คือขอท้าวความก่อนว่า  เรากับพ่อไม่ได้มีปัญหากัน  เรื่องมันเกิดมาจากเราก็ขอเงินพ่อใช้ปกติ  แล้วพ่อก็โอนให้บ้าง ไม่ได้ให้บ้าง  ทั้งๆที่เราก็เป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซน ปิดเทอมเราก็กลับไปช่วยงานที่บ้านตลอด ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย เพราะพ่อไม่ให้ไป ก็อยู่รับใช้พ่อและภรรยาของเขาเหมือนคนรับใช้คนนึง แต่เราก็ไม่ได้คิดมากอะไร เพราะคิดว่าเขาก็ส่งเสียเราเรียน  (แต่ภรรยาพ่อไม่รู้นะคะว่าพ่อให้เงินเรา คิดว่าเรากู้เรียน แต่เรากู้ไม่ได้เพราะเกรดไม่ถึง)  ขนาดบ้านเพื่อนเราอยู่ใกล้ๆบ้านเรา พ่อยังไม่ให้ไป จะไปต้องแอบไป และไปได้ไม่นาน เพราะถ้าพ่อเรียกใช้งานแล้วเราไม่อยู่ พ่อก็จะบ่น บางครั้งก็ด่า คือจริงๆเรื่องแย่ๆมันเกิดขึ้นทุกวัน  แต่เราก็ทนเพราะคิดว่าเขาคือพ่อ  ตอนแรกๆพ่อเราก็ส่งเงินปกติ แต่ช่วง3 ปีหลังพ่อให้เงินเราน้อยมาก  ถ้าเทียบกับชีวิตของเด็กมหาลัย คือแบบมีก็ให้ ไม่มีก็ไม่ให้ พอเราบอกว่าเงินไม่พอก็บอกให้ทน มีครั้งนึงเราบอกให้กลับไปเรียนแถวบ้านไหม เพราะกลัวพ่อไม่ไหว พ่อก็ด่าเราว่าเราติดผู้ชาย ใจไม่เอา บลาๆๆ  ทั้งที่เราเองแทบไม่มีเงินจะกินข้าว เราเลยคิดว่าถ้ากลับไปเรียนแถวบ้าน อย่างน้อยก็ไปกินอยู่กับแม่เรา แต่พ่อไม่ยอม  จนกระทั่งวันนี้ก็มาถึง เราก็ขอเงินพ่อปกติ แต่พ่อไม่โอนให้เราเลย  เราเคยถามพ่ออยู่ครั้งนึงว่า ถ้าพ่อไม่ให้เงินหนู หนูจะไปขอใคร  พ่อก็สวนกลับมาแบบเราหน้าชาว่า  นั่นสิ เคยถามพ่อบ้างไหมว่าพ่อจะขอใคร เพราะพ่อไม่มี  (พ่อเราไม่มีงานประจำทำ  มีธุรกิจของตัวเอง แต่ภรรยาเขาเป็นคนเก็บหมด พ่อต้องแอบจิ้กเงินมาให้เรา ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว)  แล้วทีนี้พอเราขอเงิน ก็จะด่าเราให้เราประหยัด ทั้งๆที่เราประหยัดแทบจะตัดเนื้อตัวเองกิน เราไม่มีเงินแม้กระทั่งจะซื้อชานมแก้วละ 25฿ เพราะกลัวไม่มีเงินซื้อข้าวกิน  เราคิดว่า เงิน25฿ อย่างน้อยก็ได้ข้าวสารเกือบโล  เราเคยร้องไห้เพราะไม่ได้กินขนม ทั้งๆที่เมื่อก่อนตอนยายกับตาเลี้ยงเรามา ไม่เคยให้อดเลย  แล้วพอพ่อเอาเรามาส่งเสียดูแล เขาก็กีดกันไม่ให้เรากลับไปหาทางยายอีก ถ้าจะไปก็แอบไป  เว้นแต่ช่วงเทศกาลที่จะไปได้แบบไม่ต้องแอบ  วนมาต้นเหตุของจุดแตกหักระหว่างเรากับพ่อนะคะ คือเราก็ขอเงินพ่อปกติเหมือนทุกครั้ง  