กระทู้นี้ผมแค่อยากระบายความรู้สึกและแสดงความเห็นนะครับ คือผมมีเพื่อนคู่หนึ่ง ผมเป็นเพื่อนทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิง แต่จะสนิทกับฝ่ายชายมากกว่า คือทั้งสองฝ่ายก็คบกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจนทำงาน อายุตอนนี้ก็เข้า ๓๐ กว่า ทั้งคู่ฐานะดี การงานมั่นคง ผมก็พูดเล่นๆกับฝ่ายชายว่า เมื่อไหร่จะแต่งงานกัน จนเลิกพูดไปแล้ว ส่วนฝ่ายหญิงผมก็เปรยเล่นๆว่าอายุ ๓๐ แล้วไม่รีบมีลูกเหรอ และก็เลิกพูดเหมือนกัน สุดท้ายความรักก็ไปไม่ถึงฝั่งฝัน เลิกกันครับ เลิกกันจนอายุจะเข้า ๓๐ ปลายๆ ผมเข้าใจเพื่อนฝ่ายชายว่ามันก็ไม่อยากมีลูก ส่วนเพื่อนฝ่ายหญิงอยากมีลูกมาก เมื่อเป้าหมายไม่ตรงกันสุดท้ายมันก็จบไม่สวย

          ความเห็นผมต่อกรณีนี้ ผมอยากต่อว่าเพื่อนฝ่ายชายมาก แต่ก็ทำไม่ได้ ส่วนจะปลอบใจเพื่อนฝ่ายหญิงก็ทำไม่ได้ ก็เลยต้องมาระบายในพันทิปแทน สำหรับฝ่ายชายผมอยากบอกว่า เมื่อคุณรู้ว่าเป้าหมายมันไปร่วมกันไม่ได้ทำไมคุณไม่ตัดใจหรือบอกฝ่ายหญิงให้ตัดใจ กรณีนี้คุณเป็นผู้ชายคุณได้เปรียบ ฐานะดี การเงิน การงานมั่นคง คุณจะหาผู้หญิงได้อีกเยอะแยะ การที่คุณไม่รีบตัดใจ เลิกๆกันไปมันเอาเปรียบฝ่ายหญิง ส่วนฝ่ายหญิงผมก็อยากบอกว่า เมื่อคุณรู้ว่าเป้าหมายคุณไม่ตรงกัน และคุณก็อยากมีลูกมากทำไมคุณไม่รีบเลิกในตอนที่คุณพร้อมจะมีลูก คุณมาเลิกกันตอนอายุคุณจะ ๔๐ แล้ว คุณเป็นผู้หญิงตัวเลือกคุณจะยิ่งน้อย และยิ่งคุณอายุมากคุณก็จะมีลูกยาก 

            แต่ทั้งหมดนี้ก็พูดยากความรักมันเล่นตลกเสมอ อยู่กันมาตั้งนานก็ตัดกันไม่ขาด แต่มาตัดขาดในช่วงที่ไม่เหมาะสม รู้ว่าต้องจบแต่ก็ยื้อจนเวลามันอ่อนล้าโรยรา ความรักเป็นสิ่งไม่แน่นอน เป็นอารมณ์ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้ ทุกคนเข้าใจดี แต่เป้าหมายชีวิตเป็นเรื่องของสำนึกเหตุผลมันง่ายที่จะตัดสินใจ ถ้าใช้เหตุผลไม่ยึดติดกับอารมณ์น่าจะจบสวยกว่านี้ แค่ทำตามเป้าหมายของตนเอง เคารพการตัดสินใจของกันและกัน  แต่ก็อย่างว่า “เมิงไม่เป็นกรูเมิงไม่รู้หรอก" ประโยคนี้จริงเสมอ