เท้าความก่อนว่าแต่ก่อนในช่วงอายุ 12-13 เป็นคนขาดความมั่นใจในตัวเอง เครียดง่าย ซึม ไม่กล้ายิ้ม ไม่กล้าแสดงออก ซึ่งอันนี้มันมีสาเหตุ​เรารู้ตัวเอง  ผ่านมาเรื่อยๆ เราก็พยายาม​ฮีลตัวเอง จนตอนนี้มั่นใจว่าดีขึ้นมาก
ปรับมายเซตได้ มั่นใจมากขึ้น คุยกับเพื่อนก็หัวเราะแบบมีความสุขได้ เฮฮาได้
แต่มาสังเกตในช่วง 3-4 เดือนประมาณนี้
เวลาอยู่คนเดียวในห้อง อยู่ๆมันจะรู้สึกเศร้าขึ้นมา เศร้าไปก็งงไปว่าเป็นอะไรของมันวะ วันทั้งวันแฮปปี้มีความสุข เอาอะไรมาเศร้า ไม่เหมือนที่เคยเศร้าเคยร้องไห้ แต่อันนั้นเรารู้สาเหตุ
อันนี้มันเศร้าจนหนึบๆที่อก แล้วก็เครียดตามมา แล้วก็ปวดหัวต่อ  อยากร้องไห้ระบายแต่เดี๋ยวนี้มันร้องไม่ออก น้ำตามันไม่ไหลให้ รู้สึกตัวเองไม่มีค่า ไร้ความสามรถ คิดเลอะเทอะมาก อาการแบบนี้มันจะมาเป็นช่วงๆ เป็นแค่ช่วงกลางคืน+ตอนอยู่คนเดียว
ที่ผ่านมาคิดว่าเพราะฮอร์โมน​วัยรุ่นงี้หรือเปล่า หรือประจำเดือน ไม่ได้ใส่ใจมากเลย เพราะวันถัดไปหรือตื่นเช้ามาก็ไม่ได้นึกถึงมันแล้ว ทำกิจกรรม​อย่างอื่นก็ไม่ได้นึกถึงแล้ว จนมันมาเศร้าอีกรอบค่อยอ๋อ เคยเป็นแบบนี้ แล้วก็ไม่ได้นึกถึงมันอีกแต่ไม่ได้ลืมนะ  
มันน่าจะเป็นปัญหา​แล้วแหละ พออยู่ๆเศร้า คิดว่าตัวเองไร้ค่า มันก็คิดต่อๆเลยไปอีก กลัวตัวเอง เห็นมีดบนโต๊ะอ่านหนังสือ เห็นคานบนหลังคาบ้านแบบเนี่ย คิดว่าจบๆไปเลยมั้ยง่ายดีหรือให้เลือดออกหน่อยน่าจะฟิน แต่แค่จินตนาการ​นะ ใจไม่ถึงหรอก เศร้าแต่กลัวเจ็บอยู่ แล้วไม่ทันอยากตอนนี้ด้วย เสียดายเงินพ่อแม่เลี้ยงมา
สรุปคือ ขอแนวทางรับมือตอนอารมณ์​มันมาหน่อยค่ะ ชอบอ่านหนังสือตอนกลางคืนมาก แต่พอมันเศร้าแล้วมันอ่านไม่ได้เลยเครียด