สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนว่าเราเป็นเด็กนักศึกษาที่กำลังจะจบเลยในตอนนี้ และเรามีแฟนอยู่คนนึงค่ะ เราสองคนที่มีความรู้สึกดีๆมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายแต่ตอนนั้นเราไม่ได้คบกันจนเราคบกับคนอื่นหลังเรียนจบม.ปลายเหมือนแยกย้ายไปตามชีวิตแต่ละคน จนเข้ามหาลัยเราเลิกกับแฟนคนแรกไปหลังจากนั้นหลายเดือนเราได้กลับมาคุยกับแฟนคนปัจจุบันอีกครั้งตอนนั้นคือเป็นเหมือนเพื่อนเก่าได้ทักทายกัน
ตอนคบกันอาจไม่มีการจีบอะไรที่ชัดเจนแต่เราชอบพูดคุยเปลี่ยนแนวคิดกัน จนได้มาเที่ยวด้วยกัน(กับเพื่อนคนอื่นๆด้วย)ในตอนนั้นเราสองคนเหมือนเดิมทุกอย่าง เราเลยลองตัดสินใจถามเขาไปว่า คบกันไหม ในตอนแรกเค้ายังไม่คบแต่พอถามย้ำไปสุดท้ายเลยได้คบกันจนได้
ซึ่งการคบกันเพื่อนๆรอบตัวรู้สึกยินดีและเชียร์มากๆค่ะเพราะตั้งแต่ม.ปลายเราต่างคุยพูดคุยดูแลกันมาตลอดแค่ไม่ได้เป็นแฟนกันจนได้กลับมาเจอกันตอนมหาลัย
ตอนนี้ผ่านระยะเวลามาเรากำลังอยู่ในช่วงใกล้จบ และเราสองคนเป็นนักศึกษาทั้งคู่ใกล้เริามชีวิตการทำงานทำให้เราเริ่มมองเรื่องของอนาคตมากขึ้น เริ่มมองถึงว่าเราควรเริ่มทำอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันต้องอยู่ได้ด้วยตัวเองได้แล้ว นั่นจึงทำให้เรารู้สึกยังไม่มีอะไรที่มั่นคง
หลังจากผ่านช่วงคิดเรื่องอนาคตของตัวเราเอง เราเริ่มกันไปมองความรัก เราสองคนหลังจากคบกันแรกๆยังงงเพราะพึ่งเริ่มต่างคนต่างค่อยๆทยอยปรับตัวเข้าหากันโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่มีการบังคับอะไรเป็นการพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น เราสองคนชอบคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันมีเหตุผลและเป็นคนสบายๆอะไรก็ได้ เรามักจะพยายามเข้าใจเหตุผลของอีกฝ่ายมากกว่าการชวนทะเลาะ มีอะไรก็พูดกันตรงๆถ้าไม่พอใจอะไรกันก็บอกได้เลยไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเกิน1วัน
เข้าเรื่องเลยก็คือ เรามีข้อเสียสำคัญมากอย่างหนึ่งคือ เราเป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ภายนอกอาจจะดูเข้าถึงง่ายแต่เราค่อนข้างเงียบ เพื่อนน้อย ดังนั้นทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเราเราจะแคร์มากๆ เรียกว่ารักมากได้เลย พอมันเป็นแบบนันก่อนหน้านี้เราจึงชอบนอยด์เวลาที่เราต้องเสียใครไปในชีวิต
อย่างแฟนคนแรกเราเสียใจที่ต้องเลิกกันแค่วันเดียว แต่เราร้องไห้ไปหลายเดือนเพราะต้องเสียคนสำคัญคนหนึ่งไปทั้งที่เขาอยู่แค่ตรงนี้ ขนาดเวลาขอพรยังขอให้ทุกคนมีความสุขเลยจนหลังๆเริ่มมาคิดว่าทำไมไม่ขอให้ตัวเองมีความสุขบ้าง55555 ง่ายๆก็คือเราแคร์คนอื่นมากเกินไปแต่ถ้าให้ตัดใจไม่สนใจแล้วเห็นคนอื่นเศร้า,รู้สึกไม่ดีเราก็ทำใจไม่ได้ ขนาดครั้งที่เพื่อนเราเคยทำผิดกับเรา เรายังรู้สึกไม่ดีที่ทำให้เวลาเพื่อนนึกถึงเราแล้วรู้สึกผิดทุกครั้งทั้งที่เราไม่ต้องสนใจก็ได้เพราะเราไม่ได้ทำอะไรเลย
