สวัสดีค่ะ จริงๆแล้วเราอยากจะบายเกี่ยวกับแม่มากกว่า แต่เรารู้สึกไม่มีที่ระบาย 
  แม่เรามีลูก2คน มีพี่ชายคนละพ่อและเรา ห่างกันประมาณ6ปี เรารู้สึกว่าแม่รักลูกไม่เท่ากันค่ะ (ความรู้สึกส่วนตัวนะ) เราโดนใช้เยอะกว่าพี่มากๆๆๆ แต่ก่อนเรายอมรับว่าเป็นเด็กขี้เกียจมากกก เพราะเราคิดว่าพี่รายังนั่งเล่นเกม วันๆไม่ทำไร ทำไมเราจะทำแบบพี่เขาไม่ได้ เราก็โดนด่าเลยค่ะ ว่า ไม่ใช่ลูกคุณหนู เป็นลูกขี้ข้า ตอนนั้นเราเด็กอยู่เลย มันทำให้เราเสียใจมาก ที่คนเป็นแม่เขาพูดแบบนี้ ตั้งแต่นั้นมาเวลาที่แม่ใช้เรา ประโยคนั้นมันติดหัวตลอดมาจนถึงปัจจุบัน นี่แค่เสี้ยวเดียวของทั้งชีวิต จนมาถึงปัจจุบัน แม่ก็ยังใช้เราตลอดค่ะ แทบไม่ใช้พี่เราเลย จนแม่เราได้ไปอยู่ตจว.ชั่วคราว เรากับพี่ก็อยู่ด้วยกันปกติ ปกติคือ แหย่กัน แล้วก็งอนกันซักพักก็ดีกัน ตอนมาช่วง2-3วันที่แล้ว แม่เราก็กลับมา...ค่ะ บรรยากาศเดิมมันกลับมาอีกแล้ววว มาถึงก็ใช้เราเลยจ้าา มาว่าเรานอนดึกทั้งที่พี่เรานอนตอนเช้าทุกวัน แม่ไม่เคยว่าพี่เราเลย เพราะอ้างว่าพี่เรารอแม่ถึงเช้า..แต่คืนนั้นเรานอนดึก เพราะได้หยุดจากการไปเรียน และก็หยุดขายเตี๋ยว เข้าใจปะ เราเรียนวันเว้นก็จริง แต่วันที่เราหยุดเราก็ต้องไปขายเตี๋ยวเพื่อหาเงิน ส่งให้แม่ด้วย แล้วกลับมาเราต้องล้างจานอีก พูดได้คำเดียวว่า เหนื่อย!! แต่ก็นะ แม่ไม่เคยเห็นเราขยันหรอกก  พี่เราจบจากปวส.มา1-2ปีแล้ว ไม่ทำงาน นั่งเล่นเกม ป้าให้เดือนละ1000 ไม่ต้องโดนใช้ รอแม่ถวายของกินโดยไม่ต้องทำไร ขนาดวันปีใหม่ที่ผ่านมา กินหมูกระทะแทบไม่ต้องเก็บ แต่พี่เราก็คงจะอยากช่วยเก็บ แม่บอกพี่เราว่า เก็บสองชิ้นนี้แล้วเข้าบ้านไปนะลูก เราก็ลองใจแม่โดยบอกว่า หนูหรอ แล้วทำท่าจะเดินเข้าบ้าน แม่บอก ไม่ใช่อีอ้วน กลับมาเลย เราก็ทำได้แต่ยืนขำ แต่ดีที่พี่เราไม่ได้ทำตามที่แม่บอก แม่มักจะบอกเราว่า เราต้องทำงานให้เขา เพราะเราเอาของเขามาเยอะ กินของเขามาเยอะ คิดในใจ เอ้า คือพี่เราก็กิน อยู่ในบ้านป้า ทำไมไม่เห็นใช้มันทำไรเลยอ่ะ แล้วอีกอย่างเราก็พึ่งมาอยู่กับป้าด้วยทำไมเราต้องรับกรรมแทนมันล่ะ มีอยู่ครั้งนึงที่เราน้อยใจจนร้องไห้ อยากตาย คือตอนนั้นเราช่วยป้าขายเตี๋ยวใหม่ๆ กลับมามันก็เหนื่อยอะเนาะ แม่เราก็บอกว่าไปแช่จานไป เราก็เราพูดว่า แม่แช่จานให้หน่อยสิ  แม่ก็เลยโมโหแล้วพูดว่า ก็ต่อลองกูดีจังเลยเนาะ ตอนนั้นเราโครตเศร้าเลยเสียใจด้วย เราเลยบอกงั้นแปปนึง เดี๋ยวไปทำเอง แล้วเราก็เผลอหลับแค่แปปเดียวจริงๆ แม่ด่าเราหนักมาก บอกว่า เหนื่อยจังเลยเนาะเนี่ย ไม่ทำห่าไรเลย ไปอาบน้ำนอนเลยนะถ้าจะหลับ ไป!! ความรู้สึกเราโครตดิ่งเลย จะร้องไห้ ได้แต่ปลอบใจตัวเอง ว่าไม่เป็นไรๆ เราอาบน้ำเสร็จเรานั่งเป่าผม เราหันไปเห็นแม่กับพี่เรานอนกอดนอนโอ๋ แล้วแม่ถามพี่ว่ากินไรยัง กินไรมั้ยเดี๋ยวไปทำให้ ตอนนั้นเราโครตรู้สึกไม่มีตัวตน น้ำตาคลอเบ้า เป่าผมเสร็จขึ้นห้องไปร้องไห้คนเดียว ตอนนั้นอยากตายมาก เวลาที่พี่เราแหย่เรา ล้อเรา เราก็โมโหใส่ไปหน่อยๆ แม่กับว่าเรา พี่เขาก็แค่แหย่นิดเดียวจะอารมณสูงทำไม เราก็แบบห้ะ? คือเราผิดอ่อ? แล้วพี่เราก็ขำแบบสะใจ เราบอกตรงๆนะ ตอนที่แม่ไม่อยู่ เราก็รักกันปกติ แต่พอมีแม่มา เรากลายเป็นขี้ข้าสำหรับแม่(แม่เคยพูดว่า มันลูกขี้ข้า) นี่ยังไม่รวมที่แม่เราบูลลี่ และชอบแฉเรา แฉไม่เท่าไหร่ แต่แฉเรื่องที่ไม่จริงนี้สิ และแม่ชอบบูลลี่เราต่อหน้าญาติๆ ปากบอกกฌพูดอย่างงี้มานานแล้ว จะได้ชินๆ ไม่ชินอีกหรอ..และก็ชอบพูดเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องจริง เราก็ตอบโต้ว่ามันไม่ใช่ๆ แม่เราก็โมโหหาว่าเราเถียงบ้างแหละ ว่าเราไม่ยอมรับความจริงนู้นนี้นั่น ทุกคนว่าแม่เราทำกับเราเกินไปมั้ยคะ? หรือว่าเราคิดไปเองคนเดียว