เรื่องมีอยู่ว่า.........
       เรากำลังเรียนปวส. คบกับแฟนเรามา3ปีแล้ว แฟนเรา31 ตั้งแต่เราเข้ามาบ้านหลังนี้ เขาไม่เคยชอบเราเลย เท่าที่ดู เราคิดว่าเขาอาจจะคิดว่าเรามาหลอกลูกชายเขา แต่เราไม่ได้คิดแบบนั้นเลย พ่อแม่เราคุยกันแล้วแต่ต่อหน้าเราเขาจะพูดดี แต่พอลับหลังเรา ทั้งที่เรายืนอยู่ตรงนั้นเรามักจะได้ยินเขาพูดถึงเรื่องเราตลอดว่าเมื่อไหร่จะเรียนจบอายุน้อยเกิน เราได้ยินคำพวกนี้มาตลอด3ปี เราเคยคิดว่า ถ้าเราอยู่ไปเรื่อยๆ คอยช่วยแก ดูแลเรื่องในบ้านทำความสะอาด ซื้อขนม มาให้ พาไปทานข้าว หวังว่าเขาจะรักเราเหมือนลูกคนนึง แต่ไม่เลย เราเปิดกิจการร้านเล็กๆ กับแฟน เลิกเรียนเราต้องรีบขับรถกลับมาขายของเพราะแม่แฟนจะมาเปิดหน้าร้านให้ เราต้องรีบมาดูร้าน เราเปิดมาเกือบ1ปีแล้ว เราดิ้นรนทำทุกทาง เพราะแค่เราอายุน้อย ไม่เคยมีใครเห็นเราเลย เราร่างกายไม่แข็งแรง100% ตั้งแต่เราฉีดวัคซีน เราเหนื่อย เราหอบ เราเป็นโรควิตกกังวล เครียด เกือบระยะซึมเศร้า สุขภาพจิตเราแย่ลงร่างกายก้ทรุดลง บ้านแฟนมีพี่น้อง2คน เราคบกับคนพี่ เวลาสะไภ้ของคนน้องมา (สะไภ้คนน้องเขาอายุ29)ทุกคนจะวิ่งเข้าหา อยากคุยอยากกินข้าวด้วย ทั้งที่เขาพึ่งคบกัน แต่เราอยู่กับแฟนเรามา3ปี ไม่เคยมีใครเข้าหาพูดคุย ชวนเราคุยเลยซักครั้ง มีแต่เราที่พยามปรับตัวให้อยู่กับทุกคนได้ เข้าหาทุกคน นิ่งและใจเย็นที่สุด และเราได้ยินแม่คุยกับสะไภ้ของคนน้องว่าเรื่องมีลูก แม่คิดว่าเราคงไม่ได้ยินทั้งที่เรายืนล้างจานอยู่หลังตู้ ว่าเมื่อไหร่ลูกคนโตจะมีลูก แม่เขาก้พูด ว่าเรายังเด็ก คงไม่มีกันหรอกดูว่าเราจะคบกับลูกเขาได้อีกกี่ปี แต่แม่รอหลานของสะไภ้คนน้อง เราก้ไม่ได้ซีเรียจอะไร ถ้าเขาจะมีก่อน ถ้าเขาพร้อมนะ เราก็แสดงความยินดีด้วย แต่กับเราเขาเคยพูดกับเราตอนสะไภ้คนน้องไม่อยู่ แม่เขาบอกว่าให้เราเรียนจบนี่ก้พอก่อน แม่อยากอุ้มหลาน เราได้ยินเราก้ดีใจ เพราะเวลานั้นเราก้22พอดี ถ้าถึงจุดว่าเรามีลูก เราพร้อมที่จะเลี้ยงดู พร้อมจะเสียสละเวลาดรอปต่อป.ตรีซัก1ปี ละเราค่อยไปเรียนภาคสมทบ เราคิดว่าเราสามารถดูแลเด็กคนนึงได้ดีแน่นอน เราถูกเลี้ยงมาด้วยระบบครู ป้าเราเป็นครู มันทำให้เรามีความนึกคิด เป็นคนเนี๊ยบคนนึงเลยแหละ แต่พอเขาพูดถึงเราลับหลังบ่อยๆ ละคือหนังคนละม้วนตอนพูดกับเราต่อหน้า เราคิดว่าให้เขารอจนเรียนจบ เราจะมีลูก24-25 เราจะปล่อยให้พวกเขารอไปเลย ทำไมคนทุกข์ใจต้องเป็นเรา เราต้องพยามอีกเท่าไหร่ เพียงแค่เพราะเราอายุน้อยกว่า แค่นั้นหรอ คนอายุน้อยเขาไม่มีความคิดหรอ เราจะไม่โตเลยหรอ เราจะอยู่กับคนที่เรารักไม่ได้เลยหรอ พอเป็นแบบนี้เราเหนื่อย เรากลัวเป็นซึมเศร้า เพราะเป็นโรควิตกกังวล ร่างกายเราทรุดลง ไม่รู้ควรทำยังไงดีคะ😢