ที่จริงก็ไม่ได้ทุกข์อะไรนักหนา เรื่องที่ทำให้หัวเราะเยอะๆก็ยังมี
แต่ทำไมเรามักจะคิดถึงอะไรๆที่เคยผ่านมาตอนเด็กๆ นึกถึงแล้วน้ำตาไหล

อย่างช่วงที่คุณอ๊อดคีรีบูนเสียชีวิต เราซึ่งจะว่าไปแล้ว สมัยเขาดังมากๆ เราเพิ่งจะสี่ขวบเอง ยังเด็กเกินกว่าจะเป็นแฟนคลับพี่เขา แต่ก็คุ้นเคยกะเขามานาน ตอนรู้ข่าวก็แค่ตกใจ เสียดายนะ

แต่วันต่อมา ตอนเลิกงานเราเดินกลับบ้าน พร้อมกับเปิดเพลงของเขาฟังไปด้วย แล้วอยู่ดีๆก็น้ำตาไหล มันไม่ใช่แค่เสียใจแบบสูญเสีย แต่คือเราชอบฟังเพลงที่เขาร้องในรวมดาว นพเก้า ที่เขาร้องคู่กับคุณโอ อัจฉรพรรณี คู่ขวัญของเขาบ่อยๆ ฟังแล้วนึกถึงตอนเด็กๆที่เคยไปกินข้าวกะญาติฝ่ายแม่ แล้วบรรยากาศในร้านอาหารจะเปิดเพลงอัลบัมนี้ให้ได้ยิน มันทำให้เราคิดถึงน้า คิดถึงตากับยาย คิดถึงช่วงเวลาตอนเด็กๆมากจนแบบน้ำตาไหลไม่หยุดเลย
ฟังเพลงยุค 90 ก็น้ำตาซึมคิดถึงชีวิตสมัยมัธยม เป็นแบบนี้แบบไม่รู้ตัวเลย ไม่รู้ทำไม