เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้(27.12.64)เวลาหกโมงเย็น เราได้เดินกลับมาจากบ้านเพื่อน
ตา(พี่ชายยายของเรา)ได้เรียกให้เอาหมาไปปล่อยวัดเพราะคิดว่าเราเอาหมามาเลี้ยง แต่จริงๆแล้วมันเป็นลูกหมาที่ตามเรามา เราผู้ที่ตกใจนึกว่ามันกลับไปหาแม่ของมันแล้ว เลยรีบไปอุ้มเพื่อที่จะคืนแม่มัน
ตาอีกคน(น้องชายยายของเรา) ได้ขี่มอเตอร์ไซค์แล้วบอกให้เราขึ้นรถ
เราผู้ที่จะอธิบายให้ยายฟังว่าจะเอามาไปคืนแม่มันแต่เขาบอกว่าเราลีลาหาว่าไม่อยากเอาหมาไปปล่อย เราแล้วขึ้นรถจังหวะนั้นที่เขาขี่รถอยู่ เราเห็นแม่หมากำลังนั่งรอลูกมันอยู่เราเลยทักให้เอาลูกมันปล่อยไว้ตรงที่แม่มันอยู่จังหวะที่แม่มันเห็นแม่มันรีบวิ่งตามแต่ตามไม่ทัน เขาได้เอาหมาไปปล่อยไว้ในโรงเรียนมันก็ยังตามเราแต่มันตามไม่ทันเพราะว่าโดนรถตัดหน้ามันเลย วิ่งไปตามแล้วคนอื่นแทนเราเลยรีบขี่ไปอย่างไวจังหวะนั้นมันก็วิ่งกลับมามันเห็นเราพอดีมันก็เลยวิ่งตามเราแต่มันตามไม่ทันตอนที่มันตามเราได้ยินเสียงมันร้องคร่ำคนวญเราคือผู้ที่น้ำตาแตกนะจุดๆนั้น เมื่อถึงบ้านเรากลับเข้าบ้านแล้วโทรหาเพื่อนพร้อมกับอธิบายพร้อมน้ำตาจนเพื่อนบอกให้เรากลับไปเอาหมาไปปล่อยให้แม่มันแต่เราคือผู้ที่ไม่กล้าเรามันอ่อนแอเกินไปจริง ก็แค่ลูกหมาตัวเดียวทำไมเราปกป้องทำหน้าที่แทนแม่มันไม่ได้ เลยโทษตัวเองเสมอว่ามันคือตราบาปที่ติดตัวเรา
มันจะเป็นตราบาปติดตัวเรามั้ย
ตา(พี่ชายยายของเรา)ได้เรียกให้เอาหมาไปปล่อยวัดเพราะคิดว่าเราเอาหมามาเลี้ยง แต่จริงๆแล้วมันเป็นลูกหมาที่ตามเรามา เราผู้ที่ตกใจนึกว่ามันกลับไปหาแม่ของมันแล้ว เลยรีบไปอุ้มเพื่อที่จะคืนแม่มัน
ตาอีกคน(น้องชายยายของเรา) ได้ขี่มอเตอร์ไซค์แล้วบอกให้เราขึ้นรถ
เราผู้ที่จะอธิบายให้ยายฟังว่าจะเอามาไปคืนแม่มันแต่เขาบอกว่าเราลีลาหาว่าไม่อยากเอาหมาไปปล่อย เราแล้วขึ้นรถจังหวะนั้นที่เขาขี่รถอยู่ เราเห็นแม่หมากำลังนั่งรอลูกมันอยู่เราเลยทักให้เอาลูกมันปล่อยไว้ตรงที่แม่มันอยู่จังหวะที่แม่มันเห็นแม่มันรีบวิ่งตามแต่ตามไม่ทัน เขาได้เอาหมาไปปล่อยไว้ในโรงเรียนมันก็ยังตามเราแต่มันตามไม่ทันเพราะว่าโดนรถตัดหน้ามันเลย วิ่งไปตามแล้วคนอื่นแทนเราเลยรีบขี่ไปอย่างไวจังหวะนั้นมันก็วิ่งกลับมามันเห็นเราพอดีมันก็เลยวิ่งตามเราแต่มันตามไม่ทันตอนที่มันตามเราได้ยินเสียงมันร้องคร่ำคนวญเราคือผู้ที่น้ำตาแตกนะจุดๆนั้น เมื่อถึงบ้านเรากลับเข้าบ้านแล้วโทรหาเพื่อนพร้อมกับอธิบายพร้อมน้ำตาจนเพื่อนบอกให้เรากลับไปเอาหมาไปปล่อยให้แม่มันแต่เราคือผู้ที่ไม่กล้าเรามันอ่อนแอเกินไปจริง ก็แค่ลูกหมาตัวเดียวทำไมเราปกป้องทำหน้าที่แทนแม่มันไม่ได้ เลยโทษตัวเองเสมอว่ามันคือตราบาปที่ติดตัวเรา