เราไม่มีเวลาส่วนตัวเลย เพราะทั้งทำงานเลี้ยงตัวเอง แล้วดูแลผู้สูงอายุที่ป่วยแทนพ่อแม่ เนื่องจากพ่อแม่ทำงานต่างจังหวัด เราจะไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ ทำงานเสร็จก็ต้องไปดูแลต่อ ในฐานะที่เราเป็นหลาน การดูแลผู้ป่วยไม่ได้ง่าย บวกกับทำงานด้วย จนบางทีเรารู้สึกว่าเราไม่มีความเป็นอิสระเลยสำหรับวัยเรา และคิดว่าตัวเองสุขภาพจิตแย่ลงทุกวัน บอกพ่อแม่ก็ได้แต่คำว่าให้อดทนกลับมา  แล้วก็บอกว่าดีใจที่เราทำแบบนี้ได้ เพราะเวลาพ่อแม่แก่มาก็จะได้มีคนดู เราเลยคิดอยู่ตลอดว่าเราเกิดมาเพื่อจะดูแลคนไปตลอดเลยใช่ไหม ในขณะที่ตัวเองยังไม่มั่นคงในอาชีพ มีหนี้สินจากการกู้ยืมเรียนที่ต้องจ่าย ซึ่งพ่อแม่ก็ไม่สามารถจ่ายให้เราได้ ในขณะเดียวกันเราก็ไม่สามารถหาอาชีพที่มั่นคงกว่านี้ได้ เพราะทำงานไกลบ้านไม่ได้ ต้องคอยดูแลผู้สูงอายุตลอด เราขอความคิดเห็นหน่อยว่าในฐานะลูก ฐานะหลานหรือฐานะพ่อแม่ มีความคิดเห็นกับปัญหานี้ยังไงบ้างคะ