สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้พึ่งตัดสินใจแจ้งอาจารย์ที่ปรึกษาไปว่าจะขอลาออก
จขกท.เรียนปริญญาโทสายวิทย์อยู่ค่ะ ซึ่งปัญหาหลักๆ (เรื่องจริง เหตุผลจริง) สืบเนื่องมาจากการทิ้งห่างการเรียนไปประมาณ 2 ปี เพราะต้องส่งตัวอย่างเข้าวัดเครื่องมือ(นอกสถานที่) เจอโควิดพอดี เค้าห้ามคนนอกเข้า และจำกัดจำนวนคนในการเข้าห้องLabs ทำให้ยืดเวลามานานมาก อันนี้เหตุผลที่พี่ข้างในให้มานะ ตามงานก็เหมือนไปขอเศษบุญเค้า ทักไลน์ไป สามวันตอบ โทรไม่ไม่เคยรับ ไม่มีโทรกลับ ปรึกษาที่ปรึกษาตลอด ช่วงนี้เราทำได้เพียงเขียนเล่ม อ่านpaper และวิเคราะห์ผลบางเครื่องที่ได้ก่อนหน้านี้ งานของเรา ต้องเข้าวัดทั้งหมด3 รอบ อันนี้ที่โดนดองคือรอบที่ 2 ***พูดว่าโดนดองเพราะคนอื่นที่เป็นเพื่อนกับคนข้างใน(ที่ปรึกษาเดียวกัน) ส่งไปทีหลัง ได้เร็วกว่า ไม่รู้เราทำเวรทำกรรมอะไรไว้55 เจอหน้าแค่ตอนเอาตัวอย่างไปส่ง ไม่เคยทะเลาะ...... จนตอนนี้ที่ปรึกษารอง ให้เราแจ้งที่ปรึกษาหลัก ซึ่งมีperformanceมากกว่า เลยได้ความว่าเหลือวัดอีกครึ่งนึง(ก่อนหน้าที่เราจะแจ้งที่ปรึกษาหลัก บอกยังไม่ทำ เครื่องไม่ว่าง) สามารถเข้ามาทำได้ ซึ่งตอนนี้เราไม่สะดวกเข้าไปแล้ว ไม่สะดวกสแตนบายทั้งเดือนเพื่อรอเครื่องว่าง เพราะเค้าไม่มีตารางอะไรชัดเจนให้เลย เราไม่สามารถแพลนเวลาของเราได้เลย เราไม่รู้เลยว่า ถ้าเราให้เวลากับเรื่องนี้ 1 เดือน แลปจะเสร็จมั้ย หรือ 2 เดือนจะเสร็จมั้ย เราเลยตัดสินใจเลือกงานมากกว่าค่ะ เป็นที่มาว่าทำไมถึงจะลาออก
เราเป็นเจ้าของกิจการ พึ่งทำตอนเรียนโทไปได้ปีกว่าๆ ตอนนี้เรียกว่าอยู่ตัวแล้ว เราเรียนcourseworkจบหมดแล้ว เราใช้ความรู้ที่เรียนมาปรับใช้กับงานของเราได้โดยตรง ซึ่งต่อให้เราเรียนจบ เราก็ทำกิจการที่เราเริ่มต่อ ไม่ได้คิดไปสมัครงาน หรือเป็นนักวิชาการ หรืออาจารย์แต่อย่างใด
โทรบอกแม่เมื่อคืน แม่เข้าใจ แต่ขออย่าพึ่งบอกคุณตา เพราะคุณตาท่านซีเรียสเรื่องการศึกษา เรามองว่าเป็นคนแก่ปกติทั่วไปค่ะ แม่บอกว่าเสียดายแต่ทำไงได้ ไม่ได้คือไม่ได้ แม่ไม่ใช่คนเรียน และเคารพการตัดสินใจของเรา
คุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา ท่านก็บอกว่าโอเค เข้าใจ และถามเรื่องกิจการของเรา คุยเรื่องอื่นต่อ พร้อมอวยพร
ความรู้สึก: อยากขอโทษแม่ ขอโทษอาจารย์ที่ปรึกษาเป็นล้านครั้ง ท่านช่วยเยอะจริงๆ แต่เราไม่สู้ต่อเอง ไม่ไหวเอง สายตาคนรอบข้างบอกตามตรงว่าแคร์บ้าง แต่ไม่ได้ขนาดนั้น และที่สำคัญคือเรารู้สึกโล่งมาก เพราะเรารอเราก็เครียด นอนไม่เคยหลับเต็มอิ่มตลอดระยะเวลาหลายปี
