คือว่าเวลาเราอยู่กับครอบครัว เพื่อน พี่ น้อง เราต้องทำตัวมีความสุข ทำตัวตลกๆ ทำเหมือนกับว่าไม่เป็นอะไร ทั้งๆที่เราเป็นคนคิดมาก เซนซิทีฟกับคำพูดสุดๆ คืออยู่กับครอบครัว เพื่อน อยู่กับทุกคนเราก็มีความสุขนะ แต่เราอยากออกมาอยู่คนเดียวมากกว่า เราชอบกลับมาแอบร้องไห้คนเดียว เราเหมือนกับไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลาเรารู้สึกหน่วง ทั้งที่บางครั้งไม่มีใครทำอะไรเราเลย เรารู้สึกอยากหายไปอย่างเงียบๆไม่อยากมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ เราท้อ เราเหนื่อย เราคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง ไม่สิมันอยู่ในหัวตลอด เราเครียดกับทุกอย่างที่เจอ ความคิดที่จะฆ่าตัวตายมันขึ้นมาในหัวแต่เราไม่เคยทำสักครั้งเราสงสารคนที่บ้านเรา เราพยายามเปลี่ยนความคิดอยู่ตลอดแต่เราก็ทำไม่ได้สักที พักหลังๆเราเก็บตัวเองไม่อยากสุงสิงหรือพูดกับใครเลย เรากลัวว่าวันนึงเราเหนื่อย เราท้อจนขาดสติพลั้งมือทำตัวเองไป บางทีเราก็ยังไม่อยากตายเรายังอยากใช้ชีวิตอยู่ต่อ เราเหมือนมีสองคนในคนๆเดียวกัน สิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ที่บ้าน เพื่อน ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นแบบนี้เรากลัวพูดไปแล้วเค้าว่าเราคิดมากไปเอง เราอยากรู้ตัวเองว่าเราเป็นโรคประสาทหรือโรคซึมเศร้า หรือเราคิดไปเอง ขอโทษด้วยนะคะที่พิมไม่ค่อยรู้เรื่องเราพิมมาตามความรู้สึก เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง อย่าดราม่ากันนะคะ