คือเราเป็นคนที่ชอบจินตนาการมากค่ะเข้าขั้นมโนเลย   เราชอบสร้างจินตนาการเป็นเรื่องเป็นราวจนมันเริ่มหนักแบบบางทีก็จจินตนาการว่ามีคนมานั่งอยู่ด้วยละก็จะทำตัวเกร็งๆไม่เป็นตัวของตัวเองทั้งๆที่นั่งอยู่คนเดียวอยู่ในบ้านตัวเองด้วย จินตนาการว่าตัวเองไปทำตัวไม่ดีหรือว่าเรื่องน่าอายใส่คนอื่นทั้งๆที่ก็ไม่เคยทำ  หรือว่าบางทีแค่เห็นรูปก็เก็บไปคิดแล้วเช่น เราเห็นรูปศิลปินที่ชอบก็จะจินตนาการว่าเราไปทำตัวไม่ดีใส่เค้าทั้งที่เราชอบเค้ามากๆ เห็นรูปคนที่รู้จักก็จะจินตนาการว่าไปทะเลาะไปมีเรื่องกับเค้าทั้งๆที่ก็ไม่เคยมีปัญหากัน จินตนาการว่าคนในครอบครัวตายละก็นอนร้องไห้ ร้องไห้แบบจริงจังมากทั้งๆที่ก็ไม่ใช่เรื่องจริงไม่มีใครตายด้วย อาการแบบนี้มันเริ่มมีมาตั้งแต่เด็กๆตอนเด็กๆเวลาเห็นสถานที่แปลกตาแล้วชอบเก็บมาคิดว่าตัวเองโดนเอาไปทิ้งบ้างหลงทางกับครอบครัวที่นั่นแล้วก็จะนอนร้องไห้ทั้งที่ก็ไม่ใช่ความจริงไม่หลงทางไม่เคยโดนเอาเอาไปทิ้งด้วย และเราก็ชอบพูดคนเดียวด้วยชอบจินตนาการว่าตัวเองกับพูดคุยกับเพื่อนที่สร้างขึ้นมา บางทีก็หัวเราะกับเรื่องที่สร้างขึ้นมาในหัวในจินตนาการ ทุกอย่างมันเป็นจินตนาการหมดเลยและพอยิ่งโตอาการยิ่งหนัก   เราควรทำยังไงดีคะ มันเกี่ยวกับจิตเภทรึเปล่าหรือเราแค่ขี้มโนทุกวันนี้ต้องมานั่งบอกตัวเองว่าทุกอย่างเป็นเพียงความคิดไม่ใช่เรื่องจริง  บางทีก็จินตนาการถึงการฆ่าคนก็มีแล้วแต่อารมณ์ในตอนนั้น