เหนื่อยกับทุกสิ่งทุกอย่าง หนีไปเลยดีไหม ทิ้งทุกอย่างไปเลยดีไหม สู้ไปด้วยกัน ยังอาจจะมีแรง แต่พอช่วยให้คนอื่นรอด ถึงเวลาที่ต้องตามคืน เหมือนจะหมดแรง
หนี้สินเยอะ เพราะคนสร้างบอกว่าเพื่อครอบครัว วันที่จะเอา รับปากจะใช้คืน เราจึงดิ้นรนไปกู้มา นึกว่าจะมีความหมายบ้าง แต่กลายเป็นว่า เราหาหนี้มาให้ ถึงวันที่ทวงคืน เราคือเวรกรรมที่หลอกหลอน สาม สี่ระลอกก็ยังไม่เข็ด เพราะสงสารคำเดียว
ระลอกสุดท้ายถึงคราวลูก ไปกู้อีก แล้วก็ต้องมาตามเอากับลูก กลายเป็น แม่ เอาเงินหนูไปหมดเลย (แม่จะเอาที่ไหน ตอนแม่ถามว่าต้องใช้เค้านะ เดือนล่ะเท่านี้ หนูก็เข้าใจ แล้วหนูมาว่าแม่แบบนี้ทำไม)
ตอนมีปัญหา เราคือ เมีย คือ แม่ แต่ตอนแบกรับสิ่งที่ให้เราไปหา เราคือ ตัวเวรตัวกรรม มานั่งคิด ว่าถ้าตายไป พวกเค้าสบาย แต่เรารู้สึกผิดกับเจ้าหนี้ คำสาบแช่งคงโดนเต็มๆ พ่อแม่เราจะเอาหน้าไปไว้ไหน แต่ครอบครัวเราที่เราทุ่มเท คงโล่งใจ ไม่มีใครมาคอยคุมเงินไปจ่ายหนี้อีกแล้ว
ทนกับความรู้สึกที่คนในครอบครัว มองว่าเราไร้ค่าไม่ไหวแล้ว หยุดตอนนี้ได้ไหม เลิกเป็นเมีย เป็นแม่ได้ไหม
ทำไมไม่เลิกล่ะ ก็ตอนนี้เราไร้ค่าแล้วจริงๆ มีหน้าทีไล่ล่าคนในครอบครัวให้ใช้หนี้แค่นั้น ไม่สามารถหาเงินเองได้ ทุกวันนี้ แค่รอเค้าเมตตาให้ทานก็เท่านั้น ทุ่มเทให้กับคนที่เค้าไม่เคยรักเรา นึกว่าความจริงใจ ความรักที่ให้ จะสะท้อนกลับมาบ้าง แต่นานวัน ยิ่งเลวร้าย
ถ้าสลายกลายเป็นควันไปเลยคงดี ไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้ว ไม่ต้องคอยทวงเงินไปจ่ายหนี้อีก ไม่ต้องอยู่แบบคนไร้ค่าอีก
ทำไมใจถึงต่างกัน เรารัก เราก็พร้อมจะลำบาก พร้อมสู้ไปด้วย เวลาพวดคุณมีปัญหา เราทุกข์ยิ่งกว่าอะไร แต่พอเรามีปัญหา เรากลับโดนซ้ำเติม แล้วก็ถูกทิ้งให้อ้างว้างอยู่คนเดียว ทำไมโหดกับเรานัก เราไม่เคยเอาเปรียบ มีแต่ให้ แต่ทำไมไร้ค่า
เราหยุดได้ไหม เค้าจะยอมเลิก แต่ยังใช้หนี้ไหม หรือ เราต้องทนรับสภาพต่อไป หรือไม่ก็เลือกจบทุกอย่าง ไม่ต้องรับรู้อะไรอีก ไหวไหม พยายามระบายออก ทั้งๆที่หาแต่ข้อมูลเตา พยายามสู้แล้ว แต่ยิ่งอยู่ยิ่งเหนื่อย แต่ก็มีภาระ พันธะอีกเพียบ
นี่ใกล้คำว่าบ้าหรือเปล่า การไม่มีใครให้ระบายได้มันแย่มากจริงๆ เราเลือกทิ้งทุกอย่างเพราะคนๆนึง แต่นั่นคือสิ่งที่ผิดพลาดจนยากจะกลับไปแก้ไข พูดจากใจ ว้ล่าอยากตาย ก็เหยียดหยามว่าเรียกร้องเหรอ? ไม่ใช่หรอกนะ มันคือเรืองจริง ทุกวันที่หายใจ มันทรมานกับความรู้สึกที่ต้องเจอว่าไร้ค่า ต้องหยุดทรมานตัวเองจากตรงไหนดี เมื่อไหร่จะเลืกรู้สึกผิดในสิ่งที่คนอื่นก่อ เกลียดตัวเอง
