ตอนที่ 6
บรรยากาศในห้องอับหนักอึ้งขึ้นในทันทีทันใด หูแว่วเสียงคำรามครืนใหญ่จากอเวจีชั้นลึกสุด พื้นห้องสั่นสะเทือนเหมือนเกิดแผ่นดินไหว เสียงตึก...ตึก ของหัวใจอุบาทว์เริ่มต้นดังขึ้นอีกครั้ง เสียงของมันสะเทือนในความรู้สึกบีบคั้นโสตประสาท จนลมหายใจแทบขาดห้วง เด็กสาวพยายามดิ้นรนสุดชีวิตแต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงจะสูญหายไปจนแทบหมดสิ้น สายตาพร่าเลือนเห็นความตายกำลังย่างกรายเข้ามาอย่างแช่มช้า
“ลูกของฉันยังไม่ตาย” อาจารย์คานะยังคงมีอารมณ์อธิบายอีกต่อไปอย่างใจเย็น เพราะเห็นว่าเหยื่อบูชายัญอเวจี ไม่มีทางหนีรอดอย่างแน่นอน
“มองดูลูกสาวฉันสิ เธอดูอายุมากขึ้นมาทุกปีเหมือนคนมีชีวิต เธอเพียงแต่กำลังอยู่ในช่องว่างโลกแห่งคนเป็นและคนตายเท่านั้น จึงไม่ได้เน่าเปื่อยสลาย ช่องว่างอันเงียบเหงาอ้างว้าง ฉันมีลูกคนเดียวจะไม่มีวันสูญเสียไปเป็นอันขาด ถ้ามีทางเลือก แม้จะฆ่าคนทั้งโลก เพื่อให้ลูกสาวฉันฟื้นขึ้นมาเป็นปกติ ฉันก็จะทำ”
คำพูดของอาจารย์คานะช่างดูน่าสะพรึงกลัว และเต็มไปด้วยความดุเดือดบ้าคลั่ง วิญญาณปีศาจเต้นเร่าอยู่ในสายตา
“ลูกสาวอาจารย์ไม่ได้ต้องการเช่นนั้นหรอกค่ะ เธอไม่อยากกลับมาพร้อมด้วยความตายของคนอื่นแน่นอน” เด็กสาวพยายามชี้แจงเสียงสั่น แม้จะรู้ว่าไม่มีทางยับยั้งอาจารย์ผู้เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง และมุ่งมั่นในการนำลูกสาวคนเดียวของแก กลับมาจากความตาย โดยไม่คำนึงถึงอะไรอีกต่อไป
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก” เสียงตวาดสวนกลับเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด “ฉันต้องการให้ลูกสาวผู้น่ารักของฉัน กลับคืนมาเท่านั้นก็พอแล้ว กลับมาพูดกับฉัน ให้ฉันได้โอบกอดด้วยความรักเหมือนเดิม มันทรมานแค่ไหนสำหรับวันเวลาต้องทำใจว่า ลูกของฉันได้จากไปแล้ว เมื่อมองเห็นสิ่งของที่เธอเคยใช้เคยถือ เห็นภาพถ่าย หรือแม้แต่ในห้วงความคิด...คนไม่เคยมีลูกอย่างเธอไม่มีวันเข้าใจหรอก.....”