ก็นั่นแหละค่ะ ส่วนเรื่องแฟนในตอนนี้ทุกอย่างมันดีมาก มันเป็นความรักที่เราโอเคมากๆ แต่ช่วงหลังเราเริ่มมีคำถามเกี่ยวกับอนาคตในชีวิตเรา เราเคยนั่งคุยกับเขาเรื่องอนาคต ทั้งเรื่องงานและความสัมพันธ์ของเรา ซึ่งเราสองคนมองเห็นจุดหมายว่าเราสองคนอยากมีกันอยู่ในชีวิต อยากดูแลกัน หลายๆคนอาจจะมองว่านั่นดีแล้ว แต่ว่า...ในตอนนั้นเราต่างอยากมีกันแต่ไม่ได้มองเรื่องสถานะกันทั้งคู่ อย่างเราที่รักหรือแคร์คนที่เข้ามาในชีวิตเราก็อยากให้เขาอยู่ในชีวิตของเรา ไม่ว่าจะมาหรือไปเพื่อนจะรู้เสมอว่าเรายังอยู่แน่ๆ เรื่องแฟนก็เป็นทำนองเดียวกันแค่คนละสถานะแต่ในตอนนั้นเราสองคนไม่ได้พูดถึงสถานะอะไรแค่อยากมีกัน
เพราะแบบนั้นเราเลยกลัวค่ะ เรากลัวทั้งความคิดเรา ความคิดเขา ทุกอย่างที่เราคิดมันเลยย้อนแย้งกันไปหมดจนเราสับสนและหาทางออกไม่ได้ เรากลัวว่าวันนึงเราอาจจะต้องถอยเพราะความสัมพันธ์ที่มันอาจไม่ยั่งยืนเหมือนตอนเป็นเพื่อนแต่เราก็ทำใจไม่ได้เราไม่เคยมีความคิดที่จะเลิกอะไรแบบนั้นแบะไม่เคยคุยเรื่องเลิกกัน หรือถ้าจะไปต่อเราอาจจะเห็นจุดหมายแต่เรารู้สึกว่าตรงกลางมันสำคัญเรามีจุดหมายแต่ไม่เห็นวิธีการไปว่ามันควรทำยังไงต่อไปในตอนนี้
อีกอย่าง เรากับแฟนเป็นเหมือนกึ่งๆรักทางไกลหน่อยๆแต่ไม่ได้เป็นการอยู่ห่างกัน เหมือนเรื่องเงินเรื่องเวลาเรียนต่างๆทำให้เราเจอกันน้อยมากตอนก่อนโควิดจะมาก็เตอกันมากสุดก็เดือนละ1-2ครั้ง ส่วนหลังโควิดมาก็บางที6-7เดือนเจอกัน1-2ครั้ง จนบางทีเพื่อนถามว่าทำได้ยังไงเพราะหลายคู่ก็เลิกกันเพราะระยะเวลาทึ่ห่างกัน แต่เราก็พยายามประคับประคองโดยการคุยแชทเพื่อนรับรู้เรื่องของอีกฝ่ายอยู่เสมอ
แต่ตอนนี้เรากลัวจริงๆค่ะ เราเคยพยายามหาเหตุผลของความกลัว สรุปจากที่พูดๆมาเราก็คือกลัวว่าเราจะไปต่อกันยังไง เพราะการที่เราประคับประคองกันไปมันอาจไม่สามารถทำให้เราหายกลัวได้ เราเคยถามว่ายังรักเหมือนเดิมไหม คำตอยก็คือยังรักยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น อยากมีเขาอยู่ไหมก็อยากมี แต่ตอนนี้เป็นเหมือนเราสองจับมือกันมาเรื่อยๆแล้วกำลังอยู่ในที่ที่เป็นหมอกหนา เรารู้ว่าคืออะไรคือจุดหมายหลังจากหมอกหนานั้นแต่ระหว่างทางมันไม่เห็นเราเลยกลัว เหมือนเราต้องการให้เราสองคนมีพัดลมมาเป่าหมอกออกไปมากกว่าการที่จับมือกันเดินเข้าไปดื้อๆถึงจะบอกว่ารักกันไม่ว่าทางเป็นยังไงก็เผชิญด้วยกัน แต่เราอยากจะรู้ว่าต้องเจออะไรข้างหน้าและช่วยกันคิดมากกว่าค่ะ
เราควรทำยังไงดีค่ะ?
