จจ. ยาวหน่อยนะคะ เราอาจต่ะพิมท์ไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะเหตุการ์ณหลังฟสมองเรามันวิ้ง จำอ่ะไรไม่ค่อยได้

คือปกติเราเป็นคนกลัวเเม่อยู่เเล้วค่ะเพราะทั้งชีวิตนี้ เคยโดยพ่อตีรุนเเรงครั้งเดียว ส่วน3-4รอบหนักๆในชีวิตเป็นเเม่ เเม่เป็นคนทำให้เราโกรษเยอะมาก จี้เราทุกอย่าง(ประมาณว่าล้อเลียน) เราร้องไห้เพราะเเม่เยอะมาก เเม่ขำเราเวลาพลาดจนเราเครียดจนร้องให้เพราะ เรื่องเเบบนี้เยอะมาก เราไม่ถูกกับเเม่ เวลาชวนไปห้าง ถ้ามีเเม่ไปเราจ่ะขอไม่ไปเพราะเรากลัว กลัวว่าเค้าจ่ะโกรษเพราะเรื่องบางอย่าง กลัวโดยหยิก กลัวโดนตี
เราเลยเลี่ยง(เอาเข้าจริงเเม้พ่อชวนไปก็ไม่อย่ากไป) เเล้ววันนี้เเม่บังคับ เราเเบบว่า ทุบประตู ถีบประตู ตะโกนให้เปิดประตูเปิดประตู  เราไม่เปิดได้น่ะ เเต่เรากลัวมันกดดัน จนเราต้องยอม เรากลัวโดนตีเลยบอกว่าเปลี่ยนเสื้อก่อน  เเล้วเค้าเฟดตัวออกไป เราเลยรีบเปลี่ยนรีบวิ่งออกไปเพราะกลัวโดนตี เราร้องให้(ไม่มีเสียงเเต่เช็ดน้ำตาเรื่อยๆทั้ง6ชั่วโมงที่ไป-กลับ) เราไปร้านอาหาร ที่คนเยอะมาก เราไม่สั่งอ่ะไรเพราะไม่กล้ากิน ไม่กล้ายกหน้าขึ้น เราไม่มีเเรงเลย เหนื่อย  (ไม่เเน่ใจเพราะว่า เราไม่ชอบออกนอกห้องรึเปล่าไม่ชอบเที่ยวไม่ชอบเลย(ประมาณintrovert) เราเลยอ้างไปว่ากินข้าวเช้าเเล้ว กินไปเยอะไรงี้ (ไม่ได้กิน) เค้าก็ไม่ได้อ่ะไร
เรากลัวด้วยว่าเค้าจ่ะโกรษ เเล้วหยิกเราที่สาธารณะ เเล้วเราอาย  ต่อจากนั้นไปห้างญี่ปุ่น เค้าบอกให้เราไปซื้อเนยที่ต้องการ(เพราะเค้าซื้อผิด ทั้งที่เราสั่งรายระเอียดเเล้วเเต่เค้าไม่ขอโทษเลย)เราไม่มีเเรงเดินเยอะ เดินไม่ไหวไม่กล้าไปใกล้เค้า เราเลยบอกไม่ต้องเเล้ว เเล้วบอกว่าเดี้ยวลดเกลือก็ได้ เเล้วเค้าก็บอกว่า " อย่าให้กูด่ากลางห้างน่ะ "  เราเลยเดินไปอธิบายใกล้ๆเเล้ววิ่งกลับบมา ตอนนั้นสมองรู้สึกวิ้งๆมาก เเทบไม่รู้เลยว่าเดินไปไหน เพราะกลัว ตอนนั่งรถกลับเราโกรษมากเเต่ไม่เเสดงออกอ่ะไร เราคิดว่าจ่ะไปพังเครื่องสำอางเค้า เเละมั่นใจว่าจ่ะทำ เเล้วเเม่ออกรถไปก่อนเพราะจ่ะไปเที่ยวกับเพื่อน พอกลับบ้านเราล้มกล่องเครื่องสำอางเค้า ไม่มีอ่ะไรเเตกเเม้เเต่น้ำหอมขวดเเก้ว เเละเเก้วน้ำ เพราะพื้นมันเป็นไม้อ่อน ไม่มีอ่ะไรเเตก เเต่เราโมโหอย่ากให้พัง เราไปหยิบค้อนมาทุบเเต่มันไม่เเตกเลยอาจเพราะเราเเทบไม่มีเเรงเราปวดเเขน