เรารู้สึกว่าเราท้อกับชีวิตของตัวเองมากปัญหาครอบครัวของเรามันพังยุ่งเหยิงคงจะเป็นปัญหามาตั้งแต่รุ่นปู่และย่า เราเคยเห็นแค่ย่าปู่ของเราเสียตั้งแต่เราเกิดมาเราไม่เคยเห็นหน้าปู่ตั้งแต่จำความได้ปัญหาครอบครัวเรามันก็มีมาตั้งแต่แรกแล้วละย่ามีลูก 2 คนหญิง 1 คนแล้วก็ชาย 1 คนพ่อของเราเกิดมาก็ต้องแบกรับปัญหาพ่อบ้านเราฐานะก็ไม่ได้ดีมากๆอาของเราเมื่อก่อนเขาเป็นคนที่เรียนเก่งมากพ่อพ่อก็เลยเสียสละตัวเองให้อ่านเรียนจบปริญญาแต่อาเราจบทั้งด้านพยาบาลมาเขาไม่ชอบการเป็นพยาบาลเท่าไหร่เพราะว่าเขากลัวเลือด อาเราก็ย้ายมาอยู่บ้านเรากับสามีของอา อาเราก็มีลูกนั่นก็คือหลานของเราช่วงแรกๆก็ดีไม่ได้มีปัญหาอะไร พ่อของเราแต่งงาน 2 ครั้งครั้งแรกมีพี่สาวเราปัญหาชีวิตก็เริ่มมาตั้งแต่นั้นพ่อของเรากินเหล้าชอบเที่ยวไม่ค่อยชอบอยู่ที่บ้านเพราะของเรามีนิสัยที่รักแรงเกลียดแรงช่วยมาแล้วก็ช่วยกลับเขาไม่ชอบคนที่รั้งเขาไว้เขาชอบทำตามใจตัวเองชีวิตคือพ่อของเราทุบตีแม่พี่สาวของเราเพราะว่าแค่ไปตามเขากลับบ้านกินเหล้า เรารู้สึกเลยว่าพี่สาวเรารู้สึกปวดมากเขาผ่านอะไรมามากมายทั้งนั้นแม่ของพี่สาวเราก็หย่ากับพ่อของเรา พ่อก็เลยได้มาแต่งงานใหม่กับแม่เราแล้วก็มีเราตอนแรกเราเกิดมาแล้วก็ได้ความรักทั้งย่าพี่สาวพ่อแม่คนทั้งหมู่บ้านแล้วปัญหามันก็ตามมาเพราะของเราก็ยังไม่เลิกนิสัยเดิมที่กินเหล้าเที่ยวของเรา ย่าไม่ค่อยชอบแม่ของเราเท่าไหร่พเพราะแค่เป็นคนดอย ดูถูกแม่ของเรา แม่ของเราว่าทั้งการกินอาหารแม่ของเราก็ยังยากเลยแต่ละวันแม่ของเราใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังได้ยากลำบากมากย่าของเรารักพี่สาวของเรามากเพราะย่าเลี้ยงพี่สาวเขากีดกันแม่ของเรามากหลังจากเราอายุ 10 ขวบเราก็รับรู้ถึงปัญหาอย่างถาโถมเข้ามาทั้งเรื่องพี่สาวเรื่องแม่เรื่องยา เรื่องพ่อเรื่องอา เรื่องบ้านที่บ้านเราติดหนี้สินซึ่งที่แล้วก็พ่อของเราไม่ถูกกันเรื่องที่พ่อทำกับพี่สาวทำกับแม่ของพี่สาวเราเสียใจมากเพราะเรามองพ่อของเราในด้านดีมาตลอดเขาแสดงเห็นให้เราให้ด้านดีเขาไม่เคยทุบตีเราไม่เคยด่าเราแรงๆจากนั้นพ่อของเราก็ย้ายไปช่วยแม่ทำงานที่ต่างจังหวัดเราก็เลยต้องอยู่บ้านกับอาและสามีของอาแล้วก็หลานและก็ย่าเราอยู่กัน 5 คนย่าของเราเข้มงวดมากเขาไม่ชอบให้เราไปเที่ยวเล่นกับคนอื่นกลับดึก ทั้งที่เราแค่ไปเล่นกับเพื่อนข้างบ้าน ทุกวันที่เรากลับมาจากโรงเรียนเราต้องทำทุกอย่างให้เป็นระเบียบนะเพราะเดี๋ยวโดนด่า เราอยู่อย่างนี้มาทุกวันอาของเราเขาไม่ชอบพ่อของเราที่ชอบวางอำนาจเอาแต่ด่าเขาเลยมาลงที่เราเขาค่อยจับผิดทุกอย่างทั้งเรื่องเรียน