เราอายุ24 ย่าง25ค่ะเราทำงานหน่วยงานรัฐ ไม่ได้สบายเหมือนที่ใครเขาพูดไว้เลยนะคะเพราะเราเป็นแค่ลูกจ้างที่ทำงานหนักเหมือนกันค่ะเงินเดือนไม่ขึ้น ไม่มีเบี้ยเลี้ยง และสวัสดิการใดๆ
ตอนนี้เรื่องที่เราอยากมาพิมพ์ตรงนี้มันมีหลายเรื่องวนอยู่ในหัวเราเรียบเรียงไม่ค่อยเก่งนะคะอาจจะงงบ้าง ..ซึ่งเรารู้สึกว่าถูกมองเป็นตัวตลก เขามองว่าเราเป็นคนมีความสุขตลอดไม่เห็นมีเรื่องเครียด เวลาเราพูดก็ไม่ค่อยมีใครฟังเราเลยค่ะเขาก็จะพูดเสียงดัง เกทับเราไปเลย พอเรากลายเป็นคนไม่พูดเงียบๆ แต่เราไม่ได้โกรธเกลียดใครนะคะแค่รู้สึกว่าไม่พูดดีกว่า บางทีคิดอะไรออกอยากบอกอยากพูดแต่เราก็รู้สึกว่า ไม่เอาไม่พูดดีกว่าขี้เกียจพูด เราก็แค่ยิ้มให้ทุกคน พอเราอยู่เฉยๆของเรา บางคนทั้งๆที่ตัวเองก็เคยอ้วนมาก่อนก็ชอบมาว่าเราอ้วน เราก็พอรับได้แต่ว่าบ่อยๆ เราก็รู้สึกแย่นะคะ เพราะ6เดือนก่อนเรารู้สึกเครียด นอนไม่หลับ แล้วเราก็กินๆจนน้ำหนักขึ้นมา10กิโลเลยค่ะ มันขึ้นมาเร็วจนตกใจเลย ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับอาการซึมเศร้ามั้ยเรามีอาการคล้ายๆ แต่ยังไม่ได้ไปหาหมอเพราะยังไม่แน่ใจมันยังมีช่วงที่ยิ้มได้ตอนเรา เล่นกับหมาคุยกับหมา คุยไปร้องไห้ไปมันก็ยังนั่งอยู่กับเรา
เรารู้สึกว่าคุยกัยใครเขาก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เราพูดแล้วเขาก็จะมองข้ามหรือเปลี่ยนเรื่องคุยน่ะค่ะ จนเรารู้สึกว่าเราทำงานไม่ได้เรื่องเลยค่ะหลายครั้งอยากลาออกเพราะคำพูดที่ทิ่มแทงแต่ลาออกไม่ได้ค่ะยังต้องส่งเงินให้ที่บ้าน เราก็มาทำงานต่างจังหวัดด้วยค่ะไกลบ้าน หรือมันเป็นเราเองที่ไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือเป็นเราเองที่เซ้นสิทีฟกับคำพูดเองคะ
หรือเราคาดหวังกับอะไรอยู่รึเปล่าคะ สับสนไปหมด ไม่มีเป้าหมาย เคยวางแผนไว้ก็พังไปหมด เราต้องช่วยเหลือตัวเอง เรารู้สึกว่าไม่มีใครซัพพอร์ตเราได้แม้กระทังความรู้สึกเลยค่ะ
ในวันที่เราไม่มีเงินเลยเงินไม่พอเราต้องแบกหน้าไปยืมเงินพี่เรา แต่ก่อนจะได้เงินมาเราก็โดนคำพูดที่เรารู้สึกแย่ นะคะแต่ก็ทำไรไม่ได้เพราะเราไม่มีเงิน เราจะไปยืมคนอื่นก็ได้แต่เราก็ขอเลือกพึ่งพาคนในครอบครัวก่อนเราก็ยืมไม่เยอะไม่เคยเกิน1000เงินเดือนออกปุ้บเราคืนทันที เรารู้สึกแย่เหมือนกันที่ต้องไปยืม ทำงานแล้วก็ยังเป็นภาระคนอื่น
เราอยู่คนเดียวคิดหลายครั้ง ถ้าเราจากไป แบบเงียบๆมันน่าจะดี แต่ยังเป็นอะไรไปไม่ได้เพราะประกันของเราถ้าฆ่าตัวตาย ก็ไม่ได้เงินคนที่ยังอยู่เขาก็จะยังเสียเวลาเสียเงินค่าศพเราอีก นั่นแหล่ะค่ะสิ่งที่ทำให้เราคิดว่ายังต้องอยู่ เราไม่เก่ง จริงๆแล้วเราอ่อนแอ ข้างในบอบช้ำเหลือเกินเราเหนื่อยเหลือเกินเราไม่ได้เข็มแข็งเราไม่ได้มีความสุขอย่างที่ใครเห็น เราเหนื่อยเราท้อแต่เรายังต้องทำ ที่ที่เราอยู่ปัจจุบัน
เราจะทำยังไงดีคะให้เรารู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม ฟังธรรมะ สวดมนต์ ทำบุญไปปฏิบัติ ทำมาแล้ว ไปคนเดียวด้วยนะคะ
