สวัสดีค่ะ เริ่มเล่าเลยค่ะ เราอายุ17 แฟนอายุ20 จะเริ่มเล่าคราวๆค่ะ เราคบกับแฟนมาเกือบ2ปี ซึ่งเวลาที่ผ่านมาเกือบ2ปีนี้อะ เหมือนเรามีสภาวะเป็นผู้นำมากกว่าหรือเพราะแม่เราเป็น single mom เลยทำให้เราเป็นคนมีความคิดแบบนั้น เขาไม่เคยทำอะไรสำเร็จเลย เช่นขนำหรือกระท่อมไม้ไผ่ที่สร้างในสวน เขาบอกเองว่าจะทำให้เสร็จเอาไว้นั่งพัก ผ่านมาเกือบ5เดือนละได้แค่ลงโครงไม่มีความคืบหน้าเลยแล้วก็อ้างว่าไม่ว่างๆๆๆๆๆ เรื่องต้นไม้ที่เขาปลูกเหมือนกัน ตอนแรกบอกปลูกนะจะเอาไปขาย ผ่านมา6-7เดือนละ แล้วก็ต้นไม้ตายในที่สุด เรื่องทรงผม มันบอกว่าผมมันรกบ้าง บังตาบ้าง แต่ไม่ไปตัด ผลัดวันประกันพรุ่งอยู่ได้ ทั้งที่เลิกจากฝึกงานแล้วไปก็นัดคิวไปตัดได้ ซึ่งเราเหมือนแม่อะ ต้องคอยบ่นตลอด คอยบอกตลอดว่าควรทำได้แล้วนะ ยังมีอีก ตอนนี้เขาจะเลี้ยงวัว เอาไว้ขาย พอผ่านไป 10 นาที เลี้ยงไก่เราอีกเป็นคนคอยหาความรู้มาให้เขา ซึ่งกุไม่ได้เลี้ยงค่ะ ส่วนเขาหลับแล้วเราโกรธมากต้องอุสส่าศึกษาความรู้มาให้เป็นชั่วโมงๆจนเที่ยงคืน สุดท้ายบอกจะปลูกผัก แล้วที่เราทำมาเป็นชั่วโมงคือไร เหมือนมีลูกเข้าทุกวันยังมีอี๊ก เขาเคยถูกรีไทร์จากมหาลัยแห่งหนึ่ง แล้วเขาก็จะไปเรียนมหาลัยอีก คิดดูนะขนาดมหาลัยกุก็ต้องช่วยหาข้อมูลหา ไรให้ทุกอย่าง หาคณะที่ชอบ หายันหอพัก คือกุไม่ได้มีลูกค่ะ เราเคยบอกเขาให้ห่างสักพักหรือบอกเลิก มันก็ไม่ยอมเลิกทำทุกทางแล้วค่ะ ถามว่ารักมั้ยก็รัก แต่มันมีเหนื่อยบ้าง จบค่ะ
 

คำปรึกษาคือเราควรพอกับเขาดีมั้ย หรือมันเป็นเรื่องปกติ
(ขออภัยในคำหยาบ มันหยุดไม่ได้จริงๆ)