เกิดมาในครอบครัวยากจนครอบครัวมี3พ่อแม่ลูก

ตั้งแต่จำความได้พ่อกินเหล้าอาละวาดทุกๆปีทะเลาะกับแม่ ทุบตีแม่เป็นประจำแต่แม่ก็ทนเพราะคำเดียวคือรัก เราต้องทนตั้งแต่เด็กจนโตกับพฤติกรรมควมรุนแรงในครอบครัว ทั้งมีดทั้งไม้ทั้งปืนมีหมดทุกรูปแบบ พ่อไม่เคยเห็นเราเป็นลูก ทำร้ายจิตใจเราตั้งแต่เล็ก จนทุกวันนี้เราเหมือนจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าบางครั้งก็คิดอยากฆ่าตัวตาย แต่พอมีครอบคร้วและลูก ก็รู้สึกสงสารลูก พ่อเราจะตั้งปฏิพานไว้ว่าจะหาเรื่องเป็นรอบเทศกาลจนตอนนี้แม่อายุ70ปี พ่ออายุ67ปีก็ยังไม่ลิกทำตัวเหมือนวัยรุ่นเลือดร้อนทะเลาะกับแม่ไม่พอยังมาหาเรื่องเราทั้งด่าทั้งสาปแช่งเราต่างๆนาๆเคยมีถึงขั้นทำร้ายเราตอนที่เราเป็นเด็ก ทุกวันนี้เรามีอาชีพซึ่งมีที่ทำงานอยู่ใกล้บ้าน เราเลือกเองที่ทำอยู่แถวบ้านและมีครอบครัวมีลูกสองคนสามีก็ทำงานอยู่แถวบ้านสามีเห็นพฤติกรรมพ่อเราหมดเลยมีเรื่องทะเลาะกันเพราะเรา จากนั้นสามีบอกว่าจะเลิกยุ่งเรื่องพวกนี้อีก พอพ่อเรากินเหล้าทีไรสามีจะกลับบ้านค่ำ จะได้ไม่ต้องเจอเหตุการณ์ต้องปะทะกันส่วนแม่เรารักพ่อมากกว่าเราซะอีก ยอมพ่อทุกอย่างโดนขนาดไหน พอพ่อหยุดกินเหล้าปุ๊บก็ดีกันคืนตามใจพ่อ และแม่เราเป็นประเภทชอบเราองชาวบ้านมาเล่าให้ครอบครัวฟังทุกเรื่องเช่นมีปัญหากับคนน้น ถูกคนโน้นด่ามามีเเต่เรื่องลบๆๆเอาเข้าบ้านบางทีเรฟังตามถึงขั้นมีอารมณ์โมโหร่วมด้วยเลยแกมีความสามารถพูดได้ยั่วอารมณ์ รู้สึกอยากย้ายไปที่อื่นแต่ไม่มีเงิน เพราะกู้เงินเอาไปใช้หนี้ให้พ่อแม่ เงินก็พอเหลือใช้ซื้อนมให้ลูกกิน เราควรจะทำไงดีคิดว่าในโลกใบนี้ไม่มีใครได้เจอพ่อแบบเลวๆอย่างเราอีกแล้วเกลียดมาก