การที่เราอยากเรียนนิเทศศาสตร์และเป็นยูทูปเปอร์มันเป็นความเว่อร์ของเราและเป็นความฝันที่เกินตัวจริงมั้ยค่ะ

หลังจากเรื่องที่ผ่านมาที่เราเคยเล่าไว้เเล้ว มันก็เกิดเรื่องขึ้นอีกมากมายแต่เราจำไม่ได้แล้วเลยจะมาเล่าเรื่องของวันนี้เหตุเกิดเมื่อตะกี้เลย คือเราไม่รู้จะทำไงเลยมาระบายให้ทุกคนฟัง เราอยากเรียนภาษาจีนแต่แมาบอกว่าแม่ไม่ชอบคนจีนไม่ให้เราเรียน เราแอบแม่เรียนจนแม่จับได้ตอนแรกแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเรา
 แต่เมื่อแม่รู้ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ขอย้อนกลับไปตอนที่ไม่ใช่วันนี้แต่เป็นวันไหนเราก็จำไม่ได้ เรื่องมีอยู่ว่า เราช่วยแม่ทำงานบ้าน มี ล้างจาน ตากผ้า เก็บผ้า ซักผ้า ปูและที่นอนให้แม่ หุงข้าวให้แม่  คือเอาง่ายๆเกือบ ทำงานบ้านทุกอย่างยกเว้น ทำกับข้าว และทำงาน  วันไหนที่แม่หงุดหงิดแม่ก็จะพุดกับเราว่า กุว่าไปอยู่กับแม่ใหญ่(ยาย)เหอะอยู่นี้ไม่เคยช่วยแบ่งเบาภาระอะไรกูเลย คือเราอยากรู้ว่าสิ่งที่เราทำไม่เคยแบ่งเบาภาระหรอ แม่พูดแบบนี้ทุกครั้งในวันที่แม่หงุดหงิดน้องหรือพ่อเลี้ยง  ในใจเราคิดว่าแม่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เหมือนเป็นโรคอะไรสักอย่างแต่ไม่เคยไปหาหมอเพราะสถานะของเราไม่ค่อยมีเงินนัก
พอมาถึงวันนี้เราคุยกับน้องข้างห้องเกี่ยวกับภาษาจีนและเกาหลีน้องข้างห้องบอกว่าน้องเล่นเกมกับคนเกาหลีแล้วได้รู้จักกับคนเกาหลีแต่ฟังไม่ออก เราหัวเราะเราพูดออกไปว่าพี่ก็มีเพื่อนเป็นคนจีนผู้หญิงเขาพูดเเล้วมากจนฟังภาษาไม่ออก น้องกับเราต่างหัวเราะกันและกัน แม่ได้ยิน ว่าเราทันทีว่า มันทำตัวเว่อร์ไงกูไม่ชอบ เรียนภาษาแล้วเอามาอวดกัน ขี้เกียจทำอะไรไม่เจริญหรอก กูนี้สมัยก่อนออกทำงานตั้งแต่หกขวบ ทำอาหารเป็นตั้งแต่ปอสี่ เราเลยพูดตอบกลับไปว่า สมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อนไม่ต้องมานั่งเรียนทำอาหารสมัยนี้เรากำลังจะพูดต่อแม่พูดแทรกขึ้นมาว่า ก็พวกมันเว่อร์ไง ทำอะไรต้องอวด ไม่ดูสถานะตัวเองว่าเป็นยังไง ไม่เหมือนเหล่ากูเลย แวกแนวเขาอะ  เราพูดต่อไปว่า ทุกคนมีนิสัยและเอกลักษณ์ที่แตกต่างกันนิสัยจะเหมือนกันได้ยัง แล้วแม่ก็พูดต่ออีกว่ากูสอนอะไรชอบเถียงกวนอารมณ์ให้กูโมโหอีก ถ้าเอาตัวเองรอดก็ไป รู้ยังงี้ตอนที่ยังเด็กกูบีบคอให้ตายไปซักก็ดี โตมาเถียงแบบนี้ เรานิ่งไปซักพัก เรากับน้องข้างห้องมองหน้ากัน ก่อนที่เราจะแยกย้ายเข้าห้องและเรามาเขียนกระทู้นี้เพราะเรามักขี้ลืมเราเลยมาเขียนบันทึกความทรงจำไว้ว่าเราโดนอะไรมาบ้างตอนเด็กถ้าอนาคตเราเป็นยูทูปเปอร์จริงเราจะต้องเป็นที่ปรึกษาษาให้กับรุ่นน้องต่อไป ขอบคุณที่ทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้  เราหวังว่าเราจะไม่เป็นโรคซึมเศร้าตายก่อนนะ
 
 
 
 
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่