สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกถ้างงๆหน่อยก็ขออภัยด้วยนะคะ เหตุการณ์เกิดวันที่2 ม.ค ที่ผ่านมา หนูมานอนบ้านพี่
เนื่องจาก วันที่31-1 จัดปีใหม่ที่บ้านหนู คืออยู่คนละบ้านนั่นเหละค่ะ ประมาณบ่าย3พ่อโทรมาจะให้ไปรับไหม หนูบอกว่าหนูจะนอนนี่เลย พอหลังจากนั้นโทรศัพน์หนูแบตหมด เอาไปชาร์จแล้วดูหนังเครื่องพี่แบบไม่ได้คิดอะไร จนวันถัดไป เปิดโทรศัพท์ดู มีคนโทรมาไม่ต่ำกว่า10สาย เมสเสจเด้งแบบรัวๆว่า พ่อโดนรถชน ตกใจมากตอนนั้นคิดว่ามันจริงรึเปล่า สักพักอาโทรมาว่าพ่อโดนรถชน ตอนนั้นคือเข้าใจคำว่าเข่าทรุดเลยค่ะ ตัวชาไปหมดทำอะไรไม่ถูก หนูถามว่าพ่ออาการเป็นยังไง อาบอกว่าเลือดออกในสมอง ซี่โครงหัก ขาหัก มีอะไรมากกว่านั้นก็ไม่แน่ใจ ตอนนั้นคือหนูนิ่งไปสักพัก เมื่อวานยังจุดพลุกันอยู่เลย อีกแล้วหรอปีนี้ แล้วอาอีกคนนึงก็ให้ไปดูพ่อที่มหาราช แล้วก็ให้หนูจัดการเอกสาร ประกัน พ.ร.บ คดี แล้วก็อีกหลายๆอย่าง พ่อ พ.รบขาดตั้งแต่ปี58 ประกันอะไรก็ไม่ได้ทำไว้ เครียดมากแต่ยังไงก็ต้องไปหาพ่อก่อน ตอนแรกพ่ออยู่นานา แล้วเขาส่งมาที่มหาราช พอไปถึง พ่ออยู่ห้องICU สภาพที่เห็นมัน
รับไม่ไหวจริงๆ มีสายดูด เลือดออก เป็นถัง สายอะไไม่รู้เต็มตัวไปหมด เครื่องข่วยหายใจ ผ้าก๊อซเต็มตัว ขาใส่เหล็ก คอใส่เฝือก หัวบวม พูดไม่ออก ตอนนี้พิมพ์ยังไม่อยากพิมพ์เลยค่ะ พอหลังจากเยี่ยมพ่อก็กลับมาบ้าน ตอนนี้หนูอยู่ปากช่องนะคะ ต้องมาอยู่บ้านพี่ พี่อยู่กับแม่2คนมาตลอด พ่อแม่หนูแยกทางกัน แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นแน่นอนว่าหนูต้องอยู่กับแม่
บ้านแม่เป็นบ้านเช่า ที่เข้ามาก็เป็น ที่นั่งที่ใกล้ห้องอาบน้ำอันเล็กๆ กลับห้องน้ำ ที่กินข้าวมีนั่งพอ1-3คน ชั้น2 มีที่เก็บผ้าเป็นซอกกับห้องนอนสี่เหลี่ยมเล็กๆ
บ้านพ่อมีพื้นที่มากๆ มีสนามหญ้า มีห้อง มีที่เดินเล่น มีมุมห้องที่เราต้องนั่งประจำ มีห้องนอนที่ตื่นมาทีไรก็สดชื่น มีพ่อทำกับข้าวให้กิน ชีวิตที่บ้านมันมีความสุขมากแต่ตอนนี้ มันไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกแล้ว ถึงพ่อจะกลับมาพ่อก็ไม่เป็นเหมือนเดิมอีก จนถึงวันนี้พ่อก็ยังอยู่ICU อาการพ่อก็ทรงๆ50/50 มารู้เพิ่มอีกว่าซี่โครงทิ่มเยื่อหุ้มปอด แล้วปอดพ่อมีข้างเดียวเพราะเคยผ่าตัดทิ้งข้างนั้นไป สมองก็ยังไม่ตอบสนอง เขาก็ไม่ให้เยี่ยมแล้วเพราะโควิด เห็นหน้าพ่อได้แค่ครั้งเดียว คิดถึงหลายๆอย่าง คิดถึงพ่อ คิดถึงแมวที่บ้าน คิดถึงกับข้าวที่พ่อทำให้กิน คิดถึงห้องสี่เหลี่ยมที่บ้าน คิดถึงผ้าใบวาดรูปอยากบอกพ่อว่าหนูรักพ่อนะ อยากให้พ่อได้ยิน จากเด็กอายุ13คนนึง ถ้าใครอยากแชร์ประสปการณ์ก็ แชร์เลยค่ะหนูอยากเห็นหลายๆมุม ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะคะยาวมากเลย
