ผมทำให้แฟนที่รักกันมากๆเสียใจและตอนนี้เกียรติผมไปแล้วผมควรทำไงดีถึงจะคืนดีกับเขาได้ 
   ผมอยากให้ทุกคนอ่านและช่วยด่าและช่วยชี้แนะผมหน่อยครับควรทำยังไงดีตอนนี้ผมได้แค่รอจะรอเขาไปตลอดชีวิต ถึงเค้าไม่กลับมาแล้วก็ตาม 
        เรื่องมันมีอยู่ว่าผมคบกับแฟนได้สองปีแล้วแฟนผมทำงานที่เดียวกันเป็นแอดมินอยู่ฝั่งปทุมธานีส่วนตัวผมเป็นช่างซ่อมเซอร์วิสรถโฟล์คลิฟท์ ฝั่งชลบุรี ผมเป็นคนชอบแกล้งเพราะแฟนผมน่ารักเราสองคนรักกันมากผ่านไปหนึ่งปีหลังหลังมา ก็เริ่มมีหึงมีห่วงกันต่างคนต่างหึงห่วงกันบางทีก็บอกเลิกกันต่างคนต่างบอกเลิกแล้วก็คืนดีกันแต่ตัวผมบอกเลิกเขามากกว่าห้าให้นับเป็นตัวเลขก็นับไม่หมดแต่เขาก็คืนดีตามมาตลอดเค้าทำงานจันทร์ถึงศุกร์หยุดเสาร์-อาทิตย์ทุกครั้งวันศุกร์หลังเลิกงาน 5 โมงครึ่งจะนั่งรถลงมาชลบุรี ทุกๆวันศุกร์ตลอดสองปีแต่เราก็มีไปหาเค้าบ้างแต่แฟนผมไม่ชอบให้ไปหาเพราะว่ามันได้เจอกันน้อยเพราะผมหยุดเฉพาะวันอาทิตย์จะได้เจอกันแค่วันอาทิตย์ เค้าเลยไม่ให้ไปและนับวันงานเริ่มมากขึ้นทุกวันพอเพื่อนเพื่อนทำงานไม่ทันหัวหน้าก็โยนงานมาให้แฟนผมทำเค้าก็ทำหมดทุกอย่างทำเสร็จทุกอย่างบางคนอิจฉาใส่ร้ายนู่นนี่นั่นหัวหน้าก็ชอบด่าชอบใส่ร้ายชอบว่าเพื่อนผมโทรมาร้องไห้กับผมทุกครั้ง ผมทำได้แต่ปลอบใจให้กำลังใจเขาทำงานได้เค้าก็ไม่ไหวจริงๆเค้าอยากออกจากงานที่นั่นเราก็เลยบอกไปว่ามาอยู่ด้วยกันไหมเดี๋ยวเราหางานให้จะได้อยู่ด้วยกันแฟนผมข้อตกลงเดี๋ยวรอโบนัสสิ้นปีก่อนแต่สุดท้ายก็ไม่ได้มาเค้าก็ต้องทำงานอยู่ที่เดิมทนทุกข์ทรมานอยู่ที่เดิมก็เพราะว่า ก่อนหน้านี้เราทะเลาะกันทุกวันผมก็เป็นฝ่ายบอกเลิกเขาทุกครั้งเห็นเค้าร้องไห้เสียใจพอถึงวันศุกร์ แฟนลงมาหาเค้ากลับไรเค้ามาไม่ต้องมามาทำไมไม่อยากเห็นหน้าเค้าก็มาเหมือนเดิมแต่เราก็พูดไปยังงั้นแหละใจจริงก็อยากให้มาอยู่แล้วเราแค่โกรธเขาบางทีมีไม่มีเวลาให้กัน พอแฟนมาถึงเราก็ทำตัวปกติ เหมือนไม่ได้ทะเลาะกันเราก็ไปซื้อกับข้าวซื้ออะไร มาให้กินพอแฟนเห็นหน้าผมทีไรผมจะเอามือไปรูปหัวเค้าว่าทำงานเหนื่อยไหมเค้าก็จะร้องไห้ทุกครั้งที่เจอพอถึงวันอาทิตย์เค้าก็จะเริ่มร้องไห้ทำหน้าบุดบุดเค้าบอกว่าเราไม่อยากไปทำงานเลยงานมันเยอะและโดนด่าทุกวันเราก็ได้แต่ปลอบใจเขามาถึงวันจันทร์ผมไปส่งแฟนขึ้นรถตีห้าครึ่งทุกวันจันทร์จะวนเวียนอยู่อย่างนี้ตลอดหนึ่งปี พอทะเลาะกันทะเลาะก็เริ่มเงียบไม่คุยไม่อะไรจนเราบอกเลิกแต่ก็ไม่เลิกจริงบอกเลิกเพราะโกรธเฉยเฉยครับเงียบไปไม่ได้เจอกันมาสี่เดือนจนจะเข้าเดือนที่ห้าแต่ก็มีติดต่อกันบ้างต่างคนต่างง้อกันแต่ผมก็ไม่คืนดีเค้าเพราะเค้าหายไปไม่ได้เจอกันมาห้าเดือนส่วนตัวผมก็ชอบเอาเรื่องไปฟ้องแม่ของแฟนทำให้เขาโกรธแล้วก็ดีกันหลายครั้งแล้ว