ภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือนบุรุษเดินทางไกล ไปพบแม่น้ำใหญ่ 
ฝั่ง ข้างนี้ก็เต็มไปด้วยอันตรายน่ารังเกียจ น่ากลัว 
ฝั่งข้างโน้นปลอดภัย. แต่เรือหรือ สะพานสำหรับข้าม ไม่มีเพื่อจะข้ามไป. เขาใคร่ครวญเห็นเหตุนี้แล้ว คิดสืบไป ว่า
"กระนั้นเราพึงรวบรวมหญ้าแห้ง ไม้แห้ง กิ่งไม้ และใบไม้มาผูกเป็นแพ แล้ว พยายามเอาด้วยมือและเท้า ก็จะพึงข้ามไปโดยสวัสดี," 
บุรุษนั้น ครั้นทำดังนั้น และข้ามไปได้โดยสวัสดีแล้วลังเลว่า

"แพนี้ มีอุปการะแก่เราเป็นอันมาก ถ้าไฉน เราจักทูนไปด้วยศีรษะ 
หรือแบกไปด้วยบ่า พาไปด้วยกัน" ดังนี้.

ภิกษุทั้งหลาย ! พวกท่านจะสำคัญว่าอย่างไร : บุรุษนั้นจักทำอย่างนั้น เจียวหรือ? 
"พระองค์ ผู้เจริญ! ข้อนั้นหามิได้".

ภิกษุทั้งหลาย ! เขาพึงทำอย่างไร : ถ้าไฉน เขาจะพึงคร่า มันขึ้นบก หรือปล่อยให้ลอยไปในน้ำ, ส่วนเขาเอง ก็หลีกไปตามปรารถนา เท่านั้นเอง 
นี้ฉันใด;

ธรรมที่เราแสดงแล้ว ก็เพื่อรื้อถอนตนออกจากทุกข์ ไม่ใช่เพื่อให้ยึดถือเอาไว้ เปรียบได้กับพ่วงแพ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน. 
ภิกษุทั้งหลาย ! ท่านทั้งหลายผู้ได้ฟังธรรมอันเราแสดงแล้ว อันเปรียบด้วยพ่วงแพ ควรละธรรม ทั้งหลายเสีย และป่วยกล่าวทำไมถึงสิ่งไม่ใช่ธรรม.