ปวดหัวที่ร้องให้ เราไม่มีเเรงเเม้เเต่เช็ดน้ำมูก  เราเลยหยิบรองพื้นมาบีบทิ้ง 2-3กด ราดbaby oil  เทโลชั่น(น้อยเเบบเราเปิดฝาเเล้วเขย่าลงทีนึง) เเค่นั้นค่ะมั่นใจว่าไม่มีเเก้วเเตก เรารู้สึกเเก้เผ็ดไปน้อยมากเเต่ตอนนั้นเริ่มมีเเรงคิดอ่ะไรได้เลย คิดว่าทำเพิ่มไปก็เท่านั้น พยายามควบคุมตัวเองคงจ่ะเก่ง(เเต่ไม่ได้รู้สึกผิด)  เราคิดว่าเค้าคงเข้าใจที่เราทำเเบบนี้เพราะเค้าทำเราก่อน เรากลับเข้าห้องตัวเอง เวลาผ่านไป เเม่กลับมาขึ้นห้อง ตอนเเรกไม่ได้อ่ะไร (รบกวนอ่านต่อไปก่อนนะคะ)เราเห็นเค้ายืน เเล้วนิ่ง เราเลยปิดประตูไป เราได้ยินเค้าลงไปทำอาหาร เราคิดว่าคงไม่มีอ่ะไรเเล้วเเต่พอเเม่ขึ้นมาอีก เค้าทำอ่ะไรพักนึงในห้อง เเล้วมาถามเราประมาณว่า "เหม่ยเข้ามาหรอ" เราบอก"ใช่" เเล้วเค้าถามต่อว่า"มาทำพังหรอ" เราบอก"ใช่" เเล้วเค้าถามว่าทำได้ยังไงเราบอกเเบบประชดไปว่า "ก็ล้มมันไง"เเล้วเค้าบอกว่า"ตั้งใจหรอ" เราเลยบอก"ใช่"  เเล้วเค้าทุบประตูเเล้วบอก "ออกมาอีเหม่ย"เเบบตะหวาด เราเลยตะโกนเเล้วเริ่มร้องไห้ ไปว่า "ถ้าเปิดก็โดนตีสิ " วนมากกว่า10ครั้ง เเม่เราถีบประตู ทุบประตูระหว่างนั้น เเม่บอกว่า"จ่ะออกมาดีๆมั้ยหรือให้กูเอากุญเเจมาไข"เราตอบเเต่คำเดิม "เปิดก็โดนตี"เเล้วเดินมาดันประตู เอานิ้วกดตรงปุ่มล็อค เค้าไปเอากุญเเจมา เค้าถีบๆ จนห้องสั่น เเล้วพยายามดันๆไข ๆจนลูกบิดฝั่งเค้าหลุด เเล้วตวาดถามมาเรื่อยๆ  สุดท้ายเค้าถีบเข้ามาได้เค้าดึงออกมาจนเสื้อจ่ะหลุดตอนลากมาเราล้มเเล้ว ลุกไม่ขึ้นเพราะกลัว เค้าตีเรา ด้วยมือเเรงเราเจ็บ เราร้องไห้ดัง  เค้าบอกให้เราลุกว่า"ยืนขึ้นให้เป็นผู้เป็นคน"เราบอกขาเราสั่นเรากลัว  เค้าบอกะ เค้าตีเราด้วยไม่เเขวนเสื้ออีกหลายที สมองเราวิ้งๆคิดอ่ะไรไม่ออก  เค้าดึงเราเข้าไปในห้องเค้าที่เครื่องสำอางหก (ทำความสะอาดเเล้ว) เค้าบอกน้ำหอมเเตกทั้งที่เรามั่นใจว่าไม่เเตก เเม้เราเอาค้อนทุบ เเละที่นั้นไม่มีกลิ่นฉุนน้ำหอมเลย เเม้เเต่นิดเดียวมีเเต่กลิ่นbaby oil เค้าตีเราอีกหลายที เราเจ็บมาก เค้าด่าเราว่า เลี้ยงลูกมา2คน(เรามีพี่) ไม่มีใคร อย่างเลย ดูไอหลิว(ชื่อพี่)เลี้ยงมา15ปีไม่เคยทำเเบบเลย  กูลูก...