ใครเคยลาออกจากมหาลัยบ้างคะ รู้สึกยังไงบ้าง รีแอคชั่นจากคนรอบข้างเป็นแบบไหนบ้าง มาแชร์ประสบการณ์กันค่ะ
จขกท.เรียนปริญญาโทสายวิทย์อยู่ค่ะ ซึ่งปัญหาหลักๆ (เรื่องจริง เหตุผลจริง) สืบเนื่องมาจากการทิ้งห่างการเรียนไปประมาณ 2 ปี เพราะต้องส่งตัวอย่างเข้าวัดเครื่องมือ(นอกสถานที่) เจอโควิดพอดี เค้าห้ามคนนอกเข้า และจำกัดจำนวนคนในการเข้าห้องLabs ทำให้ยืดเวลามานานมาก อันนี้เหตุผลที่พี่ข้างในให้มานะ ตามงานก็เหมือนไปขอเศษบุญเค้า ทักไลน์ไป สามวันตอบ โทรไม่ไม่เคยรับ ไม่มีโทรกลับ ปรึกษาที่ปรึกษาตลอด ช่วงนี้เราทำได้เพียงเขียนเล่ม อ่านpaper และวิเคราะห์ผลบางเครื่องที่ได้ก่อนหน้านี้ งานของเรา ต้องเข้าวัดทั้งหมด3 รอบ อันนี้ที่โดนดองคือรอบที่ 2 ***พูดว่าโดนดองเพราะคนอื่นที่เป็นเพื่อนกับคนข้างใน(ที่ปรึกษาเดียวกัน) ส่งไปทีหลัง ได้เร็วกว่า ไม่รู้เราทำเวรทำกรรมอะไรไว้55 เจอหน้าแค่ตอนเอาตัวอย่างไปส่ง ไม่เคยทะเลาะ...... จนตอนนี้ที่ปรึกษารอง ให้เราแจ้งที่ปรึกษาหลัก ซึ่งมีperformanceมากกว่า เลยได้ความว่าเหลือวัดอีกครึ่งนึง(ก่อนหน้าที่เราจะแจ้งที่ปรึกษาหลัก บอกยังไม่ทำ เครื่องไม่ว่าง) สามารถเข้ามาทำได้ ซึ่งตอนนี้เราไม่สะดวกเข้าไปแล้ว ไม่สะดวกสแตนบายทั้งเดือนเพื่อรอเครื่องว่าง เพราะเค้าไม่มีตารางอะไรชัดเจนให้เลย เราไม่สามารถแพลนเวลาของเราได้เลย เราไม่รู้เลยว่า ถ้าเราให้เวลากับเรื่องนี้ 1 เดือน แลปจะเสร็จมั้ย หรือ 2 เดือนจะเสร็จมั้ย เราเลยตัดสินใจเลือกงานมากกว่าค่ะ เป็นที่มาว่าทำไมถึงจะลาออก
เราเป็นเจ้าของกิจการ พึ่งทำตอนเรียนโทไปได้ปีกว่าๆ ตอนนี้เรียกว่าอยู่ตัวแล้ว เราเรียนcourseworkจบหมดแล้ว เราใช้ความรู้ที่เรียนมาปรับใช้กับงานของเราได้โดยตรง ซึ่งต่อให้เราเรียนจบ เราก็ทำกิจการที่เราเริ่มต่อ ไม่ได้คิดไปสมัครงาน หรือเป็นนักวิชาการ หรืออาจารย์แต่อย่างใด
โทรบอกแม่เมื่อคืน แม่เข้าใจ แต่ขออย่าพึ่งบอกคุณตา เพราะคุณตาท่านซีเรียสเรื่องการศึกษา เรามองว่าเป็นคนแก่ปกติทั่วไปค่ะ แม่บอกว่าเสียดายแต่ทำไงได้ ไม่ได้คือไม่ได้ แม่ไม่ใช่คนเรียน และเคารพการตัดสินใจของเรา
คุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา ท่านก็บอกว่าโอเค เข้าใจ และถามเรื่องกิจการของเรา คุยเรื่องอื่นต่อ พร้อมอวยพร
ความรู้สึก: อยากขอโทษแม่ ขอโทษอาจารย์ที่ปรึกษาเป็นล้านครั้ง ท่านช่วยเยอะจริงๆ แต่เราไม่สู้ต่อเอง ไม่ไหวเอง สายตาคนรอบข้างบอกตามตรงว่าแคร์บ้าง แต่ไม่ได้ขนาดนั้น และที่สำคัญคือเรารู้สึกโล่งมาก เพราะเรารอเราก็เครียด นอนไม่เคยหลับเต็มอิ่มตลอดระยะเวลาหลายปี