ผมมีความเห็นว่าการมีชีวิต การเกิดมานั้นมีแต่ความทุกข์ แม้ช่วงขณะที่มีความสุขยังเป็นทุกข์กลัวว่าความสุขนั้นจะหายไป (ไม่ได้หมายถึงการอยากฆ่าตัวตายนะครับ) มีโอกาสได้บวชศึกษาพระธรรมอยู่ช่วงหนึ่ง ขณะเป็นพระได้รับคำตอบของปัญหาการมีชีวิต จึงได้พยายามปฏิบัติธรรมอย่างจริงจังตามแนวทางของพระธรรมยุติสายวัดป่า บางครั้งถึงขั้นอุกฤษโดยหวังว่าจะเริ่มเดินบนทางแห่งมรรค เมื่อถึงเวลาลาสิกขาออกมาจึงยังคงศึกษาและปฏิบัติธรรมต่อเนื่องมาสองสามปี หนักบ้างเบาบ้างตามแต่โอกาส ด้วยมีความประสงค์ที่ไม่อยากเกิดอีก (เนื่องจากเห็นว่าเป็นเหตุแห่งทุกข์)

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาผมได้มีโอกาสสนทนาธรรมกับพระรูปหนึ่ง ท่านทักว่าความอยากดังกล่าวมานี้เป็นกิเลส แต่โดยส่วนตัวผมมีความเห็นว่าความต้องการออกจากกามคุณนี้เป็นสัมมาสังกัปโป เพื่อนๆ ที่ร่วมสนทนาธรรมกันจึงได้กังวลต่อตัวผมว่าการปฏิบัติธรรมอย่างหวังมรรคหวังผลนั้นผิดทางจะเป็นบ้าเอา ด้วยเหตุนี้ แม้นผมจะยึดมั่นในแนวคิดของตน แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า ความประสงค์ที่ไม่อยากเกิดเป็นกิเลสหรือไม่