สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็ก65 ที่พยายามตั้งใจเรียนเก็บเกรดจนได้ 3.88 ซึ่งท็อป1ใน20ของระดับชั้นจากนักเรียน300+คน ในช่วงมัธยมศึกษาตอนปลาย พยายามเก็บกิจกรรมเป็นประธานนักเรียน เป็นตัวแทนรุ่นทำกิจกรรมต่างๆ ด้านจิตอาสาก็พยายามทำ ^{เรามีความตั้งใจอยากยื่นมหาวิทยาลัยในรอบที่1} คือรอบพอร์ต ใช่ค่ะจนเรายื่นพอร์ตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ วิทยาเขต ประสานมิตร เราติดสัมภาษณ์ค่ะ เราดีใจขั้นสุดเหมือนเป็นความหวังที่เราภูมิใจมากๆ แต่เราศึกษาเรื่องหอพักมกลับพบว่าคณะเราไม่มีหอใน ทำให้เรามีปัญหากับทางบ้านเรื่องหอ เพราะทางบ้านเราคิดว่าหอนอกน่าจะราคาสูง เราก็บอกกับท่านว่าฃั้นแม่พหาหอที่มันพอดีกับตัวแม่ และก็ให้หนูพออยู่ได้ได้ไหม หนูอยากเรียนที่นี้จริงๆเราก็รู้สึกเสียใจเพราะถ้าเราติดผ่านสัมภาษณ์ เราอาจจะไม่ได้เรียนที่นี้เพราะที่บ้านเราพยายามพูดว่าอยากให้เราไปสอบที่อื่นที่มีหอใน ท่านเป็นห่วงเราว่าถ้าอยู่หอนอกเราจะเหลวไหลหรือเจอเพื่อนๆที่ไม่ดี เราก็บอกท่านว่าแม่หนูไม่ได้จะอยู่ในอ้อมกอดของแม่ไปตลอดนะ หนูอยากลองใช้ชีวิตเพื่อที่จะอยู่รอดในทุกสังคม จริงๆเราตั้งใจจะเข้าศรีนครินทรวิโรฒตั้งแต่ม.4แล้วค่ะ เราพยายามอ่านเน้นไปในเอกวิชาที่เราสมัคร เพราะเราชอบ เราบอกกับทางบ้านว่าเราอ่านหนังสือไม่ทัน ไม่พร้อมที่จะไปสอบแข่งกับใคร เพราะเราอ่านแค่วิชาที่เราจะเรียนในเอกของเรา มันกลับทำให้ครอบครัวผิดหวังในตัวเรา เรารู้สึกเป็นคนที่ยังไม่พยายามมากพอ ตอนนี้เรารู้สึกแย่ไปทั้งหมด เราเหนื่อยค่ะเราไม่ได้รับกำลังใจใดๆเลย ที่ผ่านมาเราเรียนเราอ่านหนังสือด้วยตัวเอง เก็บเกรดด้วยตัวเอง เพราะที่บ้านไม่ทุนจะส่งไปเรียนเสริมกับใคร มันทำให้เราอยากเข้ารอบพอร์ตมากๆ เราผิดไหมคะที่กำลังเหนื่อยในสิ่งนี้อยู่ ใครมีวิธีรับมือกับตรงจุดนี้บ้างคะ ตอนนี้เราพยายามหาทุนเพื่อที่จะเรียนและลดค่าใช้จ่ายของพ่อแม่ แต่พ่อแม่กลับบอกว่าเราทำอะไรไม่นึกถึงหัวท่าน เราเลยบอกงั้นแม่อยากให้หนูเรียนอะไรเป็นอะไร แม่เลือกเลย หนูจะเรียนตามที่แม่บอก เราผิดไหมคะที่ทำแบบนี้