มีวันนึงมีพี่ผู้หญิงทักมาบอกว่าเลิกกับแฟนแล้วหรอเราก็เลยบอกเลิกไปแล้วนานแล้วแต่ในใจผมก็ยังรักเขาอยู่พี่ผู้หญิงตอนนี้กำลังสืบเรื่องสามีของเค้าอยู่ว่ากำลังมีชู้เพราะสามีบอกเลิกและขอหย่า บอกว่าเห็นไปกับแฟนผมผมก็เลยบอกว่าไปด้วยกันขนาดนั้นแล้วคงได้กันแล้วคงมีอะไรกันแล้วแหละ แต่จริงๆแล้วแฟนผมไม่ทำเรื่องอะไรแบบนี้เพราะแฟนผมไม่ชอบเป็นเมียน้อยใครและไม่ทำเรื่องต่ำต่ำแบบนี้ที่ผมพูดไปเพราะผม ยังโกรธแฟนอยู่ครับผมก็เลยแคปหน้าจอที่บอกว่ามันขอยาไปให้แม่ของแฟนดูแค่นั้นครับแต่พี่ผู้หญิงเค้าแคปหน้าจอทั้งหมดที่ผมคุยกันไปให้แฟนผมดูและให้เพื่อนเพื่อนของแฟนดูทั้งเพื่อนของแฟนทั้งแฟนตอนนี้เกลียดผมมากที่ผมทำไปเพราะเป็นห่วงเขาและเสียใจเลยทำอะไรลงไปไม่คิดจะตอนนี้ผมขอคืนดีเค้าเค้าด่าผมสารพัดสัตว์ด่าแต่คำที่ผมไม่ชอบแล้วบอกผมว่าไม่ยอมคืนดีอีกแล้วไม่เอาแล้วกับผู้ชายคนนี้พอแล้วผมรู้สึกผิดมากที่ทำอะไรลงไปแบบไม่คิดผมพยายามขอคืนดีเค้าเค้าก็มีแต่ผมเลยบอกไปว่าจะไปหาที่บ้านกลับไปขอโทษเค้าบอกว่าไม่ต้องมาไม่มีใครต้องการแล้วครอบครัวกูไม่ต้อนรับแล้วแฟนผมพูดไปเพราะโกรธมากแล้วก็บล็อกทุกอย่าง ผมเลยโทรบอกแม่เค้าว่าผมจะไปขอโทษเขานะแม่ก็เลยบอกว่ามาได้นะลูกแต่ว่าเค้าไม่อยู่นะไม่เป็นไรครับผมจะไปรอเค้าแต่พอไปแฟนผมเค้าไม่อยู่ที่แม่พูดเค้าหนีผมไม่อยากเจอหน้าผม พอไปถึงบ้านแม่ก็เรียกคุยก็ค่อยค่อยคุยกันได้แต่ปลอบใจผมและส่วนไปเที่ยวกับแม่และพี่สาวของแฟน พี่แฟนผมฝากเพื่อนมาบอกว่าหมดรักแล้วตอนนี้กำลังคุยกับคนใหม่เลิกมายุ่งสักทีแต่ผมคบกับแฟนมา2ปีผมรู้ว่าตอนนี้เค้ากำลังหลอกใจตัวเองอยู่ที่เขาพูดอย่างนี้เค้าอยากให้ผมลืมเขาผมเลยต้องมาเจอหน้าเขานี่แหละแต่เค้าก็หนีผมเพราะผมรู้แต่เค้าเจอหน้าผมขอต้องร้องไห้แน่นอนเค้าจะใจอ่อนกลับมาคืนดีกันผมรู้นิสัยของแฟนดีครับว่าเค้าเป็นยังไงแฟนผมเคยท้องนอกมดลูกกับผมผมฝันถึงแฟนติดต่อกันสามสี่วันแล้วครับแต่สองวันฝันถึงลูกด้วยจริงๆจะมาขอคืนดีแล้วพาไปทำบุญหาลูกด้วยกันด้วยกันแต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ยิ่งตามเขาก็ยิ่งหนีพยายามโทรให้เพื่อนของมุกช่วยเค้าก็ไม่ช่วยสุดท้ายแล้วผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากรอเค้ากลับมาถึงเค้าไม่กลับมาก็จะรอเขาไปตลอดชีวิตเผื่อวันนึงเค้าไม่มีใครผมก็จะได้พาเค้ากลับบ้านด้วยกัน