คือด้วยเนื่องตอนนี้อยู่ม.3กำลังจะขึ้นม.4 มีเหตุการณ์หลายอย่างตอนม.ต้นทำให้เหมือนเป็นฝันร้ายติดตัวตลอดเลย ม.1 เราเคยถูกบูลลี่ด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ เราเป็นคนที่ใจดีมาก ชอบช่วยเหลือตลอด แต่เราเป็นคนที่แบบเข้าหาคนอื่นไม่เป็นเลย ถ้าในออนไลน์เราจะเข้าหาคนอื่นเก่งมากเพราะสามารถปิดบังตัวตนจริงได้ โดยเราที่โดนบูลลี่เรื่อยๆจนกลายเป็นปมเก็บไปฝันตลอดตั้งแต่ม.1-2 ร้องไห้ทุกครั้งหลังจากที่เหมือนคนอื่นมองด้วยสายตาไม่โอเครต่อเรา เราคิดมากจนเป็นทุกคนในห้องเกลียดเราหมดเลย เราเป็นคนที่คิดมากสุดจริงๆ ตอนนั้นคือเครียดมากชอบตบหน้าตัวเองโดยไม่ทันตั้งตัวด้วยเพราะความรู้สึกที่เรากดดันเกินไปตอนนั้นคือฝันร้ายจริงๆสำหรับเรามันน่ากลัว เราเลยไม่อยากจะคบกับเพื่อนเยอะๆเราชอบคบน้อยๆ ตอนม.1 เรามีกลุ่มเพื่อนใหญ่มากสักพักผ่านไปใช่ค่ะเราถูกแอนตี้ให้กลายเป็นเศษเดี่ยว เวลาผ่านไปม.2 กลุ่มนั้นเขาเริ่มแยกกลุ่มกันคนในกลุ่มคนนึงที่เป็นคล้ายๆผู้นำในกลุ่มก็ถูกแบนจากกลุ่มนั้น ด้วยความที่เราสงสารเขามากๆเราก็เลยลองชวนเขาคุยบ้าง ทำงานด้วยกัน กินข้าวด้วยกันจนเรื่อยๆ ก็เพิ่มมาอีก1คนจนตอนนี้เรารู้สึกดีมากๆที่เราได้เจอเพื่อนแบบนี้แต่มันก็ต้องมีการจากลาอยู่แล้ว ม.4ที่กำลังจะถึงเราต้องแยกไปห้องธรรมดา เพราะห้องพิเศษราคาแรงเกิน ด้วยเศรษฐกิจที่ตกต่ำด้วยตอนนี้จนแบบเรากลัวอีกครั้งมันจะเป็นเหมือนตอน ม.1-2 รึป่าว? เราระแวงไปหมดเลย เพราะไม่โอเครจริงๆ อึดอัดไม่อยากอยู่รร.นี้ อยากไปกศน. แต่แม่ก็บอกให้อยู่ที่นี้เหมือนเดิม ปกติเราก็เป็นคนไม่ชอบบอกความในใจที่อึดอัดออกไปเพราะกลัวทำเขาเครียด แต่เราไม่อยากอยู่ อยากลองช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าง อยากจะหาเงินช่วยได้บ้าง แต่ก็ไม่ได้ อยากบอกกับพวกเขาว่าอยากช่วยหาเงินด้วยบ้าง อยากทำ มันก็แค่ความคิดเท่านั้นแหละ บอกไปเขาก็คงไม่คิดหรอก ว่ามันต่อมหาลัยได้หาว่ามันไม่มีคุณภาพ ในใจลึกๆหนูบางครั้งพ่อแม่ก็ไม่ได้สังเกตเราบ้างเลย ทำไมเราถึงพูดแบบนี้ ที่เราพูดแบบนี้เพราะมันอึดอัด เหนื่อย ท้อ มันไม่มีใครเข้าใจเลย พอพูดแล้วเราก็พูดไม่รู้เรื่องอีก มันก็กลายไม่มีประโยชน์เหมือนเดิมนั้นแหละ อันนี้แค่ระบายเฉยๆนะคะ555