หนูทำงานอยู่ร้านขายของร้านนึงข้างวงเวียนม้านํ้า หนูเป็นเด็กทำงานใหม่ที่ไม่เคยมีประสบการ์ณการทำงานมาก่อน หนูพึ่งทำงานครั่งแรก แต่ยายหนูคอยบอกเสมอใครพูดไรเก็บไว้ในใจให้มากๆ เงียบให้เยอะๆ เพราะเราเป็นลูกจ้าง แต่บางคนในฐานะเป็นลูกจ้างเหมือนกันไม่ได้เป็นเจ้าของร้าน หนูคิดว่าพี่เขาคงไม่ชอบหนูแหละเพราะหนูเป็นคนที่เข้าใจยาก หนูเข้าใจว่าเขาแนะนำ หนูทำให้พี่เค้าพูดซํ้าๆ แนะนำซํ้าๆ จนหนูคิดว่าพี่เขาคงคิดว่าหนูเป็นเด็กเข้าใจยาก ทำอะไรต้องให้บอกตลอด หนูมาทำงานได้3วันอยู่แค่โซนข้างหน้าโซนแคทเชียร์ ไม่รู้อะไรมากแม้กระทั่งของ ราคาขาย อื่นๆ เพราะหนูไม่ค่อยเดินไปโซนหลัง พอเดินไปโซนหลังพี่เขาก็จะบอกว่าไม่ต้องไปเพราะมีพนักงานอยุ่โซนหลังๆนั่นแล้ว ไม่ค่อยรู้ว่าของอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง อยู่แต่โซนข้างหน้า รู้จักราคาแค่ของโซนหน้า บางทีเวลาลูกค้ามาซื้อของ ถามว่ามีของโน้นนี้มั้ยหนูก็ตอบไม่ค่อยได้ว่ามีรึไม่มีหนูมักหันหน้าไปถามพวกพี่ๆพนักงานคนอื่นๆว่ามีของอย่างที่ลูกค้าคนนี้ถามมั้ย จนหนูรู้สึกผิดหวังน้อยใจตัวเองมากๆที่ทำไรไม่รู้เรื่องเลยสักอย่าง และเวลาหนูมองสายตาพี่พนักงานคนอื่นๆ เวลาแคชเชียร์ยิงบาโค้ดคิดเงินลูกค้าเสร็จ หนูยืนแพ็คน๊อตอยู่เพราะหนูจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ในมือมากไปเลยไม่ได้ยินที่พี่เขาเรียกให้เอาของใส่ถุงให้ลูกค้า พี่เขาเลยสะบัดถุงแบบไม่พอใจ ก็เข้าใจแหละหนูผิดเองแหละที่ไม่ได้ยินอ่ะ หนูก็เข้าใจว่าพี่เขาคงคิดว่าหนูเป็นคนเข้าใจยาก  ไม่รู้เรื่องไรเลยเหมือนกันแหละ บางทีนอยด์อยากบอกเจ๊ว่าของทำโซนอื่นได้มั้ยไม่อยากทำโซนหน้าแคชเชียร์แล้ว แต่ถ้าหนูไม่อยุ่ช่วยข้างหน้าร้านก็ไม่มีใครอยู่ช่วยอีก หนูไม่รู้ทำไงแล้ว นอกจากยอมรับแล้วทำความเข้าใจไปเรื่อยๆ ทนๆเอา