แท็กผิดต้องขออภัยนะคะ
ขอบคุณไว้ล่วงหน้ามากๆค่ะ
เราจะจัดการตัวเองยังไงดีคะ รู้สึกว่าคนที่เคยไว้ใจได้กลับไว้ใจไม่ได้สักคน
ตอนนี้เรื่องที่เราอยากมาพิมพ์ตรงนี้มันมีหลายเรื่องวนอยู่ในหัวเราเรียบเรียงไม่ค่อยเก่งนะคะอาจจะงงบ้าง ..ซึ่งเรารู้สึกว่าถูกมองเป็นตัวตลก เขามองว่าเราเป็นคนมีความสุขตลอดไม่เห็นมีเรื่องเครียด เวลาเราพูดก็ไม่ค่อยมีใครฟังเราเลยค่ะเขาก็จะพูดเสียงดัง เกทับเราไปเลย พอเรากลายเป็นคนไม่พูดเงียบๆ แต่เราไม่ได้โกรธเกลียดใครนะคะแค่รู้สึกว่าไม่พูดดีกว่า บางทีคิดอะไรออกอยากบอกอยากพูดแต่เราก็รู้สึกว่า ไม่เอาไม่พูดดีกว่าขี้เกียจพูด เราก็แค่ยิ้มให้ทุกคน พอเราอยู่เฉยๆของเรา บางคนทั้งๆที่ตัวเองก็เคยอ้วนมาก่อนก็ชอบมาว่าเราอ้วน เราก็พอรับได้แต่ว่าบ่อยๆ เราก็รู้สึกแย่นะคะ เพราะ6เดือนก่อนเรารู้สึกเครียด นอนไม่หลับ แล้วเราก็กินๆจนน้ำหนักขึ้นมา10กิโลเลยค่ะ มันขึ้นมาเร็วจนตกใจเลย ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับอาการซึมเศร้ามั้ยเรามีอาการคล้ายๆ แต่ยังไม่ได้ไปหาหมอเพราะยังไม่แน่ใจมันยังมีช่วงที่ยิ้มได้ตอนเรา เล่นกับหมาคุยกับหมา คุยไปร้องไห้ไปมันก็ยังนั่งอยู่กับเรา
เรารู้สึกว่าคุยกัยใครเขาก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เราพูดแล้วเขาก็จะมองข้ามหรือเปลี่ยนเรื่องคุยน่ะค่ะ จนเรารู้สึกว่าเราทำงานไม่ได้เรื่องเลยค่ะหลายครั้งอยากลาออกเพราะคำพูดที่ทิ่มแทงแต่ลาออกไม่ได้ค่ะยังต้องส่งเงินให้ที่บ้าน เราก็มาทำงานต่างจังหวัดด้วยค่ะไกลบ้าน หรือมันเป็นเราเองที่ไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือเป็นเราเองที่เซ้นสิทีฟกับคำพูดเองคะ
หรือเราคาดหวังกับอะไรอยู่รึเปล่าคะ สับสนไปหมด ไม่มีเป้าหมาย เคยวางแผนไว้ก็พังไปหมด เราต้องช่วยเหลือตัวเอง เรารู้สึกว่าไม่มีใครซัพพอร์ตเราได้แม้กระทังความรู้สึกเลยค่ะ
ในวันที่เราไม่มีเงินเลยเงินไม่พอเราต้องแบกหน้าไปยืมเงินพี่เรา แต่ก่อนจะได้เงินมาเราก็โดนคำพูดที่เรารู้สึกแย่ นะคะแต่ก็ทำไรไม่ได้เพราะเราไม่มีเงิน เราจะไปยืมคนอื่นก็ได้แต่เราก็ขอเลือกพึ่งพาคนในครอบครัวก่อนเราก็ยืมไม่เยอะไม่เคยเกิน1000เงินเดือนออกปุ้บเราคืนทันที เรารู้สึกแย่เหมือนกันที่ต้องไปยืม ทำงานแล้วก็ยังเป็นภาระคนอื่น
เราอยู่คนเดียวคิดหลายครั้ง ถ้าเราจากไป แบบเงียบๆมันน่าจะดี แต่ยังเป็นอะไรไปไม่ได้เพราะประกันของเราถ้าฆ่าตัวตาย ก็ไม่ได้เงินคนที่ยังอยู่เขาก็จะยังเสียเวลาเสียเงินค่าศพเราอีก นั่นแหล่ะค่ะสิ่งที่ทำให้เราคิดว่ายังต้องอยู่ เราไม่เก่ง จริงๆแล้วเราอ่อนแอ ข้างในบอบช้ำเหลือเกินเราเหนื่อยเหลือเกินเราไม่ได้เข็มแข็งเราไม่ได้มีความสุขอย่างที่ใครเห็น เราเหนื่อยเราท้อแต่เรายังต้องทำ ที่ที่เราอยู่ปัจจุบัน
เราจะทำยังไงดีคะให้เรารู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม ฟังธรรมะ สวดมนต์ ทำบุญไปปฏิบัติ ทำมาแล้ว ไปคนเดียวด้วยนะคะ
แท็กผิดต้องขออภัยนะคะ
ขอบคุณไว้ล่วงหน้ามากๆค่ะ