พ่อแม่ใครเคยเกิดอุบัติเหตุรุนแรงบ้างไหมคะ จัดการความรู้สึกยังไง
เนื่องจาก วันที่31-1 จัดปีใหม่ที่บ้านหนู คืออยู่คนละบ้านนั่นเหละค่ะ ประมาณบ่าย3พ่อโทรมาจะให้ไปรับไหม หนูบอกว่าหนูจะนอนนี่เลย พอหลังจากนั้นโทรศัพน์หนูแบตหมด เอาไปชาร์จแล้วดูหนังเครื่องพี่แบบไม่ได้คิดอะไร จนวันถัดไป เปิดโทรศัพท์ดู มีคนโทรมาไม่ต่ำกว่า10สาย เมสเสจเด้งแบบรัวๆว่า พ่อโดนรถชน ตกใจมากตอนนั้นคิดว่ามันจริงรึเปล่า สักพักอาโทรมาว่าพ่อโดนรถชน ตอนนั้นคือเข้าใจคำว่าเข่าทรุดเลยค่ะ ตัวชาไปหมดทำอะไรไม่ถูก หนูถามว่าพ่ออาการเป็นยังไง อาบอกว่าเลือดออกในสมอง ซี่โครงหัก ขาหัก มีอะไรมากกว่านั้นก็ไม่แน่ใจ ตอนนั้นคือหนูนิ่งไปสักพัก เมื่อวานยังจุดพลุกันอยู่เลย อีกแล้วหรอปีนี้ แล้วอาอีกคนนึงก็ให้ไปดูพ่อที่มหาราช แล้วก็ให้หนูจัดการเอกสาร ประกัน พ.ร.บ คดี แล้วก็อีกหลายๆอย่าง พ่อ พ.รบขาดตั้งแต่ปี58 ประกันอะไรก็ไม่ได้ทำไว้ เครียดมากแต่ยังไงก็ต้องไปหาพ่อก่อน ตอนแรกพ่ออยู่นานา แล้วเขาส่งมาที่มหาราช พอไปถึง พ่ออยู่ห้องICU สภาพที่เห็นมัน
รับไม่ไหวจริงๆ มีสายดูด เลือดออก เป็นถัง สายอะไไม่รู้เต็มตัวไปหมด เครื่องข่วยหายใจ ผ้าก๊อซเต็มตัว ขาใส่เหล็ก คอใส่เฝือก หัวบวม พูดไม่ออก ตอนนี้พิมพ์ยังไม่อยากพิมพ์เลยค่ะ พอหลังจากเยี่ยมพ่อก็กลับมาบ้าน ตอนนี้หนูอยู่ปากช่องนะคะ ต้องมาอยู่บ้านพี่ พี่อยู่กับแม่2คนมาตลอด พ่อแม่หนูแยกทางกัน แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นแน่นอนว่าหนูต้องอยู่กับแม่
บ้านแม่เป็นบ้านเช่า ที่เข้ามาก็เป็น ที่นั่งที่ใกล้ห้องอาบน้ำอันเล็กๆ กลับห้องน้ำ ที่กินข้าวมีนั่งพอ1-3คน ชั้น2 มีที่เก็บผ้าเป็นซอกกับห้องนอนสี่เหลี่ยมเล็กๆ
บ้านพ่อมีพื้นที่มากๆ มีสนามหญ้า มีห้อง มีที่เดินเล่น มีมุมห้องที่เราต้องนั่งประจำ มีห้องนอนที่ตื่นมาทีไรก็สดชื่น มีพ่อทำกับข้าวให้กิน ชีวิตที่บ้านมันมีความสุขมากแต่ตอนนี้ มันไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกแล้ว ถึงพ่อจะกลับมาพ่อก็ไม่เป็นเหมือนเดิมอีก จนถึงวันนี้พ่อก็ยังอยู่ICU อาการพ่อก็ทรงๆ50/50 มารู้เพิ่มอีกว่าซี่โครงทิ่มเยื่อหุ้มปอด แล้วปอดพ่อมีข้างเดียวเพราะเคยผ่าตัดทิ้งข้างนั้นไป สมองก็ยังไม่ตอบสนอง เขาก็ไม่ให้เยี่ยมแล้วเพราะโควิด เห็นหน้าพ่อได้แค่ครั้งเดียว คิดถึงหลายๆอย่าง คิดถึงพ่อ คิดถึงแมวที่บ้าน คิดถึงกับข้าวที่พ่อทำให้กิน คิดถึงห้องสี่เหลี่ยมที่บ้าน คิดถึงผ้าใบวาดรูปอยากบอกพ่อว่าหนูรักพ่อนะ อยากให้พ่อได้ยิน จากเด็กอายุ13คนนึง ถ้าใครอยากแชร์ประสปการณ์ก็ แชร์เลยค่ะหนูอยากเห็นหลายๆมุม ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะคะยาวมากเลย