สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากระบาย เราคบกับแฟนมา 4 ปี อยู่กินด้วยกัน จดทะเบียนสมรสกัน แต่เรายังไม่มีลูกค่ะ เหตุผลคือยังไม่ได้แต่งงานกัน พ่อแม่ทั้ง 2 ฝ่ายรับรู้ เรื่องมันเกิดเมื่อเข้าปีที่ 4 ค่ะ คือแฟนเราต้องส่งเงินกลับบ้านทุกเดือน ให้พ่อกับแม่ ให้น้องสาวใช้ คือช่วยค่าใช้จ่ายภายในบ้านนั่นแหละค่ะ ก่อนคบกัน เขาก็พูดให้เราฟังแล้ว เรื่องที่บ้านเขา และฐานะความเป็นอยู่ของที่บ้าน เราก็โอเค เข้าใจค่ะ เลยตัดสินใจคบกัน อยู่กินด้วยกัน เราเป็นคนจัดการโอนเงินกลับบ้านให้เขาในทุกๆ เดือนนะคะ ตลอดระยะเวลา 4 ปี เงินออกปุ๊ป เราจะรีบโอนให้ก่อน เพราะที่บ้านเขาอาจจะต้องใช้เงิน ก่อนหน้านี้เราเข้าใจทุกอย่างค่ะ ความกตัญญูที่เขามีต่อบุพการี เราสนับสนุนเขาอยู่แล้ว แต่มาวันนี้ เรารู้สึกนอยเอามากๆ เนื่องจากภาระค่าใช้จ่ายที่เพิ่มมากขึ้น แล้วเราต้องหมุนเงิน ดึงเงินเพื่อนที่จะให้พอในการใช้จ่ายแต่ละอย่าง มันทำให้ความรู้สึกนอย และน้อยใจเกิดขึ้นมาในความคิดเรา เรากับแฟนลำบากกันมาเยอะมากๆ กว่าจะยืนได้ กว่าจะมีงานทำ กว่าจะมีรถขับ ก่อนหน้าที่จะได้งานทำ แฟนเราตกงานตอนนั้น เราทำงานหาเงินคนเดียว ตกงานอยู่ 5 เดือน แต่ในทุกๆ เดือน ต้องรับผิดชอบส่งเงินกลับบ้าน แน่นอนก็คงต้องเป็นเงินเราส่งไปให้ก่อน ตอนนั้นส่งให้เดือนละ 3000 ค่ะ เพราะแฟนเราตกงาน เราทำงานคนเดียว ตอนที่โทรหาครอบครัวเขาไม่เคยถาม กินอยู่ยังไง กินข้าวหรือยัง มีแต่ถามว่า เดือนนี้จะให้แม่ได้เท่าไหร่ แม่ขอเท่านั้น เท่านี้ได้ไหม ซึ่งตอนนั้นเราทำงานคนเดียว ด้วยความที่สงสารแฟน เราก็เลยให้เงินเพื่อส่งกลับบ้าน ตอนนั้นเรายังไม่มีรถยนต์ เรามีแค่งวดมอเตอร์ไซต์ กับค่าห้อง แล้วก็ผ่อนของนิดหน่อย ตอนนั้นพ่อกับแม่ฝั่งเรา เราเองก็ส่งกลับบ้านเช่นกัน คือรับผิดชอบทั้ง 2 ฝั่งค่ะ กินอยู่กับเรา จนกระทั่งแฟนเราได้งานประจำทำค่ะ มีรายได้ทั้ง 2 คนแล้ว โอเคในส่วนนั้น เขารับผิดชอบฝั่งบ้านเขาเองเหมือนเดิมได้ปกติ เราก็ใช้ชีวิตมาด้วยกันเรื่อยๆ เก็บเงินได้สักนิด ตอนนั้นไม่มีโควิด เราเลยตัดสินใจออกรถยนต์ค่ะ แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น มันต้องจัดการ บริหารการเงินใหม่ทั้งหมด พ่อกับแม่เรา บอกเราว่าไม่ต้องส่งเงินกลับบ้านให้พ่อกับแม่แล้วนะ ให้เราดูแล และส่งงวดรถยนต์ไปเลย