########
พิมพ์ยาวไปหน่อยขออภัยด้วยค่ะ แต่อยากเข้าใจเราไม่รู้ควรทำยังไงจริงๆ
ความสัมพันธ์ที่ถอยกลับหรือไปต่อไม่ได้ ควรทำยังไง?
ตอนคบกันอาจไม่มีการจีบอะไรที่ชัดเจนแต่เราชอบพูดคุยเปลี่ยนแนวคิดกัน จนได้มาเที่ยวด้วยกัน(กับเพื่อนคนอื่นๆด้วย)ในตอนนั้นเราสองคนเหมือนเดิมทุกอย่าง เราเลยลองตัดสินใจถามเขาไปว่า คบกันไหม ในตอนแรกเค้ายังไม่คบแต่พอถามย้ำไปสุดท้ายเลยได้คบกันจนได้
ซึ่งการคบกันเพื่อนๆรอบตัวรู้สึกยินดีและเชียร์มากๆค่ะเพราะตั้งแต่ม.ปลายเราต่างคุยพูดคุยดูแลกันมาตลอดแค่ไม่ได้เป็นแฟนกันจนได้กลับมาเจอกันตอนมหาลัย
ตอนนี้ผ่านระยะเวลามาเรากำลังอยู่ในช่วงใกล้จบ และเราสองคนเป็นนักศึกษาทั้งคู่ใกล้เริามชีวิตการทำงานทำให้เราเริ่มมองเรื่องของอนาคตมากขึ้น เริ่มมองถึงว่าเราควรเริ่มทำอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันต้องอยู่ได้ด้วยตัวเองได้แล้ว นั่นจึงทำให้เรารู้สึกยังไม่มีอะไรที่มั่นคง
หลังจากผ่านช่วงคิดเรื่องอนาคตของตัวเราเอง เราเริ่มกันไปมองความรัก เราสองคนหลังจากคบกันแรกๆยังงงเพราะพึ่งเริ่มต่างคนต่างค่อยๆทยอยปรับตัวเข้าหากันโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่มีการบังคับอะไรเป็นการพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น เราสองคนชอบคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันมีเหตุผลและเป็นคนสบายๆอะไรก็ได้ เรามักจะพยายามเข้าใจเหตุผลของอีกฝ่ายมากกว่าการชวนทะเลาะ มีอะไรก็พูดกันตรงๆถ้าไม่พอใจอะไรกันก็บอกได้เลยไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเกิน1วัน
เข้าเรื่องเลยก็คือ เรามีข้อเสียสำคัญมากอย่างหนึ่งคือ เราเป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ภายนอกอาจจะดูเข้าถึงง่ายแต่เราค่อนข้างเงียบ เพื่อนน้อย ดังนั้นทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเราเราจะแคร์มากๆ เรียกว่ารักมากได้เลย พอมันเป็นแบบนันก่อนหน้านี้เราจึงชอบนอยด์เวลาที่เราต้องเสียใครไปในชีวิต
อย่างแฟนคนแรกเราเสียใจที่ต้องเลิกกันแค่วันเดียว แต่เราร้องไห้ไปหลายเดือนเพราะต้องเสียคนสำคัญคนหนึ่งไปทั้งที่เขาอยู่แค่ตรงนี้ ขนาดเวลาขอพรยังขอให้ทุกคนมีความสุขเลยจนหลังๆเริ่มมาคิดว่าทำไมไม่ขอให้ตัวเองมีความสุขบ้าง55555 ง่ายๆก็คือเราแคร์คนอื่นมากเกินไปแต่ถ้าให้ตัดใจไม่สนใจแล้วเห็นคนอื่นเศร้า,รู้สึกไม่ดีเราก็ทำใจไม่ได้ ขนาดครั้งที่เพื่อนเราเคยทำผิดกับเรา เรายังรู้สึกไม่ดีที่ทำให้เวลาเพื่อนนึกถึงเราแล้วรู้สึกผิดทุกครั้งทั้งที่เราไม่ต้องสนใจก็ได้เพราะเราไม่ได้ทำอะไรเลย