จู่ๆพ่อก็โทรมาบอกว่า เราเรื่องมาก พูดไม่รู้เรื่อง  ด่าเราบลาๆ แล้วให้เราออกเรียน ไม่ส่งต่อ  เราคุยกับพ่อประมาณ 10กว่านาที  เราพูดแทบไม่ถึง 5 ประโยค และไม่ได้เถียงอะไร แค่รับฟัง ทีนี้พ่อก็ไปเที่ยวพูดว่า ที่ไม่ส่งเพราะว่า เราขู่จะไม่เรียน ทั้งๆที่เราไม่ได้พูด เราเสียใจปนโกรธ ว่าทำไมพูดแบบนี้  เราเลยตัดสินใจที่จะไม่อยู่กับพ่อแล้ว ก็คือออกมาจากบ้าน และไม่ได้ติดต่อกันอีก  จนตอนนี้ก็หลายเดือนแล้ว พ่อก็ไม่ได้ติดต่อหาเรา ไม่โอนเงินให้ คือก็ปล่อยเราทิ้งไปเลย จริงๆแล้วสิ่งที่เราตัดสินใจจะออกมาจากชีวิตพ่อมันมีเหตุผลหลายอย่าง มันมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นมากมายที่เราไม่กล้าเล่าใคร เพราะเล่าไปคงไม่มีใครเชื่อ เขาไม่เหมือนพ่อคนอื่นๆที่จะรักลูก แทบไม่มีความเป็นพ่อเลยด้วยซ้ำ  ทั้งใช้แบบเหมือนคนใช้  ใช้เราทำทุกอย่างให้กับเขาและภรรยาของเขา คือแบบถ้าจะเล่าเรื่องแย่ๆระหว่างเรากับพ่อและภรรยาของพ่อคงต้องตั้งกระทู้แยก  ตอนนี้เราออกมาจากการปกครองของพ่อกับภรรยาของเขาแล้ว เรารู้สึกอิสระ เรารู้สึกว่าชีวิตเป็นของเรา  ถึงจะลำบากหน่อย แต่ก็ไม่มากไปกว่าตอนที่พ่อส่งเสียเรา  เรานอนหลับสนิทขึ้นเพราะไม่ต้องกังวลว่าจะตื่นมาโดนพ่อด่าว่าอะไร หรือไม่ต้องสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์ที่พ่อจะโทรมาด่า  ซึ่งตอนนี้เราก็ห่วงแต่พี่เราที่ต้องทนอยู่ในบ้านหลังนั้นที่เหมือนกับนรก เราสงสารพี่ทุกครั้งที่วันๆต้องโดนพ่อและภรรยาของเขาโขลกสับและใช้งานเหมือนทาส  พี่เราพูดกับเราตลอดว่า เราออกไปแล้วอย่ากลับมา หมดเวรหมดกรรมไปแล้ว ไม่อยากให้เรากลับไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีก  เหลือแค่ตัวพี่เราเองที่ไม่รู้จะได้ออกจากบ้านนี้เมื่อไร หาทางอยู่ตลอด แต่ก็ตันทุกทางแทบไม่มีทางออก  ติดคุกยังรู้วันออก แต่ติดอยู่บ้านหลังนี้ไม่รู้เมื่อไรจะได้ออก  เราขอจบการเล่าเท่านี้นะคะ เพราะถ้าเล่าต่อมันก็จะยาวจนหลุดหัวข้อ แต่อาจจะตั้งหัวข้อใหม่ที่เกี่ยวกับแม่เลี้ยงและพ่อของเรา  และต้องขออภัยที่อาจเล่าวนไปมาหรือพิมตกหล่นไปบ้าง หรือตั้งกระทู้ผิดหัวข้อหรืออะไรก็ตามแต่ เพราะเราเพิ่งสมัคร และยังเล่นไม่เป็น  ทำเป็นแค่ตั้งกระทู้ แต่ก็จะค่อยๆศึกษาไป  และที่ตัดสินใจมาตั้งกระทู้เพราะเราอยากระบายสิ่งที่อึดอัดในใจมานาน