สวัสดีค่ะ หนูมีเรื่องจะปรึกษาค่ะ หนูเป็นคนกลัวการเข้าสังคมมากๆ แบบไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าพูดคุย ไม่กล้าพบเจอใครเลยค่ะ แม้กระทั่งญาติตัวเอง เวลาญาติมาบ้านหนูก็เอาแต่เก็บตัวในห้อง

หนูเป็นแบบนี้มา 1-2 ปีแล้วค่ะ เป็นตั้งแต่ช่วง ม.ต้นเลย ช่วงแรกๆก็ปกติดี แต่ตอน ม.3 เทอม 2 หนูเกิดอาการไม่อยากพบหน้าใคร หมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ได้ไปโรงเรียนหลายวัน เพราะไม่อยากเจอกับใคร จนพี่ไปลาออกให้ ตอนนี้ก็ออกมาเรียน กศน. ค่ะ เหมือนจะดีขึ้นเพราะ กศน. ที่หนูเรียน มีนักเรียนน้อยมาก แล้วอาจารย์ก็จะเรียกรวมตัวทำกิจกรรมค่ะ แต่ถึงอย่างนั้น หนูก็ขาดเรียนบ้างแค่บางครั้งค่ะ เพราะอาการไม่กล้าพบเจอผู้คนมันวนกลับมา 

แล้วมีครั้งนึงที่แม่หนูไม่สบาย พี่สาวหนูตอนนั้นก็ท้องแก่ ส่วนพี่ชายของหนูก็เป็นแบบหนูเลยค่ะ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร พี่ก็ไม่ยอมทำงาน วันๆเอาแต่ต้มน้ำ(ใบกระท่อม)กินกับขอเงินแม่ไปวันๆ แล้ววันที่แม่ไม่สบายหนักพี่ก็เลยอยากให้หนูไปโรงพยาบาลกับแม่ค่ะ แน่นอนค่ะว่าหนูไม่อยากไป หนูไม่เคยไปโรงพยาบาลเลยตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่สบายก็ไปอนามัยใกล้ๆบ้าน เวลาแม่ไม่สบายหนูก็จะไปเฝ้าแค่เมื่อแม่ต้องนอนโรงพยาบาล 
แต่มันก็ไม่ได้มีครั้งเดียวหรอกค่ะ พอเวลาผ่านไป แม่ก็ไม่สบายอีก พี่ก็อยากให้หนูไปอีก ตอนนั้นหนูกลัวมากค่ะ ยิ่งพี่ชายเป็นพวกอารมณ์รุนแรง ไม่รู้ว่าที่ต้มน้ำท่อมกินนั้นได้ไปยุ่งเกี่ยวกับสารเสพติดบ้างหรือเปล่า 

พอหนูไม่ไปมันก็อาละวาดหนัก เพราะมันก็ไม่อยากไปเหมือนกัน ส่วนพี่สาวก็คลอดแล้วแต่ก็เป็นแม่ลูกอ่อนอ่ะค่ะ ถ้าไปโรงพยาบาลขึ้นมาหลานอาจติดเชื้อติดโรคก็ได้ ด้วยความที่หนูไม่อยากไปหนูเลยนอนคุมโปงในผ้าห่ม ตอนนั้นใจเต้นเเรงมาก ตัวก็สั่นกลัวไปหมด เพราะไมอยากไป สุดท้ายพี่ชายก็ไปแทนจนได้ค่ะ แต่คนเรามันก็ไม่ได้ป่วยแค่ครั้งเดียวในชีวิต และบางครั้งหนูก็อยากไปกับแม่นั่นแหละค่ะ แต่หนูไม่มีความกล้าพอ แต่เห็นผู้คนเดินพลุกพล่านหนูก็รู้สึกวิตกกังวลขึ้นมามากๆเลยค่ะ หนูเลยอยากจะปรึกษาพี่ๆทุกคนที่เห็นและได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ว่า หนูควรแก้ไขปัญหาหรืออาการกลัวการพบเจอผู้คนยังไงดีคะ ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ🙏🏻