(บอกชื่อยาย เเต่เราจำไม่ได้) อายุ55ไม่เคยทำเเบบนี้กูเป็นลูกที่ดีมาตลอด  เราเลยตะโกนบอกพร้อมร้องไห้ไปว่า " เเคร์เครื่อสำอางมากกว่าความรู้สึกเราหรอ  เออรู้ว่าพี่ฉลาดกว่า  พี่พูดอังกฤษได้พี่ฉลาดกว่าทุกอย่างพี่สวยกว่าพี่สูงกว่าพี่ขาว "คือเราไม่ได้เหยียดคนอื่นที่ผิวเข้ม เตี้ย เราไม่เคยบูลลี่นะคะ เเต่พอเป็นเคสตัวเองเราดูถูกตัวเองเพราะเราคิดเสมอว่าเราไม่มีเพื่อนเพราะเหตุนี้) เเล้วเเม่บอกว่า กูทนมา8-9เดือนที่ไม่ออกจากห้องไม่เเดกข้าว ไม่ทำ อ่ะไรเลย เราเลยบอกไปประมาณ(คือจำไม่ได้เราขอเขียนไม่เรียงนะคะ) เราขอเย็บผ้า อยู่นิ่งๆคนเดียว  ขอมีความสุขได้มั้ย เราร้องเพลง เราวาดรูป เราขออยู่ในห้องเพราะ ไม่ชอบออกไปเจอคนเยอะ(ไม่เคยไปตรวจนะคะเเต่คิดว่าตัวเองเป็นintrovert ) ไม่ชอบอยู่ใกล้กับครอบครัวที่...(เราจำที่ตัวเองพูดไม่ได้เเต่ประมาณว่า เเม่เเคร์พี่กับพ่อมากกว่าเราเลยพูดไปทั้งที่สมองวิ้งๆคิดอ่ะไรไม่ออกไม่ทันว่า )ครอบครัวฝั่งเเม่ เค้าบอก ว่าข้อเเรกเข้าใจเเต่อีข้อสองเนี้ย...(เราจำไม่ได้) เเล้วเค้าเปลี่ยนไปเรื่องเพื่อนของเราได้ไงไม่รู้ เเต่เม่บอก เราไม่มีสังคมเพราะทำตัวเองเเบบนี้ เราตะโกนว่าเพราะมีครอบครัวงี่เง่าเเบบนี้ไง   รู้มั้ยครอบครัวทำให้ไม่มีเพื่อน รู้มั้ยอายเเค่ไหนที่ เวลาไม่มีกลุ่มเวลาจับกลุ่มงานเเล้วถูกเรียกไปหน้าห้อง อ.บังคับให้สักกลุ่มรับเราเข้า มันอายเเค่ไหน  (ถ้าย้อนเวลาได้ไม่อยากตะโกนเลย เพราะเราโอเคจริงๆที่เราอยู่คนเดียวเเล้วค่ะไม่อย่ากให้ตัวเองคิดว่ามีปมเเล้วรู้สึกเบียวเราคิดว่าอนาคตเราจ่ะเลี้ยงเเมวเเล้วอยุ่กับเเมว เเล้วเราจ่ะมีความสุขค่ะ)เเล้วเเม่บอกว่า ไม่มีใครเอาเพราะเเบบนี้ไง พยายามสร้างตัวเองให้มีปม เเล้วพูเเบบนี้ซื้อ2-3รอบ  เเล้วเค้าก็โยงประมาณว่าความอายของเรามันทดเเทนเครื่อสำอางได้หรือ   เราเลยพูดไปอีกว่าไม่เเคร์ความรู้สึกเราหรือ  พ่อเราอยู่ข้างล่าง ตะโกนขึ้นมาว่า หยุดน่ะ  เเต่ไม่ขึ้นมาห้ามเเม่เราตี    เเม่บอกให้เราขอโทษ เเล้วตีเรา  เราบอกว่าเเล้วไม่ขอโทษที่ทำความรู้สึกเราเสียหรือ เเล้วเเม่ก็โยงไปประชดประมาณว่า เราเตรียมเเผนมาดีมากน่ะเอากุญเเจห้องมาไว้บนโต๊ะ ทั้งที่เราไม่ได้เอามาเลยค่ะ เราไม่ได้เอามาวางเราไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย เเม่โกหกต่อหน้าเราเลย เราเลยตะโกนไปว่า เหม่ยไม่ได้เอามาเลยไม่ได้วางเลย ไม่ได้คิดเลย เเล้วเค้าโยงไปว่า มัน จริงๆเลี้ยงพี่มาไม่เป็นเเบบนี้เลย  เค้าโยงไปว่าเพื่อนเค้าก็ดำก็เตี้ยเเต่กูรักมันมาก