หนูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้พี่ๆเข้าใจความรู้สึกหนูตอนนี้ คนอื่นอาจจะมองไร้สาระแต่มันสำคัญสำหรับคนขาดความอบอุ่นแบบหนูค่ะ ขอเล่าไม่ระเอียดนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่าความรักล่าสุดของหนู เจอกันที่ทำงานค่ะ ตอนแรกๆเขาดีกับหนูมากเลยค่ะ ดีกว่าใครไหนๆ ดูแลหนูทุกอย่าง ไม่เคยให้หนูอด นอกจากงานโรงงานแล้ว หนูก็ไม่ต้องทำไร แม้กระทั่งตอนที่หนูติดโควิท ขณะที่ทุกคนรังเกียจหนู แต่เขาก็ยังกอดหนูจนถึงครั้งที่หนูต้องไปกักตัว คือเขาดีทุกอย่างถึงจะมีทะเลาะกันบ้างเขาก้อยังดูแลอย่างดีค่ะ จนหนูที่รู้สึกเหมือนคนขาดความอบอุ่น แล้วต้องการความรักมากๆ เลยรักเขาไปจังๆเลยค่ะ รักมากเลยค่ะ รักมากจนยอมทุกอย่าง ไม่ไปเที่ยว ไม่กินเหล้าไม่ยุ่งกับใครเลย ช่วงแรกๆมันก็ดีแหละค่ะ  พอมาวันนึงเราคุยกันว่าจะมาทำงานที่กรุงเทพเริ่มใหม่ด้วยกันที่กรุงเทพ เขาขอมาก่อนค่ะ ด้วยความที่อยากอยู่ด้วยกันเร็วๆแล้วก็เริ่มไม่ไว้ใจเขาเพราะเขานอนอยู่ห้องคนอื่น แล้วเราอยู่ไกลกันด้วยคำพูดเขาก็เปลี่ยนไปทำให้หนูไม่มีสมาธิทำงานต่อได้เลย หนูเลยลาออกแล้วจะตามมาอยู่กับเขาที่กรุงเทพ พอลาออกหนูก็โดนเขาบอกเลิกค่ะ เขาบอกว่าเขาเกลียดหนู เขาไม่เคยรักหนูตั้งแต่แรก  ทั้งที่เวลาทะเลาะกันหนูถามเขามาตลอดเขาก้แบอกว่าเขารักหนู เขาต้องอยู่ดูแลหนูแต่สุดท้ายก็เลือกทิ้งหนูไป เพื่อที่จะได้อยู่กับเพื่อนสนิทที่ตัวเองหลงอยู่ แต่เพื่อนเขาไม่ได้คิดไรแล้วก็เริ่มกลัวแฟนหนูจะทำไรเขา เขาเลยให้หนูตามมากรุงเทพค่ะ หนูก็มา เพราะจะขออาศัยชั่วคราวหาตังซ่อมรถกับจ่ายค่าห้องของหนูแล้วหนูก็จะกลับไปค่ะ แต่พอหนูมากรุงเทพ มันคือนรกล้วนๆเลยค่ะ วันๆนึง หนูไม่โดนตีโดนกระทืบเกือบตาย ก็โดนด่าด้วยคำแรงๆที่ทำร้ายความรู้สึกทุกวันค่ะ ดูถูกว่าเป็นบ้างแหละ ทั้งที่หนูไม่เคยขายตัวเพียงเพราะเคยมีลูกแล้วเคยทำร้านเหล้ามาก่อนแค่นั้น เขาดูถูกหนูทุกวัน ไม่ว่าจะทำไร เขาก็ว่าเป็นนิสัยของกะหรี่หมด  พี่ๆน่าจะนึกออกนะคะว่านอกจากคำพวกนี้แล้วยังมีคำไหน ที่คนที่เรารักพูดออกมาแล้วทำร้ายความรู้สึกเราแบบสาหัสบ้าง หนูเจอมาหมดทุกอย่างเลยค่ะ หนูน้ำตาไหลเลย จะร้องก็ร้องให้เขาเห็นไม่ได้ เขาตีซ้ำค่ะ ทุกๆวันหนุต้องแอบร้องให้คนเดียว โดนตีจนไม่มีแรงไปทำงานเลยค่ะ สรุปมาอยู่ด้วยคือมาให้ดขาทำร้ายค่ะ  ใครๆก็ว่าโง่ใครๆก็ซ้ำเติมหนู หนูเลยเลือกที่จะไม่บอกใครแล้วโกหกว่ารอยช้ำที่ตัวโดนอย่างอื่นมา คือตลอดเวลาที่มาอยู่กรุงเทพ ไม่ว่าเราจะทำไรพูดไรออกความเห็นไร เราผิดหมดค่ะ เงียบก้อผิด พูดก็ผิด กินก็ผิดค่ะ ทั้งที่ตังก็ของเรา ใช้ยังผิดเลยค่ะ ว่าเราเป็นตัวภาระ ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนอยู่ที่เพชรบุรีเราจะไม่เถียงเลยค่ะ แต่ตั้งแต่มาอยู่นี่ไม่มีวันไหนเลยที่หนุจะได้อยู่ดี มากสุดก็ข้าวมื้อเดียว ทำเป็นด่าเราแทบตายอ้างว่าคนไม่ได้ทำงานไม่ควรกินเยอะเปลืองเป็นภาระส่วนตัวเองกินได้ ทั้งที่เมื่อก่อนเขาเป้นคนยอมกินมาม่าเพื่อให้เรากินแต่ของดีๆ บอกเราอ้วนแต่ก็พาไปกินของแพงๆ ตอนนี้หนูรู้สึกว่าคนๆนั้นเขาตายจากหนูไปแล้วค่ะ  เวลาเขาอารมณ์ดีเขาก็จะมากอดหนูมาทำดีกับหนู บอกไม่อยากให้หนูไปไหน มาหึงมาหวงไม่พอใจเวลาใครทักมาหา พอถามว่าเราเป็นไรกันเขาก็ตอบว่าเป็นแค่เพื่อน แค่คนอื่น แล้วถ้าเป็นคนอื่นเขาก็ไม่มีสิทมาทำแบบนี้กับเราใช่มั้ยคะ  ทั้งที่เขาทำได้หนูก็ควรจะทำได้รึป่าว ตอนนี้หนูนู้สึกอยากกลับไปที่ของหนูมาก ติดที่ว่าหนูไม่มีตังจ่ายค่าห้องตัวเอง กับหารถขนของกลับไม่ได้ หนูเลยต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน หนูควรทำไงดีค่ะ เพราะเขากลับจากที่ทำงานทีไรก็หาเรื่องหนูตลอด แต่หนูก้อรักเขาหนูมีความสุขเวลาได้อยู่ด้วยกันแต่ก็เสียใจกับสิ่งที่เขาทำมากกว่า ขอร้องอย่าซ้ำเติมหนูนะคะ หนูแค่อยากได้กำลังใจ หรือแนวคิดดีๆค่ะ