คือเราแต่งงานกับแฟนมาจะได้2ปี อยู่ด้วยกันมาช่วงแต่งแรกๆก็มีทะเลาะกันบ้าง ช่วงแรกๆแม่แฟนเราก็โอเค ช่วงแรกเราก็อยู่บ้านเราปกติ แต่ทีนี้ที่บ้านเขารับเหมาพวกเฟอร์นิเจอร์ เขาเรยให้เราไปทำด้วยทำไปด้วยสักพักเริ่มมีปากมีเสียงกันแต่เราไม่เคยเถียงจนกระทั้งด่าเราขึ้นขึ้นกู ไล่ให้กับบ้านเราก็กับ แต่ดีที่แฟนเราตามกับมาด้วย ( รอบนี้เขาเลือกเรา )  จนเราไม่มีงานไรทำเพราะแฟนวุติไม่ถึง เรามาขายของด้วยกัน เราเอาทองไปขายเพื่อที่จะมาเปิดร้านขายของ ลำบากด้วยกันทุกอย่างไม่ว่าจะมีกินไม่มีกินอดๆยากๆ  ขายของไม่ดีช่วงโควิทเราก็เรยต้องเลิกขายไปหางานโรงงาน รอบนี้ดีหน่อยได้ทำทั้งคู่อยู่ที่เดียวกันไม่เคยห่าง อยู่กันลำพังดีมาก ทะเลาะกันบ้างตามประสาคู่รัก  ทำงานจนเริ่มมีตังเก็บบ้าง พ่อกับแม่เขาก็โทมาขอให้เรากับไปทำด้วยเราจะไม่ไปแต่เขาโทมาขอให้ไป พูดดีทุกอย่างบอกจะช่วยทุกอย่างถ้าเราเดือดร้อนหรือไม่มีตัง ไม่มีอะไร อยากได้อะไรเขาก็จะช่วย ( ทางบ้านเขาพอมีฐานะ ส่วนเราพอมีกินไปวันๆ ) เราไปอยู่ด้วยช่วงแรกที่ไปดีมากๆ เราก็พยายามปรับตัวลุกมาทำกับข้าวให้ เลิกงานมาก็ทำให้ จนแทบจะไม่ต้องทำไรเรยก็ได้  ใช้ไรเราทำหมด แต่สุดท้าย แม่แฟนเราก็ทำนิสัยแบบเดิมด่าเราเพราะไม่ชอบเราแค่ว่าเราไม่มี อยู่กับลูกเขาลูกเขาไม่มีทองใส่ ( เงินทองมันของนอกกายไหม ) แต่เรามีพาระที่สร้างร่วมกันมาก็ต้องใช้หนี้ก่อนจะให้มีเรยมันก็ไม่ได้ เราทนมาตลอดกับคำพูดเขา จนครั้งสุดท้ายเราทนไม่ไหวกับคำด่าที่มันแรงเกินไป เราขอเลือกที่กับมาอยู่บ้าน เขาก็ยังตามมาทักด่าเราในไลน์ในเฟส บอกว่าลูกเราอยู่กับเราไม่มีวันเจริญ  ( ก็ขอให้เขาเจอคนที่ดีแล้วกัน ) แต่แฟนเราดีมากนะ  แต่เขาก็ฟังแม่เกือบทุกเรื่อง ทั้งๆที่เขาก็เห็นการกระทำแม่เขาทุกอย่าง เราเลือกที่ออกมาทุกคนว่าเราเลือกถูกแล้วใช่ไหมคะ หรือเราไม่อดทนพอ