ตั้งแต่ผมอกหักจากการเป็นทหารกลับมาผมไม่เคยมีความรักอีกเลยผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่หวั่นไหวจะไม่รักใครอีกแล้วผมต้องไม่แพ้ให้กับความรักอีกเพราะผมไม่ชอบตัวเองในตอนนั้นเลย เวลาผมเหงาผมก็ได้แอบแฝงตัวอยู่ในแอปหาคู่ต่างๆคุยแก้เหงาชั่วครั้งชั่วคราวมาตลอด แต่มาวันนึงผมคุยกับรุ่นพี่คนนึงเขาคุยกับผมเขาทำให้ผมรับรู้ได้ว่าเขาอยากคุยกับผมจริงๆช่วงแรกๆเขาโทรหาผมทุกวันเลยคุยกันเกือบเช้าทุกวัน เขาทำให้ผมรู้สึกดี เขาคอยบอกผมตลอดว่าเขาทำอะไรยู่ตรงไหนกับใคร จนผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่ากับเขามากขนาดนี้เลยหรือ ผมหวั่นไหวผมแพ้พี่เขาราบคาบ แล้วอยู่ๆพี่เขาก็เปลี่ยนไปเงียบไปแบบไม่บอกอะไรเลยเหมือนไม่อยากคุยกับผมอีกแล้วแบบที่ผมเองก็งง ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมว่ะ ตอนนี้ผมได้แต่นั่งอ่านแชทเก่าไปดูรูปภาพที่พี่เขาเคยส่งให้แล้วภาพในวันเก่าๆที่เราคุยกันเสียงหัวเราะของพี่เขาน้ำเสียงที่อ้อนมันก็ลอยขึ้นมาในหัวผมผมไม่เคยโทรคอลกันแต่แค่ได้ยินเสียงหัวเราะพร้อมอมยิ้มของพี่เขาก็ทำให้ผมจินตนาการได้ว่าพี่เขากำลังมีความสุขที่คุยกับผมขนาดไหนแล้วผมก็เช่ืนกัน แต่ตอนนี้ผมเฟลมาก ผมหวั่นไหวง่ายเกินไปใช่มั้ยครับ ผมต้องทำยังไง หาอ่านมาเขาบอกว่าห้ามอยู่คนเดียว ผมไม่มีคอยเพื่อนมาทำงานต่างจังหวัดเป็นลูกคนเดียวของบ้านไม่มีพี่น้อง ผมจมมาก ผมดึ่ง ผมเคว้ง ทำไม ทำไมไม่บอกอะไรผมบ้าง แล้วความรู้สึกผมละ เหมือนทิ้งผมไว้กลางทาง ทำไมกัน อีกแล้วหรือว่ะ ครั้งก่อนกว่าจะลืมกว่าจะผ่านมาได้ พี่จะรู้ไหมว่าเวลาผมจำผมจำโคตรง่ายแต่เวลาผมลืมผมลืมโคตรยาก พี่ใจร้ายจังวะ พี่ตาล