เสียงช่วงหลังขาดหายไป ด้วยอารมณ์อันพลุ่งพล่าน หันไปก้มตัวลงสวมกอดร่างอันแน่นิ่งของลูกสาว ผู้นอนนิ่งอยู่บนเตียง ด้วยท่าทางแผ่วเบาทะนุถนอม ไม่มีอาการรังเกียจ แต่เต็มไปด้วยความรัก ประหนึ่งว่าร่างไร้วิญญาณบนเตียง เป็นเพียงร่างนอนหลับตามธรรมดาเท่านั้น ดูอบอุ่น นุ่มนวล แต่ชวนขวัญผวาสยองสุดทน
“ลูกรัก...เดี๋ยวลูกก็จะกลับมาแล้ว” เสียงกระซิบแผ่วเบา เต็มไปด้วยความรักสุดชีวิตจิตใจ
แล้วฉับพลัน อาจารย์ผู้น่ากลัวหันขวับกลับมา ท่าทางเปลี่ยนไปเป็นเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดมุ่งร้ายอีกครั้ง คมมีดมาอยู่เบื้องหน้า ถ้าแทงหรือฟันลงมามันจะเจ็บปวดขนาดไหน เด็กสาวแทบสิ้นสติด้วยความหวาดกลัว ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงคงจะดีไม่น้อย ดีกว่าจะเผชิญหน้ากับความตายและความบ้าคลั่งของคนบ้า ด้วยความรู้สึกริบหรี่ไร้ทางหนีอยู่อย่างนี้
คมมีดเริ่มกรีดลงบนแขนอย่างแช่มช้าเลือดเย็น เด็กสาวพยายามขยับหนีแต่ไร้ผล ความเจ็บแวดเข้าขั้วหัวใจและร่างกาย แต่ความรู้สึกเจ็บก็ทำให้สติอันพร่าเลือนกลับมาอีกครั้ง กลับมาเพื่อเผชิญกับความหฤโหดอันร้ายน่ากลัว แผลไม่ลึกนัก แต่ก็มากพอจะทำให้เลือดทะลักออกมาทันที ใจเบาวูบหวิวในความเจ็บปวดวิญญาณแทบจะปลิดปลิวลิ่วลง ความทรมานอย่างยาวนานเป็นสิ่งที่ปีศาจจากนรกมันต้องการ
ปลายมีดปาดเอาเลือดติดคมมีดไปด้วย ค่อยเอาไปทาริมฝีปากของร่างอันนอนนิ่งอยู่บนเตียง ราวกับจะให้ทดลองลิ้มชิมดู จนริมฝีปากแดงฉานเปรอะไปด้วยเลือดน่าสยดสยอง
คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเถิด...นี่มันผลงานของคนบ้าชัด ๆ อะไรก็ได้ช่วยทีเถิด
อาจารย์คานะหันหน้าไปหาโต๊ะพิธีกรรม ชูมือทั้งสองขึ้นเบื้องบน เริ่มเปล่งเสียงเป็นภาษาประหลาด อย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่รู้ว่าเป็นภาษาของชนชาติใด น้ำเสียงสูงต่ำ สั้นยาว บางครั้งแหบเครือบางครั้งโหยหวน สลับกัน ฟังแล้วน่ากลัว ร่างผอมเล็กสั่นสะท้านราวกับถูกผีเข้าสิง
ตึกทั้งตึกสะเทือนเลื่อนลั่นสั่นไหว เหมือนอสรพิษขนาดยักษ์กำลังตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลอันยาวนาน เริ่มเคลื่อนตัวไปมาอย่างช้า ๆ เสียงตึก....ตึก..ยิ่งดังรุนแรงได้ยินชัดเจน จนทำให้นึกไปว่า ในห้องใดห้องหนึ่ง มีหัวใจขนาดยักษ์ซ่อนเร้นอยู่ และหัวใจช้ำเลือดช้ำหนองกำลังทำงานปลุกฟื้นคืนชีวิตให้หอพัก ที่กำลังมีชีวิต อันเกิดจากอำนาจของปีศาจร้ายจากนรก หอพักกำลังเริงร่าพอใจ จากการจะได้พลังอำนาจสมบูรณ์แบบ
เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของอาจารย์คานะดังก้องไปทั่ว พิธีกรรมกำลังดำเนินไปด้วยดี และได้รับการขานรับจากนรก กลิ่นเหม็นไหม้แปลก ๆ กลิ่นกำมะถันระอุคุกรุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง อาจารย์คานะหันขวับมาหาเหยื่อเคราะห์ร้าย คมมีดเงื้อขึ้นสูงอีกครั้ง ความตายอยู่ข้างหน้าเด็กสาว
(มีต่อ)
คืนอาถรรพ์ หอพักนรก ตอนอวสาน
บรรยากาศในห้องอับหนักอึ้งขึ้นในทันทีทันใด หูแว่วเสียงคำรามครืนใหญ่จากอเวจีชั้นลึกสุด พื้นห้องสั่นสะเทือนเหมือนเกิดแผ่นดินไหว เสียงตึก...ตึก ของหัวใจอุบาทว์เริ่มต้นดังขึ้นอีกครั้ง เสียงของมันสะเทือนในความรู้สึกบีบคั้นโสตประสาท จนลมหายใจแทบขาดห้วง เด็กสาวพยายามดิ้นรนสุดชีวิตแต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงจะสูญหายไปจนแทบหมดสิ้น สายตาพร่าเลือนเห็นความตายกำลังย่างกรายเข้ามาอย่างแช่มช้า
“ลูกของฉันยังไม่ตาย” อาจารย์คานะยังคงมีอารมณ์อธิบายอีกต่อไปอย่างใจเย็น เพราะเห็นว่าเหยื่อบูชายัญอเวจี ไม่มีทางหนีรอดอย่างแน่นอน
“มองดูลูกสาวฉันสิ เธอดูอายุมากขึ้นมาทุกปีเหมือนคนมีชีวิต เธอเพียงแต่กำลังอยู่ในช่องว่างโลกแห่งคนเป็นและคนตายเท่านั้น จึงไม่ได้เน่าเปื่อยสลาย ช่องว่างอันเงียบเหงาอ้างว้าง ฉันมีลูกคนเดียวจะไม่มีวันสูญเสียไปเป็นอันขาด ถ้ามีทางเลือก แม้จะฆ่าคนทั้งโลก เพื่อให้ลูกสาวฉันฟื้นขึ้นมาเป็นปกติ ฉันก็จะทำ”
คำพูดของอาจารย์คานะช่างดูน่าสะพรึงกลัว และเต็มไปด้วยความดุเดือดบ้าคลั่ง วิญญาณปีศาจเต้นเร่าอยู่ในสายตา
“ลูกสาวอาจารย์ไม่ได้ต้องการเช่นนั้นหรอกค่ะ เธอไม่อยากกลับมาพร้อมด้วยความตายของคนอื่นแน่นอน” เด็กสาวพยายามชี้แจงเสียงสั่น แม้จะรู้ว่าไม่มีทางยับยั้งอาจารย์ผู้เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง และมุ่งมั่นในการนำลูกสาวคนเดียวของแก กลับมาจากความตาย โดยไม่คำนึงถึงอะไรอีกต่อไป
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก” เสียงตวาดสวนกลับเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด “ฉันต้องการให้ลูกสาวผู้น่ารักของฉัน กลับคืนมาเท่านั้นก็พอแล้ว กลับมาพูดกับฉัน ให้ฉันได้โอบกอดด้วยความรักเหมือนเดิม มันทรมานแค่ไหนสำหรับวันเวลาต้องทำใจว่า ลูกของฉันได้จากไปแล้ว เมื่อมองเห็นสิ่งของที่เธอเคยใช้เคยถือ เห็นภาพถ่าย หรือแม้แต่ในห้วงความคิด...คนไม่เคยมีลูกอย่างเธอไม่มีวันเข้าใจหรอก.....”
