ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ 
ผมอายุ19 จะ20แล้ว แต่ผมยังรู้สึกไม่เหมือนผู้ใหญ่เลยครับผมร้องไห้ง่ายมากผมย้ายมาที่กทม. ผมมาอยู่ที่นี่กับแฟนได้9เดือนละครับคบกับแฟนได้2ปีกว่า

ผมเริ่มทำงาน4เดือนหลัง จุดเปลี่ยนผมอยู่ตรงนี้ครับ ผมอยู่กับแฟนผมผูกพันกับเขา 
รักเขามาก และที่ทำงานก็ดีมาก เหมือนพ่อผมเลยใจดีกับผมทุกคน วันนี้ผมได้ตัดสินใจลาออกแล้วจะย้ายที่ทำงาน
เพราะค่าแรงผมอยู่ไม่ไหวจริงๆครับผมประหยัดสุดๆแล้ว
ผมร้องไห้กับการตัดสินใจของผมแต่ผมก็ยอมรับแต่ปัญหาคือผมจะย้ายที่อยู่แฟนผมเขาไม่ไปด้วยครับ
ผมไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร แต่ผมก็เข้าใจที่เขาเลือกผมร้องไห้กับสิ่งที่ผมเลือกอีกรอบ
ว่าผมทำแบบนี้แล้วดีจริงๆหรอ ผมแค่อยากมีเงินเดือนที่ดีกว่าที่เป็นอยู่
แต่ใจผมดันรู้สึกห่วง เสียใจ กับที่ตัวเองเลือก 
ทั้งเสียที่ทำงาน และแยกจากแฟน ใจผมตอนนี้หดหู่มากเลยครับ ไม่คิดว่าการเติบโตมันจะทรมานขนาดนี้
เพื่อนๆอาจจะงงก็ต้องขอโทษด้วยครับผมเป็นคนที่เขียนไม่เก่งเรียงอะไรไม่เก่ง
ผมอยากเข้มแข็งกว่านี้  ผมเหนื่อยมากเลยครับกับปัญหาที่เกิดขึ้นในวันนี้ 
ชีวิตผมตอนนี้มันโอเคแล้วจริงไหมผมได้แต่ถามตัวเอง 
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณคนที่รับฟังปัญหาของผมขอบคุณจริงๆครับ