คนเราสมัยนี้เป็นโรคสงสารตัวเอง ตอนวัยรุ่นผมเคยเป็น ติดอยู่ในอารมณ์เศร้าเดินคนเดียวเป็นกิโลๆ เศร้าจมดิ่ง โลกมืดไปหมด ชอบแช่จมอยู่ในอารมณ์นั้นๆ สมองกับใจมันไปคนละทาง สมองรู้นะว่าอะไรแต่ใจมันอินกับความสงสารตัวเอง เป็นเหมือนการเสพติดทางอารมณ์แบบหนึ่ง แล้วพอดิ่งบ่อยๆร่าวกายก็ตอบสนองหลั่งฮอร์โมนมาซ้ำเติมอีก ทีนี้ก็ผิดปกติจริงๆทางร่างกายไปด้วยเลย เหมือนคนเครียดจนเส้นเลือดสมองแตก หรือ สีผมเปลี่ยนไปอะไรแบบนั้น นี่คือ อิทธิพลของความคิดที่ส่งผลต่อร่างกาย

หากรู้สึกอยากตายลองคิดทำอะไรเพื่อคนอื่นดูก่อนตายตั้งปณิธานเอาไว้ เช่น จะทำความสะอาดถนนหนทาง บริจาคเลือด ทำงานอาสา ช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาส ทำอะไรดีๆเพื่อคนส่วนรวมแบบไม่เจาะจงดู ทำบ่อยๆท่าที่มีโอกาส ไหนๆก็คิดอยากตาย ลองทำก่อนตายดู บางทีเราอาจเกิดความรู้สึกใหม่จากเป็นความรู้สึกสงสารตัวเอง เป็นสงสารผู้อื่นจนกลายเป็นความเมตตา และคิดอยากช่วยคนอื่นจนกลายเป็นความกรุณาบังเกิดขึ้นมาแทนที่ แล้วคุณอาจมีความรู้สึกที่เปลี่ยไป ไม่ไปหมกมุ่นอยู่กับความคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่ใจจะเสพสุขจากการได้ทำอะไรดีๆเพื่อคนอื่นแทนก็ได้