เรื่องนี้อาจจะนาวไปหน่อยนะครับ แต่อยากเล่าให้ฟังกัน เป็นเรื่องจริงตอนที่ผมยังอยู่ประถม (ปจบ.อยู่ มัธยมแล้ว)

เนื่องจากผมไม่ได้ยืนยันตัวตน จึงไม่สามารถตั้งกระทู้สนทนาได้ 🙏🙏🙏


เหตุการณ์มันเริ่มต้นตั้งแต่ผมยังเด็ก(ป.4-5) โรงเรียนผมมีรถตู้ส่ง ผมจะขึ้นรถคนแรก เพราะบ้านผมอยู่ไกลโรงเรียนมากๆ บ้านอยู่นนทบุรี โรงเรียนอยู่สาย2 รถจึงมารับผมตั้งแต่ 05.30(ตีห้า) จึงไม่รู้จักใครเลย เพราะขึ้นช่วงแรกนี่ขึ้นอยู่ 2-3คน(มีแต่เด็กอนุบาล)   หลังจากนั้นก็มีพี่คนนึง ใส่แว่น ตัวไม่สูง หน้าเนิร์ดๆ อยู่ประมาณม.ต้น รร.เดียวกัน ขึ้นรถตู้คันเดียวกัน รถรับผม แล้วไปรับพี่เขาต่อ จึงทำให้รู้จักกัน เนื่องจากผมนั่งเบาะหลังสุดของรถ ซึ่งพี่แกก็จะนั่งด้วย  จนสนิทกัน ก็ไม่รู้จะใช้คำนี้ได้รึเปล่าเพราะ พี่แกก็อายุมากกว่าผมตั้ง4-5ปี แต่สำหรับผมพี่แกนี่เป็นเพื่อนสนิทคนแรกๆเลย ก็ได้รู้จักพี่เขาเยอะพอสมควร เช่น พี่แกชอบฟังเพลงวงqueen ชอบนอนที่ห้องน้ำใต้บรรไดของโรงเรียน บางวันก็นอนจนไม่ทันเรียน จนพี่แกก็ต้องโดดเรียนทำเป็นไม่ไปโรงเรียนเลย ฮ่าๆ   แต่แล้วข่วงควาทสุขของผมก็ผ่านไป เนื่องจากพี่แกต้องย้ายบ้าน และนั่นทำให้ต้องเปลี่ยนรถตู้โรงเรียน ผมจึงไม่ได้คุยกับพี่เขาอีก อาจจะคุยกันแบบผ่านๆบ้าง  แต่ก็เหมือนพี่แกจะค่อยไปลืมผม จนพี่แกเรียนจบ   ต้องเกริ่นก่อนว่า โรงเรียนผม สอนตั้งแต่อนุบาลถึงม.3 ซึ่งพี่แกก็มี.3 ตอนที่ผมอยู่ป.5ไม่ก็ป.6    นั่นทำให้ผมไม่รู้เรื่องของพี่แกอีกเลย
ถึงวันนี้ก็ผ่านมาหลังจากวันแรกที่เจอกันก็ 2เกือบ3ปี    ผมยังจำเรื่องราวของพี่ได้ ยังจำได้ทั้งชื่อ ที่อยู่เก่า ความเป็นมาที่พี่เล่าให้ผมฟังทั้งหมด   


สิ่งที่อยากจะจะพูดจริงๆก็คือ อยากจะรู้ว่าพี่ใช้ชีวิตเป็นยังไงบ้าง มีความสุขมั้ยพี่โฟโต้ ผมยังอยากนั่งฟังเพลงกับพี่อีกนะ  😁




ขอบคุณที่อ่านครับ