไม่น่าทักมาเลย เราเล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่ตอบเราแค่ว่า ช่วยอะไรไม่ได้  เราคนละครอบครัวกัน ผมสมเพชตัวเองมาก มากถึงมากที่สุด ที่หรอกำลังใจจากแม่ ผมตอบกลับแม่ไปว่า ผมแค่อยากระบาย ผมอึดอัด แม่ก็อ่านแต่ไม่ตอบอะไรมาเลย ผมนั่งรอคำตอบแม่อยู่นาน จนมั่นใจว่า แม่ไม่ตอบแล้วแหละ

พอผมขึ้นม.3 เริ่มมีเงินเกิบ ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมเก้นเงินได้หมื่นนึง เป็นเงินก้อนเดียวของผม และปู่กับย่า แล้วอยู่ๆพ่อก็กลับมาบ้านพร้อมแฟนใหม่ มาคุยเรื่องเงินกับย่าประมาณว่าขอเงินไปลงทุน เราบอกกับย่าเสมอว่าถ้าพ่อมาขอยืมเงินห้ามให้เด็ดขาด ย่าประฏิเสธพ่ออย่างสุดความสามารถ พ่อเริ่มหงุดหงิดและโวยวาย ย่าหันมาถามเรา เงินเอง ให้พ่อเองยืมไปก่อนได้มั้ย เดี๋ยวเขาจะคืน เราได้แต่ถอนหายใจ แล้วยอม พ่อยืมได้หนึ่งหมื่นบาทถ้วน จนผ่านไปหลายเดือนเราทวงแล้วทวงอีก พ่อก็บอกแต่เดี๋ยวให้ๆ บอกแบบนี้ตลอดที่ถาม จนผมคิดว่า คงไม่ได้แบ้วแหละ ผมเลยตัดสินใจทักไประบายกับแม่อีกรอบ แม่ก็อ่านเฉยๆ ไม่ตอบผมเลย ผมอึดอัดมาก แทบจะเป็นบ้าน ผมอยากมีความสุข อยากมีครอบครัวที่สมบูรแบบคนอื่น อยากมีพ่อแม่ค่อยซัพพอดแบบคนอื่น อยากมีบ้านสวยๆแบบคนอื่นผทก็ทำได้แค่คิด ผมอยากตาย ผมอยากทำร้ายตัวเองมาก แต่ผมมันขี้ขลาด เป็นห่วงปู่เป็นห่วงย่า ผมคิดว่า ถ้าไม่มีผม ปู่กับย่าจะลำบากมั้ย มันทำให้ผมสับสนและปวดหัวมาหๆ ผมได้แต่คิดว่าอยากตาย แต่ผมตายไม่ได้ ปัญหาที่เกิดมาตอนนี้มันก็ทำให้ผมเหมือนกับคนตายทั้งเป็น ความรู้สึกผมหายไปหมด ผมรู้สึกว่า ผมไม่น่าเกิดมาเลย ทำไมชีวิตผมก็เป็นแบบนี้ ทำไมเกิดเป็นผม มันถึงเหนื่อยใจขนาดนี้ ผมอธิบายไม่ถูก รู้แต่ว่าอึดอัด อึอัดที่สุด อย่กร้องไห้อยู่ตลอด

ตอนนี้ผมไม่ไหว จิตใจ ความรู้สึกของผมตอนนี้มันซ้ำหมดแล้ว ผมหนักใจแหละเหนื่อยใจ ทั้งการเรียน ตอนนี้ผมอยู่ม.3 เกรดเฉลี่ยตอนม.3เทอมแรกผมได้3.82 ต่อไปจะขึ้นม.4 ผมไม่รุ้จะเอาตังที่ไหนเรียน ผมเคยคุยเรื่องนี้กับพ่อ พ่อบอกแค่ว่าอน่กเรียนก็เรียนดิ ซึ้งมันทำให้ผมไม่มั้นใจเลยว่าพ่อจะส่งผมเรียน ผมอยากตายเอามากๆ ปัญหาเยอะแยะไแหมด มันยากที่จะอธิบายมากครับ

กระทู้นี้ไม่แน่ใจว่าที่เขียนมาคนอ่านจะเข้าใจมั้ย แต่ผมแค่อนากระบาย ส่วนไหนที่ไม่เจ้าใจก็ผ่านๆไปเลยครับ กระทู้ขอวผม ทำผู้อ่านท่านไหนไม่พอใจ ผมขอโทษด้วยครับ