สวัสดีค่ะ มีเรื่องมาเล่าอีกเเล้ว

^{เรื่องมีอยู่ว่า...}

ปกตินี่เป็นคนที่เเบบขี้เกียจสุดๆ จากเมื่อก่อนสมัยอยู่ประถมคือ ท็อป5ตลอด เเต่พอขึ้นมัธยมเเล้วดิ่งเลยค่ะ ขี้เกียจบ้างล่ะ ไม่ค่อยส่งงานบ้างล่ะ ใจมันออก เเต่เกรดก็ยังดีอยู่3.5ขึ้น ไม่เคยติด 0 ร มส มผ เเต่พอขึ้นม.ปลายมามันไม่เหมือนม.ต้น ตรงที่ครูที่สอนด้วย จะไม่ค่อยตามงานนักเรียน เราก็ปล่อยไปเรื่อยสุดท้ายก็เกมจนได้ ติด ร ตัวเเรกในชีวิต เเต่ก็ไม่ตกใจเท่าไหร่
 
เพราะจังหวะนั้นก็คือ มันคงถึงเวลาเเล้วเเหละ ทีนี้เทอมใหม่มาเราก็เลยอยากเปลี่ยนตัวเอง งานก็ส่งมากขึ้น พยายามไม่ให้มีงานค้าง เเต่ตอนสอบก็ยังทำไม่ได้อยู่ดีเเต่อยู่ดีๆวันนึงเราก็ต้องมีสอบวิชาคำนวน ที่ปกติทำไม่ได้อยู่ละ เเต่นึกถึงตอนประถมที่เเบบ ตัวเองเคยอยู่จุดที่เรียนดีมาก เลยบอกกับตัวเองว่า เอาวะ ลองดูซักตั้ง ดันทำได้เฉยเลย คือเเบบว่ามันก็ไม่ได้ยากเลยหนิ ทำไมก่อนหน้านี้ทำไม่ได้ หลังจากนั้นใจก็มาอ่ะค่ะ เเบบมีเเพชชั่นสุดๆ เราไม่ต้องลอกใครอีก เเต่ค้นคว้าความรู้จากกูเกิ้ล กับยูทูป ก็สอบผ่านมาเรื่อยๆ เเต่...พอมาเห็นโพสต์โพสต์นึง เค้าพูดเกี่ยวกับ A กับ B คือ Aคอยช่วยBตลอดเรื่องงานนู่นนี่นั่น เเต่วันนึงAมาบอกว่า เหนื่อยที่ต้องคอยช่วยB เรื่องงาน เหนื่อยมากๆเลย ทำไมไม่หัดทำเองบ้าง ทำไมมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

เราเห็นเเล้วเราก็ช็อคค่ะเออมันก็จริงของเขา พอมองมาที่เพื่อนตัวเองที่คอยให้ลอกงาน(เมื่อก่อน) เพราะตอนนี้เราไม่ได้ลอกละ มันก็สะอึกนิดนึง ที่บอกว่าไม่ได้บอกเเล้ว เพราะเราเริ่มหาความรู้เองเเล้ว ไม่ลอกเพื่อน เเล้วคะเเนนก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากเป็นเหมือน B ที่โดน A บอกว่าเหนื่อยที่ต้องช่วย B 

ปล.ตอนนี้เรามีเป้าหมายใหม่ในชีวิตเเล้วว่า จะไม่พึ่งพาคนอื่นมากเกินไปอีกเเล้ว เพราะเวลาทะเลาะกันละเป็นไอ้ขี้เเพ้ตลอดเลย ออกเเนวโดนทวงบุญคุณ555 ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