ตอนนี้ยังทันไหม ถ้าจะหยุด
หนี้สินเยอะ เพราะคนสร้างบอกว่าเพื่อครอบครัว วันที่จะเอา รับปากจะใช้คืน เราจึงดิ้นรนไปกู้มา นึกว่าจะมีความหมายบ้าง แต่กลายเป็นว่า เราหาหนี้มาให้ ถึงวันที่ทวงคืน เราคือเวรกรรมที่หลอกหลอน สาม สี่ระลอกก็ยังไม่เข็ด เพราะสงสารคำเดียว
ระลอกสุดท้ายถึงคราวลูก ไปกู้อีก แล้วก็ต้องมาตามเอากับลูก กลายเป็น แม่ เอาเงินหนูไปหมดเลย (แม่จะเอาที่ไหน ตอนแม่ถามว่าต้องใช้เค้านะ เดือนล่ะเท่านี้ หนูก็เข้าใจ แล้วหนูมาว่าแม่แบบนี้ทำไม)
ตอนมีปัญหา เราคือ เมีย คือ แม่ แต่ตอนแบกรับสิ่งที่ให้เราไปหา เราคือ ตัวเวรตัวกรรม มานั่งคิด ว่าถ้าตายไป พวกเค้าสบาย แต่เรารู้สึกผิดกับเจ้าหนี้ คำสาบแช่งคงโดนเต็มๆ พ่อแม่เราจะเอาหน้าไปไว้ไหน แต่ครอบครัวเราที่เราทุ่มเท คงโล่งใจ ไม่มีใครมาคอยคุมเงินไปจ่ายหนี้อีกแล้ว
ทนกับความรู้สึกที่คนในครอบครัว มองว่าเราไร้ค่าไม่ไหวแล้ว หยุดตอนนี้ได้ไหม เลิกเป็นเมีย เป็นแม่ได้ไหม
ทำไมไม่เลิกล่ะ ก็ตอนนี้เราไร้ค่าแล้วจริงๆ มีหน้าทีไล่ล่าคนในครอบครัวให้ใช้หนี้แค่นั้น ไม่สามารถหาเงินเองได้ ทุกวันนี้ แค่รอเค้าเมตตาให้ทานก็เท่านั้น ทุ่มเทให้กับคนที่เค้าไม่เคยรักเรา นึกว่าความจริงใจ ความรักที่ให้ จะสะท้อนกลับมาบ้าง แต่นานวัน ยิ่งเลวร้าย
ถ้าสลายกลายเป็นควันไปเลยคงดี ไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้ว ไม่ต้องคอยทวงเงินไปจ่ายหนี้อีก ไม่ต้องอยู่แบบคนไร้ค่าอีก
ทำไมใจถึงต่างกัน เรารัก เราก็พร้อมจะลำบาก พร้อมสู้ไปด้วย เวลาพวดคุณมีปัญหา เราทุกข์ยิ่งกว่าอะไร แต่พอเรามีปัญหา เรากลับโดนซ้ำเติม แล้วก็ถูกทิ้งให้อ้างว้างอยู่คนเดียว ทำไมโหดกับเรานัก เราไม่เคยเอาเปรียบ มีแต่ให้ แต่ทำไมไร้ค่า
เราหยุดได้ไหม เค้าจะยอมเลิก แต่ยังใช้หนี้ไหม หรือ เราต้องทนรับสภาพต่อไป หรือไม่ก็เลือกจบทุกอย่าง ไม่ต้องรับรู้อะไรอีก ไหวไหม พยายามระบายออก ทั้งๆที่หาแต่ข้อมูลเตา พยายามสู้แล้ว แต่ยิ่งอยู่ยิ่งเหนื่อย แต่ก็มีภาระ พันธะอีกเพียบ
นี่ใกล้คำว่าบ้าหรือเปล่า การไม่มีใครให้ระบายได้มันแย่มากจริงๆ เราเลือกทิ้งทุกอย่างเพราะคนๆนึง แต่นั่นคือสิ่งที่ผิดพลาดจนยากจะกลับไปแก้ไข พูดจากใจ ว้ล่าอยากตาย ก็เหยียดหยามว่าเรียกร้องเหรอ? ไม่ใช่หรอกนะ มันคือเรืองจริง ทุกวันที่หายใจ มันทรมานกับความรู้สึกที่ต้องเจอว่าไร้ค่า ต้องหยุดทรมานตัวเองจากตรงไหนดี เมื่อไหร่จะเลืกรู้สึกผิดในสิ่งที่คนอื่นก่อ เกลียดตัวเอง