เราทะเลาะกับแม่อีกแล้ว แม่ด่าเราเรื่องไม่มาเปิดโทรทัศน์ให้ตอนนั้นเราเรียนมาเหนื่อยเราเลยหลับไปเลยช่วงนั้น แล้วไม่ได้มาเปิดโทรทัศน์ให้พอตื่นขึ้นมาเขาก็มาด่าว่าพึ่งพาอะไรไม่ได้ด่าสาระพัดมีอะไรที่จะด่าได้ก็เอามาด่า และมันจะมีอยู่คำหนึ่งเขาพูดว่าต้องคิดแบบนี้แน่ๆ เราเลยพูดไปว่าอย่ามาคิดแทนรู้ได้ไงว่าคิดแบบนั้น เขาเลยเปลี่ยนเรื่องมาด่าต่อไปนี้กูจะไม่คิดแทน ไม่ทำอะไรให้อีกแล้ว คือทุกคนต้องมาเจอสถานะการณ์แบบเราอะคำพูดทุกคำคือมันแย่จริงๆ มันทำให้เราคิดว่าเราแย่ขนาดนี้เลยหรอ ทำดีไม่เคยโดนชม พอทำอะไรที่ไม่ถูกใจไม่ได้ดั่งใจที่เขาคิดแทนไว้ให้เราก็จะกลายเป็นเด็กเลว เด็กไม่ดีไปเลย เราอยากฟังมุมมองของคุณแม่คนอื่นๆอะ ว่าเขาเคยบั้นทอนจิตใจลูกขนาดนี้ไหม ส่วนตัวเราคิดว่าพี่สาวเราเขาไม่เคยโดนด่าขนาดนี้เลยเพราะนางอยู่ในโอวาทตลอด แม่ต้องการอะไร มันก็ทำให้ตามคำสั่ง ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง แม่คิดแทน ทำไมถึงคิดแทนไม่ได้เขาบอกว่า เพราะกูเลี้ยงมา ทำไมกูถึงจะคิดแทนไม่ได้  ทำไมกูถึงจะบงการชีวิตไม่ได้  เขาเลี้ยงเรามาเราไม่เคยออกความคิดเห็นอะไรในตัวเองได้เลย พอพูดก็จะกลายเป็นเด็กเนรคุณ  เราเครียด ไม่มีคำชื่นชมจากใคร ไม่มีคำว่าอบอุ่น ไม่รู้สึกว่ามีคำว่ารัก  เราเป็นโรคซึมเศร้าแม่เรายังไม่รู้เลย  เวลาโดนบั่นทอนเรายังคิดเลยนะว่าถ้าเราแย่ขนาดนี้ ไม่มีเราเขาคงดีใจ เราจะอดทนไม่รู้ว่าจะทนไหวไปถึงเมื่อไหร่ ตอนนี้ใช่ว่าจะออกมีชีวิตอยู่ที่ไหน..