ตอนนี้ที่บริษัทให้ผมทำงานอยู่ที่บ้านมาจะเป็นปีแล้ว ผมอยู่จังหวัดที่ห่างจากกรุงเทพประมาณ 460 กว่ากิโลเมตร
อายุงาน 4 ปี โดยตำแหน่งของผมมีคนเดียวในบริษัทครับ (โปรแกรมเมอร์) 
หน้าที่ผมเหมือนทำงานอยู่หลังบ้าน ไม่ค่อยได้เจอใคร ยกเว้นเจ้านาย(เจ้าของบริษัท) และหัวหน้าแต่ละแผนกมากกว่า

ผมดูแลโปรแกรมของบริษัททั้งหมดเลย บางทีก็ปวดหัวครับ
โปรแกรมของบริษัท 3-4 ตัว ,โปรแกรมบัญชีของแผนกบัญชี
รวมถึงเว็บออนไลน์ที่ต้องรันบนโฮสตลอดเวลาเพื่ออำนวยความสะดวกให้พนักงานในบริษัทในการทำงาน
ตรงไหนมีปัญหาก็แก้ไป อยู่หน้าคอมตั้งแต่เข้างานยันเลิกงาน ดีตรงที่บริษัทผมทำงานตามเวลา ไม่เคยบังคับทำโอที

แล้ว ตั้งแต่แอดมินเพจลาออก ผมก็ต้องควบตำแหน่งแอดมิน
แต่ ก็สมน้ำสมเนื้อ กับที่นายจ้างปรับเงินเดือนให้ครับ (ในความคิดของผม) 

ตั้งแต่ทำงานอยู่ที่บ้านก็ทำให้เราควบคุมอะไรได้เยอะขึ้น จะซักผ้า อาบน้ำ กินข้าวตอนไหนก็ได้ไม่ต้องเร่งรีบ 
ตื่นมาก็เปิดคอมไว้เลย แล้วตัวเราก็ไปทำนู่นทำนี่ เพื่อรอเข้างาน บางทีทำงานก่อนเข้าเวลางานก็มีครับ เพราะบางทีระบบมีปัญหาก็ต้องแก้ไข ก่อนที่พนักงานที่ต้องใช้โปรแกรมใช้เว็บจะเข้างาน เราก็ต้องเข้างานก่อนคนอื่น เรื่องนี้ผมชินแล้ว เพราะมีไม่กี่คนที่ทำงานอยู่ที่บ้านได้ ผมคือหนึ่งในนั้น

เวลามีคนมาเที่ยวหาคนที่บ้าน เช่นเพื่อนของแม่ เพื่อนของตา เพื่อนของยาย เราจะโดนถามตลอด 
ถ้าเดินออกไปเดินเล่น ยึดเส้นยึดสาย พอเจอเราก็จะถามว่าไม่ทำงานหรอ เงินเดือนเท่าไหร่อยู่บ้าน สอบราชการไว้บ้างมั้ย บลาๆๆ
แรกๆก็ตอบๆไป แล้วก็กลับเข้าไปทำงานต่อ หลังๆ ถามคำถามเดิมเพิ่มเติมคือ เงินเดือนเค้าเพิ่มให้เท่าไหร่ละอยู่บ้าน
มีแผนจะทำธุรกิจส่วนตัวมั้ย ไม่เห็นซื้อรถซื้อบ้านให้ตายายเลย ทำงานมานานแล้ว มีแผนก้าวหน้าในการงานยังไงบ้างหรอ ...

มีการเอาลูกตัวเองมาเปรียบเทียบว่า ทำงานอยู่กรุงเทพ องค์กรต่างชาติ บริษัทข้ามชาติ ใกล้ชิดผู้บริหาร
บินไปดูงานที่นอก บลาๆๆๆ โอ้ยยยยๆ เชื่อไหม ผมไม่ได้ถามเลย เขาร่ายยาวไปเอง ผมก็ไม่อยากอะไรก็เลย ตามน้ำไป
แต่พอมันหลายครั้งก็แอบเซ็งนิดนึง ผมก็เลยแอบนอยด์ๆว่า รู้จักกัน ควรมีความเกรงใจกันบ้าง
ไม่ใช่คิดอยากจะถามอะไรก็ถามไป เพียงเพราะอยากรู้ แต่ไม่ใส่ใจความรู้สึกคนถูกถามเลย เฮ้ออออออ 

ผมบอกเลยนะ บ้านที่ผมอยู่ทุกวันนี้ ก็ 2 ชั้นแล้ว ในบ้านมีแค่ 3 คน แม่ ตา ยาย ห้องนอนมี 3 ห้อง 
ผมต้องการอะไรอีกละ ผมไม่ต้องการอะไรแล้วครับ รถยนต์ผมก็มีแล้ว บ้านผมก็เนี่ย ชื่อเป็นของแม่ แต่แล้วไง
เพราะยังไงอนาคตมันก็เป็นของเราอยู่แล้วไหม ผมก็อยู่ และปรับปรุง ตกแต่ง ซ่อมแซม เหมือนเป็นบ้านของเราเอง มันน่าเกลียดตรงไหน
ที่ยังไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ทำไมผมต้องเอาเงินไปซื้อบ้านใหม่ด้วย ทั้งๆที่ผมอยู่ตอนนี้ผมมีความสุขดี มีเงินใช้ทุกเดือน ไม่ขัดสน ไม่ทำตัวเป็นภาระครอบครัว ผมคิดว่าการที่คนๆนึงจะมีทรัพย์สินได้นั้น มันก็อยู่ที่ความจำเป็น และเงินด้วย ว่าเราอยากจะบริหารมันแบบไหนมากกว่า 

อย่างกรณีผม ผมคิดว่า ผมมีรถ 2 คันนี่ก็เพียงพอแล้ว รถกระบะไว้ช่วยตาขนข้าวสารจากนาไปเข้าโรงสี ขาย แค่นั้น
รถอีกคันก็คือรถที่ผมใช้ไปทำงาน ไปเที่ยว พาคนที่บ้านไปเปิดหูเปิดตาตอนผมหยุดงาน ลางาน
บ้านผมก็อยู่กับครอบครัว และคอยแต่งเติมไปเรื่อยๆแบบนี้ไป ผมมีความสุขและพอใจแล้วครับ ผมภูมิใจครับที่ชีวิตผมมีเท่านี้ 
ไม่เคยหวังว่าจะต้องมีบ้านราคา 3-4 ล้าน หรือรถราคา 3 ล้าน ผมมีเท่าที่ผมมีได้และไม่เดือดร้อนจนไม่มีเงินกินข้าวครับ

เงินเก็บผมก็มีครับ ทำบัญชีรายรับรายจ่ายทุกวันว่าใช้อะไรไปบ้าง 
ร้านอาหารที่แม่เปิดขายอาหารตามสั่ง โดยใช้พื้นที่หน้าบ้านในการสร้างบ้าน ผมก็ช่วยแม่ออกเงินครับ 
ผมพอใจแล้วนะกับชีวิตที่มาได้ขนาดนี้ ทำไมคนอื่นต้องมาคอยชี้แนะ แต่แฝงมาด้วยการดูถูก เปรียบเทียบ ว่าลูกตัวเองก้าวหน้ากว่า 

ผมบอกตรงๆ ผมเบื่อที่จะฟัง
ตั้งกระทู้นี้ขึ้นเพื่อแค่อยากระบายเฉยๆครับ จะได้มีแรงใจทำงานต่อ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ อย่ารำคาญผมก็พอครับ