ดีค่ะหนูจะมาเล่าเรื่องหนูให้ฟัง หนูโดนพ่อกับแม่ทิ้งตั้งแต่1ขวบคุณยายคุณย่ารวมถึงคุณป้าเป็นคนเลี้ยงหนูมาแต่พอหนูโตขึ้น พ่อของหนูเขาก็กลับมาอยู่บ้านที่หนูอยู่กับยายกับย่า อ๋อส่วนคุณป้านั่นหรอทำงานอยู่ที่อื่นที่ไกลจากบ้านเราค่ะ หนูได้โตมาถึงอายุ13แล้สหนูเริ่มรู้สึกว่าหนูไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่เพราะว่า คุณแม่กลับเข้ามาในชีวิตหนูอีกครั้ง ก็นั่นแหละค่ะ หนูไม่รู้ว่าหนูไม่ชินกับแม่หรือเป็นเพราะว่าหนูอาจจะไม่ได้คุยกับแม่มานานเพราะทุกครั้งที่หนูคุยหนูฝืนคุยมาก อารมณ์แบบว่า แม่โทรมาก็ฝืนคุยเจอหน้าแม่ก็ฝืนคุยอะไรประมาณนี้อะค่ะกับพ่อก็ไม่ต่างกันเลย ขนาดพ่อกลับมาอยู่ด้วยตั้ง6ปีแต่ไม่มีแม้ความเคยชินเลย พักหลังๆคุณยานกับคุณอย่าชอบด่าหนูแบบ ทั้งด่า ทั้งตี ซ้ำเติมทุกอย่างที่เป็นหนู อยากจะบอกว่าหนูเหนื่อยมากค่ะ ที่เป็นแบบนี้ หนูมีพี่สาวที่ต่างแม่คนนึงพี่เป็นคนที่น่ารักอยู่นะคะ แต่พอพี่แกขึ้นม.6พี่แกก็ย้ายไปอยู่กับแม่ของตัวเองตอนหนูเห็นพี่อยู่กับแม่พ่อยายของพี่เขา พี่ดูมีความสุขอย่างกับได้เติมเต็มจากครอบครัวที่เป็นครอบครัวจริงๆ แต่างจากหนูมากค่ะที่ไม่รู้สึกว่าพ่อกับแม่คู่นี้คือพ่อแม่ที่แท้จริง ความรู้สึกกับความอึดอัดเต็มไปหมดอย่าลองนั่งจับเข่าคุยกันให้รู้เรื่องนะคะแต่คงยากมากค่ะ คือหนูอยากให้ทุกคนเอาเรื่องหนูไปพิจารณาดูนะคะ หนูไม่รู้ว่ามโนไปเองหรือที่จริงแล้วหนูไม่ใช่ลูกเขา แต่เอาจริงนะคะบางคนอาจะมองว่าเป็นเพราะไม่ได้คุยกันเลยไม่สนิท แต่ไม่ใช่เลยค่ะมันเป็นความรู้สึกที่ว่างเปล่าแบบว่าเขาไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ เห้อ... 
[hr]