บูลลี่ตัวเองทำไม เราตะโกนไปบอกว่า กูเตี้ยเพราะไง  เเล้วเค้าบอก ไม่เกี่ยว  เราเลยบอกว่า ถ้าเรียนวิทย์ก็จ่ะรู้โครโมโซม  (ตอนเถียง เราไม่ได้เขียนบอกว่าเดินไปมายังไงนะคะ   เเต่เเม่พอลากเราเข้าห้องเค้า เค้าเเล้วตี เเล้วเดินออกมา  เราพยายามลุกขึ้นเเล้วเดินตามไปเพราะอย่ากลับเข้าห้องตัวเอง ตอนเรื่องกุญเเจเเม่กับเราอยู่ในห้อง  เเล้วเค้าออกไปจากห้องนะคะ เราเลยปิดเเล้วเค้าบอกอย่าล็อคน่ะ เเล้วเค้าวิ่งกลับมาพยายามเปิดลูกบิดที่พังเราบอกเราไม่ได้ล็อค (ซึ่งไม่ได้ล็อคจริงๆ) เเต่เค้าเปิดไม่ได้เพราะลูกบิดมันหลุดออกมาค่ะมีเเค่เเกนยื่นออกมาจากประตู  เเล้วเค้าก็ด่าเราต่อ ว่าห้องรกยังก่ะอ่ะไรต่างๆนาๆเราเลยบอกว่า เย็บผ้า(อาจจ่ะงงๆนะคะว่าเย็บผ้าอ่ะไรห้องรก คือเราจ่ะเย็บที่ใส่ทิชชู่ เเต่เรามีเเต่ผ้าเเบบอ่อนเราเลยจ่ะเย็บกระดาษลูกฟูกติดไปให้มันขึ้นโครงได้ เลยมีเศษกล่องพัสดุตามพื้นเพราะเราตัดมาใช้) เเล้วเค้าไม่ตอบอ่ะไร  เค้าตะโกนให้เราเก็บขึ้นเเล้ว
ด่าต่อว่าผ้าปูไม่ซัก2อาทิตย์โสโครก เเต่ที่เราไม่ซักเพราะเราไม่ได้ตื่นช่วงเเม่บ้านมา เพราะ2สัปดาห์ก่อน คือช่วงสอบเราเราต้องทวน เราต้องอ่ะไรเเล้วเราเพิ่งสอบเสร็จเราเลยไม่อย่ากตื่น เเต่เราไม่ได้สวนกลับไปนะคะ   เรื่องมันจบที่เค้าเดินออกไปอาบน้ำเราปิดห้อง เราไปเขียนไดอารี่ต่อ(คือตอนเค้าลากเราออกไปตอนเรากำลังเขียนไดอารี่) เเต่มือมันสั่น น้ำตาก็หกผมยุ่งไปหมดสมองยังมีเสียงวิ้งๆคิดอ่ะไรไม่ได้มืออ่อน เราเลยไปวาดรูป เพราะคิดว่าคงทำให้สงบได้เเต่มือยังสั่นเราเลยใช้มือสั่นไปวาดอ่ะไรเล็ก เราคิดถึงการ์ตูน4ช่อง เราเลยตีตารางมา เเล้ววาด เราไม่มีเเรงเลยทิ้งตัวนอน เรากลัวเค้าจ่ะกลับมาเข้าห้องเราเลยไปหลบใต้เตียง จนตอนนี้ผ่านมา2ชม.ที่ใต้เตียงเเล้วค่ะ เราไม่มีเเรงเดินออกไปเลย เรากลัวว่าเค้าได้ยินเสียง เเล้วจ่ะมาตีอีก เราไม่กล้าลุกขึ้น เราไม่มีเเรง เราไม่รู้จ่ะทำไง  เราคิดว่าจ่ะนอนตรงนี้ไปคืนนี้      

เราอย่ากปรึกษาว่าทำยังไงให้เราหายกลัวเเม่ค่ะ พี่เข้ากับเเม่ได้เรื่อยๆ เเต่ไม่กับเรา  เเล้วเราอย่ากได้กำลังใจหรือความคิดเห็นค่ะว่าเราผิดมั้ย ที่สำคัญ เราควรจ่ะทำยังไงเวลาเเม่ บังคับให้ไปห้างอีก เราควรทำยังไงดี เราไม่อย่ากออกไปจริงๆ

เราไม่อย่ากไปจริงๆเพราะเรากลัวเเม่ กับรู้สึกออกไปเจอคนเเล้วเหนื่อย