เสียงช่วงหลังขาดหายไป ด้วยอารมณ์อันพลุ่งพล่าน หันไปก้มตัวลงสวมกอดร่างอันแน่นิ่งของลูกสาว ผู้นอนนิ่งอยู่บนเตียง ด้วยท่าทางแผ่วเบาทะนุถนอม ไม่มีอาการรังเกียจ แต่เต็มไปด้วยความรัก ประหนึ่งว่าร่างไร้วิญญาณบนเตียง เป็นเพียงร่างนอนหลับตามธรรมดาเท่านั้น ดูอบอุ่น นุ่มนวล แต่ชวนขวัญผวาสยองสุดทน
“ลูกรัก...เดี๋ยวลูกก็จะกลับมาแล้ว” เสียงกระซิบแผ่วเบา เต็มไปด้วยความรักสุดชีวิตจิตใจ
แล้วฉับพลัน อาจารย์ผู้น่ากลัวหันขวับกลับมา ท่าทางเปลี่ยนไปเป็นเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดมุ่งร้ายอีกครั้ง คมมีดมาอยู่เบื้องหน้า ถ้าแทงหรือฟันลงมามันจะเจ็บปวดขนาดไหน เด็กสาวแทบสิ้นสติด้วยความหวาดกลัว ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงคงจะดีไม่น้อย ดีกว่าจะเผชิญหน้ากับความตายและความบ้าคลั่งของคนบ้า ด้วยความรู้สึกริบหรี่ไร้ทางหนีอยู่อย่างนี้
คมมีดเริ่มกรีดลงบนแขนอย่างแช่มช้าเลือดเย็น เด็กสาวพยายามขยับหนีแต่ไร้ผล ความเจ็บแวดเข้าขั้วหัวใจและร่างกาย แต่ความรู้สึกเจ็บก็ทำให้สติอันพร่าเลือนกลับมาอีกครั้ง กลับมาเพื่อเผชิญกับความหฤโหดอันร้ายน่ากลัว แผลไม่ลึกนัก แต่ก็มากพอจะทำให้เลือดทะลักออกมาทันที ใจเบาวูบหวิวในความเจ็บปวดวิญญาณแทบจะปลิดปลิวลิ่วลง ความทรมานอย่างยาวนานเป็นสิ่งที่ปีศาจจากนรกมันต้องการ
ปลายมีดปาดเอาเลือดติดคมมีดไปด้วย ค่อยเอาไปทาริมฝีปากของร่างอันนอนนิ่งอยู่บนเตียง ราวกับจะให้ทดลองลิ้มชิมดู จนริมฝีปากแดงฉานเปรอะไปด้วยเลือดน่าสยดสยอง
คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเถิด...นี่มันผลงานของคนบ้าชัด ๆ อะไรก็ได้ช่วยทีเถิด
อาจารย์คานะหันหน้าไปหาโต๊ะพิธีกรรม ชูมือทั้งสองขึ้นเบื้องบน เริ่มเปล่งเสียงเป็นภาษาประหลาด อย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่รู้ว่าเป็นภาษาของชนชาติใด น้ำเสียงสูงต่ำ สั้นยาว บางครั้งแหบเครือบางครั้งโหยหวน สลับกัน ฟังแล้วน่ากลัว ร่างผอมเล็กสั่นสะท้านราวกับถูกผีเข้าสิง
ตึกทั้งตึกสะเทือนเลื่อนลั่นสั่นไหว เหมือนอสรพิษขนาดยักษ์กำลังตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลอันยาวนาน เริ่มเคลื่อนตัวไปมาอย่างช้า ๆ เสียงตึก....ตึก..ยิ่งดังรุนแรงได้ยินชัดเจน จนทำให้นึกไปว่า ในห้องใดห้องหนึ่ง มีหัวใจขนาดยักษ์ซ่อนเร้นอยู่ และหัวใจช้ำเลือดช้ำหนองกำลังทำงานปลุกฟื้นคืนชีวิตให้หอพัก ที่กำลังมีชีวิต อันเกิดจากอำนาจของปีศาจร้ายจากนรก หอพักกำลังเริงร่าพอใจ จากการจะได้พลังอำนาจสมบูรณ์แบบ
เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของอาจารย์คานะดังก้องไปทั่ว พิธีกรรมกำลังดำเนินไปด้วยดี และได้รับการขานรับจากนรก กลิ่นเหม็นไหม้แปลก ๆ กลิ่นกำมะถันระอุคุกรุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง อาจารย์คานะหันขวับมาหาเหยื่อเคราะห์ร้าย คมมีดเงื้อขึ้นสูงอีกครั้ง ความตายอยู่ข้างหน้าเด็กสาว
(มีต่อ)