ถ้าพ่อกับแม่เรา ขาดเหลืออะไร ก็จะโทรมาขอเอง มีขอนิดๆหน่อยๆ ทีละ 500-1000 บางเดือน 4-5 เดือนครั้งด้วยซ้ำค่ะ เพราะพ่อเองก็เข้าใจเรา มาวันนี้วันที่พีค และจุดแตกหักมันเริ่มบั่นทอนใจเอามากๆ คือเราเริ่มเหนื่อยกับรายจ่ายประจำวันในแต่ละเดือนที่เสียไป เขาบอกเราว่าสิ้นเดือนนี้ต้องโอนเงินให้แม่ 10000 ซึ่งเราก็ไม่พูดอะไร ทั้งๆที่รายจ่ายที่วางกองต่อหน้าเยอะมากๆ โบนัสก็ไม่มีเหมือนคนอื่น บอกเราว่าแม่จะต่อเติมบ้าน เราเริ่มมาคิดว่า ทำไมแฟนเราส่งเงินกลับบ้านให้แต่ครอบครัวตัวเอง พอเวลาเงินไม่พอใช้ ก็ต้องมาใช้กับเรา แล้วทำไมพ่อกับแม่เรา เราแทบไม่ได้ส่ง ทำไมมันไม่มีความยุติธรรมเลย ทำไมพ่อกับแม่เขาไม่เคยถามว่าเงินพอใช้ไหม ทำไมมีแต่ถามว่าเดือนนี้แม่ขอเท่านั้นเท่านี้ได้ไหม เราเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด คือทนจนถึงที่สุด เมื่อคืน เราก็เลย เอ่ยปากถามไปว่า "พี่ต้องรับผิดชอบครอบครัวพี่ไปอีกนานเท่าไหร่ พี่เคยคิดจะเก็บเงินทำบ้าน เก็บเงินแต่งงานบ้างไหม" ซึ่งเราก็ไม่ได้คำตอบอะไรอยู่ดี เราไม่ได้ห้าม ไม่ให้ส่งเงินกลับบ้าน รับผิดชอบครอบครัว แต่เราแค่อยากให้เขาเกรงใจเราบ้าง เกรงใจครอบครัวเราบ้าง พ่อกับแม่เราส่งข้าวสาร อาหารแห้ง ส่งของฝากมาให้กินประจำ ระยะเวลา 4 ปี เราเองไม่เคยได้กินของฝาก หรือแม้แต่ข้าวจากบ้าน หรือครอบครัวเขา ครอบครัวเราไม่เคยได้แตะเงินแฟนเราซักบาท ไม่เคยขอด้วยซ้ำ พอเราไม่พูด ก็คิดว่าเราคงไม่คิดอะไร ไม่รู้สึกอะไร มันคงผิดที่เราเองที่ไม่คุย ไม่พูดเวลาไม่พอใจอะไร เลือกที่จะเงียบเอง เหตุผลง่ายๆ เลย ก็แค่ไม่อยากเหนื่อยเพิ่ม แค่ไม่อยากทะเลาะ ลำพังแค่ทำงานมันก็เหนื่อยมากพอแล้วในแต่ละวัน เราเคยบอกแล้ว ว่าถ้าแต่งงานไป เราไม่ห้ามนะ ที่จะส่งเงินกลับบ้านให้ครอบครัวทุกเดือนเหมือนเดิม แต่ขออย่างเดียว ตกลงกับครอบครัวหน่อยว่าจะส่งเดือนเท่าไหร่ สมมติส่งเดือนละ 5000 ก็คือ 5000 ตายตัวได้ไหม ที่เราพิมพ์ไปทั้งหมด เราเพียงแค่อยากระบายสิ่งที่มันอัดอั้น ตอนนี้ความรู้สึกเราโคตรอึดอัด ความคิดเรามันอาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย หรืออาจจะมาก แต่จริงๆแล้ว เราแค่เหนื่อย เหนื่อยมากๆ แล้วต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน 😭😭 เราต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไงดี ?? 😭😭🥴