เราไม่เคยได้เล่นสนุกๆกับเพื่อนได้อยากจริงจัง พ่อของเราจะกลับมาเดือนละ2ครั้งอยู่แค่2-3อาทิตย์แล้วก็กลับพ่อของเราเป็นคนที่คิดไว้แล้วจะต้องทำอะไร แม่ของเราเป็นคนที่เอาความคิดของตัวเองว่าถูกต้องก็เขาสองคนจะทะเลาะกันเรื่องเงินเพราะว่าเงินในบ้านเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกคนบาดหมางกันเมื่อก่อนพ่อของเรากู้ยืมเงินเพื่อส่งพี่สาวเราเรียนจนพี่สาวเราเรียนจบเป็นครูฝึกสอนเงินที่กู้ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆก็เอาแต่กู้ยืมเงินจำนองบ้านจำนองที่ดิน ทุกครั้งที่พอของเรามาหาเราก็จะมีปัญญาหาทั้งเรื่องอาที่ด่าเรา เรื่องอดีต เรื่องดอกเบี้ย เรื่องย่า  พ่อของเราเคยบอกว่าเขากินเหล้าเพราะว่าเขาอยากรู้ว่าใครจะอยู่ข้างเขาบ้างย่าของเราก็รักพ่อเรามากคอยรับฟังแต่บางครั้งย่า แต่เรื่องก็มาเศร้าย่าของเราเสียจากโรคหัวใจเราคอยดูแลย่าจนวินาทีสุดท้ายเขาจำใครไม่ได้เขาที่ไม่ชอบแม่เราแต่แม่เราก็มาดูแลเขาทำอาหารนอนเฝ้าโรงพยาบาลแต่อาเขากลับไม่ได้แต่จัดยา พาไปหาหมอกับพี่สาว แต่พอกลับมาบ้านเราต้องอาบน้ำ ป้อนข้าว เปลี่ยนผ้าอ้อม ทำอย่างนี้ทุกๆหลังเลิกเรียนแล้วก็ต้องมาดูแลหลานพาออกไปเล่น พอกลับมาบ้านก็ต้องเตรียมเสื้อผ้าให้น่าในเช้าวันต่อมา จนวันที่ย่าเสียทุกคนมาพร้อมหน้าเราหยุดเรียนเพื่อจะไปดูย่าเขานิ่งตัวเย็นมากเราคือร้องไห้หนักมาก ถึงย่าจะเกลียดแม่เราแต่เราก็ไม่ได้อะไรเพราะเขาอยู่มามากพอแล้วทุกปัญหาเขาได้รู้พอมากแล้ว และเกิดการเปลี่ยนแปลงในบ้านพอย่าเสียเราก็อยู่กับอา สามีของอา และหลาน แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นสามีอาเส้นเลือดในสมองแตก เขาเส้นเลือดในสมองแตกในที่ทำงานพออาเรารู้ข่าวก็ช๊อค เราได้รู้มาจากพี่สาวเราเขาโทรมาบอกให้เราอยู่บ้านกับหลานวันต่อมาอาของเราก็อยู่โรงพยาบาล เขานอนนิ่งเหมือนกับย่าของเราเลย สามีของอาเขาดีกับเรามากมำกับข้าวให้กินพูดดีกับเราช่วยเหลือเรา แต่เราเห็นเขาในสภาพนี้ช็อคมาก หลังจากนั้นสักพักฮาของเราก็ย้ายไปอยู่ทางฝั่งแม่ของสามีอาเพราะถ้าอยู่ที่นี่จะไม่มีใครดูแลเพราะเราก็ไปโรงเรียน หลานเราก็ไปโรงเรียน อาไปทำงาน ไม่มีใครดูแลเลยทำให้อาของเราต้องย้ายไปอยู่บ้านแม่ของสามีอาแล้วทำให้เราอยู่บ้านหลังใหญ่คนเดียว ในวัยอายุ15ปีตอนแรกเราช็อคมากเราก็เข้าใจ ส่วนพ่อและแม่ของเราเขาก็มาบ่อยขึ้นเพื่อมาอยู่กับเราแต่บางครั้งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เราต้องทำทุกอย่างในบ้านหลังใหญ่นี้คนเดียว จนตอนนี้เราอยู่คนเดียวไม่ได้1 ปีเราก็เหงาแต่ต้องอยู่ให้ได้เพราะทุกคนทีหน้าที่กันหมดมีความจำเป็นกันหมดเราคิดแบบนี้