เราต้องรู้สึกยังไงอ่ะคะถ้าแม่แท้ๆมาพูดว่า"รีบๆขึ้นห้องไปให้ผพ้นหูพ้นตากู"เราเสียใจมากนะเราเป็นเด็กก้าวร้าวก้จริงแต่เราก้รักพ่อแม่มากเราแค่ไม่แสดงออกเอาจริงๆนี่ก้ไม่ใช่ยุคที่จะมาบอกรักแม่แล้วปะตอนนี้เราเหลือความรักให้แม่แค่40%เองเรารู้สึกเหมือนเป็นที่เกะกะสายตาของคนในครอบครัวเลยพี่สาวก้ไม่สนใจพ่อก้ตบตีเราเหมือนกระสอบทรายแม่ก็ใช้เราเป็นทาสทำเหมือนเราเป็นที่ระบายอารมณ?ตอนนี้เรายังสับสนเลยว่าเขาลืมไปแล้วว่าเราก้คนเหมือนกันเราก็มีความรู้สึกแม่เคยบอกว่าทำอย่างนู้นตีอย่างนี้เพราะรักลูกเรายังไม่รู้เลยว่าเรื่องจริงไหมเขาด่าเราสารพัดเขาเคยพูดด้วยซ้ำว่าอยากให้เราตายๆไปเราก้รู้แหละว่าพูดเล่นอ่ะแต่เราก็เจ็บนะบางทีเราก็ฝืนยิ้มบางทีก็ยิ้มทั้งน้ำตามันโครตเหนื่อยเลยอ่ะ(