ก็นั่นแหละค่ะ ส่วนเรื่องแฟนในตอนนี้ทุกอย่างมันดีมาก มันเป็นความรักที่เราโอเคมากๆ แต่ช่วงหลังเราเริ่มมีคำถามเกี่ยวกับอนาคตในชีวิตเรา เราเคยนั่งคุยกับเขาเรื่องอนาคต ทั้งเรื่องงานและความสัมพันธ์ของเรา ซึ่งเราสองคนมองเห็นจุดหมายว่าเราสองคนอยากมีกันอยู่ในชีวิต อยากดูแลกัน หลายๆคนอาจจะมองว่านั่นดีแล้ว แต่ว่า...ในตอนนั้นเราต่างอยากมีกันแต่ไม่ได้มองเรื่องสถานะกันทั้งคู่ อย่างเราที่รักหรือแคร์คนที่เข้ามาในชีวิตเราก็อยากให้เขาอยู่ในชีวิตของเรา ไม่ว่าจะมาหรือไปเพื่อนจะรู้เสมอว่าเรายังอยู่แน่ๆ เรื่องแฟนก็เป็นทำนองเดียวกันแค่คนละสถานะแต่ในตอนนั้นเราสองคนไม่ได้พูดถึงสถานะอะไรแค่อยากมีกัน
เพราะแบบนั้นเราเลยกลัวค่ะ เรากลัวทั้งความคิดเรา ความคิดเขา ทุกอย่างที่เราคิดมันเลยย้อนแย้งกันไปหมดจนเราสับสนและหาทางออกไม่ได้ เรากลัวว่าวันนึงเราอาจจะต้องถอยเพราะความสัมพันธ์ที่มันอาจไม่ยั่งยืนเหมือนตอนเป็นเพื่อนแต่เราก็ทำใจไม่ได้เราไม่เคยมีความคิดที่จะเลิกอะไรแบบนั้นแบะไม่เคยคุยเรื่องเลิกกัน หรือถ้าจะไปต่อเราอาจจะเห็นจุดหมายแต่เรารู้สึกว่าตรงกลางมันสำคัญเรามีจุดหมายแต่ไม่เห็นวิธีการไปว่ามันควรทำยังไงต่อไปในตอนนี้
อีกอย่าง เรากับแฟนเป็นเหมือนกึ่งๆรักทางไกลหน่อยๆแต่ไม่ได้เป็นการอยู่ห่างกัน เหมือนเรื่องเงินเรื่องเวลาเรียนต่างๆทำให้เราเจอกันน้อยมากตอนก่อนโควิดจะมาก็เตอกันมากสุดก็เดือนละ1-2ครั้ง ส่วนหลังโควิดมาก็บางที6-7เดือนเจอกัน1-2ครั้ง จนบางทีเพื่อนถามว่าทำได้ยังไงเพราะหลายคู่ก็เลิกกันเพราะระยะเวลาทึ่ห่างกัน แต่เราก็พยายามประคับประคองโดยการคุยแชทเพื่อนรับรู้เรื่องของอีกฝ่ายอยู่เสมอ
แต่ตอนนี้เรากลัวจริงๆค่ะ เราเคยพยายามหาเหตุผลของความกลัว สรุปจากที่พูดๆมาเราก็คือกลัวว่าเราจะไปต่อกันยังไง เพราะการที่เราประคับประคองกันไปมันอาจไม่สามารถทำให้เราหายกลัวได้ เราเคยถามว่ายังรักเหมือนเดิมไหม คำตอยก็คือยังรักยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น อยากมีเขาอยู่ไหมก็อยากมี แต่ตอนนี้เป็นเหมือนเราสองจับมือกันมาเรื่อยๆแล้วกำลังอยู่ในที่ที่เป็นหมอกหนา เรารู้ว่าคืออะไรคือจุดหมายหลังจากหมอกหนานั้นแต่ระหว่างทางมันไม่เห็นเราเลยกลัว เหมือนเราต้องการให้เราสองคนมีพัดลมมาเป่าหมอกออกไปมากกว่าการที่จับมือกันเดินเข้าไปดื้อๆถึงจะบอกว่ารักกันไม่ว่าทางเป็นยังไงก็เผชิญด้วยกัน แต่เราอยากจะรู้ว่าต้องเจออะไรข้างหน้าและช่วยกันคิดมากกว่าค่ะ
เราควรทำยังไงดีค่ะ?
########
พิมพ์ยาวไปหน่อยขออภัยด้วยค่ะ แต่อยากเข้าใจเราไม่รู้ควรทำยังไงจริงๆ