เราเป็นลูกที่หลงมาเกิดค่ะจริงๆเเล้วไม่มีใครยินดีกับเราตอนที่เกิดเลย ตอนเด็กๆเราถูกเอาไปฝากเบี้ยงกับคนนู้นที่คนนี้ที ตอนป4-6 เราได้เงินไปโรงเรียนวันล่ะ 20 บาทค่ะซึ่งเราคิดว่าเค้าคงไม่คิดว่าเราคงจะใช้เงินอะไรมากมาย เค้ากรอกหูเราทุกว่าเราใช้เงินเยอะเกินไป ฟุ่มเฟือยบ้างล่ะ วันไหนพี่โมโหมากๆเค้าจะไม่ให้เงินไปโรงเรียนเลย เราก็ไม่กล้าขอเพราะเรากลัวว่าเค้าจะด่าเราอีกซึ่งช่วงนี้เกินขึ้นบ่อยจนเราชินที่ไม่ได้กินข้างเที่ยงเเละกินขนมเล่นกับเพื่อนเราไม่กล้ายืมเงินเพื่อนเพราะเกรงใจ พอมาช่วงมัธยมได้เยอะขึ้นมาหน่อยเพราะเราไปสอบติดโรงเรียนดังในตัวอำเภอ ทุกวันนี้เรากลัวการใช้เงินมากเลยค่ะ รองเท้าเเตะคู่ล่ะไม่ถึง 50 เรายังคิดว่าเเพงเลยค่ะ พอเค้าอยากซื้ออะไรให้เราก็กลัวค่ะเวลาไม่เอาของ เค้าก็จะมาบ่นว่าเราเรื่องมากเราก็ได้เเต่เงียบไม่พูดอะไร พอเราไม่ตอบโต้เค้าก็จะลามไปถึงเรื่องอื่น พูดถึงรูปร่างหน้าตา เราก็ไม่ชอบให้ใครว่าติว่าเรื่องรูปร่าง เรารู้ว่าตัวเองไม่สวยอยู่เเล้วไม่ต้องมาซำ้เติมก็ได้ ทุกวันนี้เรายิ้มได้ก็เพราะได้เเรงบันดาลใจจากสิ่งที่ชอบ นับครั้งได้เลยค่ะที่เรายิ้มเพราะเป็นเรื่องของเค้า