หลายๆครั้งเราตัดสินใจเลือกทางเดินชีวิตตามพ่อแม่อยู่หลายครั้งเพราะแคร์พ่อแม่มากกว่าตัวเอง จนส่งผลถึงปัจจุบันนี้ มีสิทธิ์เลือกแต่ไม่เลือกตามความถนัดของตัวเองเลยต้องทนทุกข์

ครั้งแรก...อยากเรียนสายศิลป์เพราะชอบสังคมแต่ดันเรียนวิทยาศาสตร์ได้ดี พ่อแม่เลยให้เรียนสายวิทยาศาสตร์

ครั้งที่สอง...จะสอบเข้าคณะรัฐศาสตร์ อยากเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด แต่พ่อแม่ให้เลือกเรียนด้านวิทยาศาสตร์เพราะได้ทุนเรียนดีด้านวิทยาศาสตร์เลยยอมรับทุนเพราะจะได้แบ่งเบาภาระครอบครัว

ครั้งที่สาม...จะต่อป.โทบริหารการศึกษา อยากเป็นผู้บริหาร แต่ได้ทุนด้านวิทยาศาสตร์ (เลยเรียนวิทยาศาสตร์คิดว่าเอาค่าเรียนบริหารไปทำให้ความเป็นอยู่ของพ่อแม่และน้องดีขึ้นก่อนดีกว่า)

ครั้งที่สี่...จะรับเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยโดยต้องรับทุนต่อป.เอกด้านวิทยาศาสตร์ หรือลาออกจากอาจารย์เรียนต่อโทอีกใบในด้านที่ชอบ (พ่อกับแม่ไม่ให้ลาออกเพราะการเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยรัฐไม่ใช่เรื่องง่าย) ก็เลยรับทุนต่อป.เอก

ครั้งที่ห้า...จะแต่งงานกับคนที่ไม่ใช่สำหรับเราแต่เขารอมาตลอดจนเราเรียนจบกับคนที่ใช่และเพิ่งเจอตอนเรียนจบดี ใจบอกให้เลือกคนที่ใช่ สุดท้ายหลังแต่งอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่เดือนเขาบอกว่าเราไม่ใช่สำหรับเขา เขาขอแยกทาง เราก็ไม่รั้ง เพราะถ้าเราไม่ใช่อยู่กันไปก็คงไม่มีความสุข

ขอปรึกษานะคะ...ตอนนี้อายุ35แระ ค้นพบว่าไม่ชอบทำงานในระบบเลย ถ้าลาออกจากอาจารย์เพื่อทำตามความฝันคือขยายสาขาสถาบันกวดวิชาที่ทำมาตลอด13ปีระหว่างเรียน กับภาวะเศรษฐกิจและกวดวิชาที่ผุดขึ้นมากมายตอนนี้ ควรเสี่ยงเผื่อจะสำเร็จในอาชีพที่อยากทำหรือควรทนทำงานที่รายได้ดีแต่อยู่ในระบบที่ไม่ชอบต่อไปดีคะ?