คือตอนแรกเราอยู่โรงเรียนเอกชนมาตั้งแต่อนุบาล1ถึงม.3  อยู่ที่เดิมมาตลอดจนมาย้ายตอนม.4 ตอนเริ่มม.1เพื่อนเราย้ายโรงเรียนไปหมดเลย แต่ตอนนั้นมันก็เด็ก คนอื่นก็มาทำความรู้จักใหม่หมดโชคดีที่เราเจอเพื่อนสมัยป.1-4ที่วนกลับมาเจอกันเลยสนิทกันแล้วก็เริ่มมีกลุ่มเป็นกลุ่ม7คน รู้จักกันเพราะเข้าวงดนตรีที่โรงเรียน ตอนม.1เราก็เริ่มทำความรู้จักเริ่มจากการทะเลาะกันบ่อยมาก ม.2ก็เริ่มโตขึ้นเป็นปีที่ดีที่สุดของเราเลย นอกจากเจ็ดคนนี้ก็มีเพื่อนผู้ชายที่สนิทตั้งแต่อนุบาลอยู่ด้วยไปๆมาๆกลายเป็นแก็งเรา7คนกับแก๊งผช.สนิทกันมาก ตอนนั้นมันอบอุ่นมากเป็นความเป็นเพื่อนที่ต่างคนต่างซัพพอร์ตกัน มีปัญหาก็คุยกันถึงจะทะเลาะกันบ่อย แต่มันก็ทำให้เรารู้ว่ากลุ่มนี้แหละที่จะไม่ทิ้งกันจริงๆ ม.3ก็เข้าช่วงออนไลน์ เลยคุยกันผ่านไลน์ดิสคอร์ดสนิทกันมากกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำเป็น3ปีที่รู้สึกสนิทกันมากกว่าเพื่อนสมัยประถมสะอีก คุยกันทุกวันเล่นเกมกัน สร้างตำนานด้วยกัน ผ่านอะไรมาเยอะมาก จนกระทั่งขึ้นม.4 แม่ให้ลองไปสอบโรงเรียนเตรียมดู เราก็อยากไปลองเพราะเพื่อนก็ไปสอบด้วยเยอะแต่พอเอาเข้าจริงติดอยู่คนเดียวส่วนเพื่อนๆอยู่ที่เดิมกันหมด รู้สึกเหงาและเศร้ามากอยากกลับไปหาทุกคน สังคมที่นี้มันต่างจากเอกชนมากสำหรับเราที่นี้มีกิจกรรมและทุกอย่างที่ดีกับตัวเราซึ่งเราก็เข้าใจแต่ ความอบอุ่นและปลอดภัยตอนอยู่ที่เก่ามันดีมากซะจนคิดว่าถึงกิจกรรมจะไม่ดีอาจจะยากหน่อยที่จะเข้ามหาลัยดีๆ แต่เรากลับคิดว่ามันเป็นสามปีสุดท้ายอยากอยู่กับคนที่สนิทคนที่อยากอยู่ด้วย สังคมที่เอกชนมันดีกว่ามากวันนี้เพิ่งมาเข้าใจจริงๆ อาจจะเพราะเราผูกพันด้วย คิดถึงเพื่อนมากๆ เราไม่ค่อยมีความสุขที่เรียนที่นี่เลยแต่นี้ก็ม.4แล้ว จะย้ายไปม.5หรือกลางเทอมก็คงไม่ได้ ไม่อยากอยู่ที่ใหม่จนชินที่จะไม่มีทุกคนเลยค่ะ เราเสียใจมากที่สอบติดและตัดสินใจไปสอบ ถึงจะคุยกันออนไลน์ในตอนเย็นมันก็แทนกันไม่ได้เลย อยากไปหาเพื่อนทุกวันแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเวลาเลิกเรียนมันต่างกัน มีแค่วันอังคารวันเดียวในอาทิตย์ที่เวลาตรงกันแต่แค่นั้นมันก็ไม่พอเลยเลยหยุดเวลาตอนอยู่ด้วยกันเอาไว้  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ปล.อาจตะมีพิมพ์ผิดและไม่รู้เรื่อง🙌🏻