ก็คือเรากับแฟนคบกันมาสักพักแล้วแต่เขาไม่ค่อยสนใจหรือว่ามีเวลาให้เท่าไหร่เรากับแฟนห่างกัน2ปีเขาก็มีหน้าที่ที่ต้องทำแต่เวลาว่างเขาก็ไม่ได้นึกถึงเราเลยเขาเล่นเกมส์ช่วงนี้เป็นการเรียนออนไลน์เขาบอกเขาเรียนแต่มันไม่ใช่เลยเพราะเขาก็เล่นเกมส์อีกมันเป็นคำถามในหัวตลอดเวลาเลยเล่นเกมส์ได้ทำไมทักหาเราไม่ได้?? เขาก็มีเวลาส่วนตัวอยู่กับครอบครัวแต่ว่าก็มีเตะบอลบ้างซึ้งซ้อมบอลมันก็นานบางทีลูกพี่ลูกน้องก็มานอนด้วย(ผช)เขาก็ยิ่งไม่มีเวลาให้เลยพอได้เห็นเขาหัวเราะเขายิ้มตอนที่อยู่กับพี่หรือเพื่อนมันทำให้เรารู้สึกว่าไม่มีเราเขาก็อยู่ได้เรารอเขามาทั้งวันเราก็ไม่ได้คุยหรอกเพราะกลับมาเขาก็เหนื่อยหนีนอนเราได้แต่แอบร้องไห้ทุกคืนเลยเราทำทุกอย่างทำดีมาโดยตลอดมีหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจแต่บางครั้งเราก็น้อยใจเราก็งี่เง่าเขาก็ชอบตะคอกชอบว่าตลอดเลยมันเป็นความรู้สึกบั่นทอนหัวใจมากเลยซึ่งเรารู้สึกเสียใจมากและเรามีโรคซึมเศร้าอยู่ในตัวเราก็ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้เราต้องการความเอาใจใส่แต่ว่าเขาไม่เคยสนใจเลยเราควรปล่อยเขาไปดีไหม
เราควรปล่อยเขาไปดีไหม?
ก็คือเรากับแฟนคบกันมาสักพักแล้วแต่เขาไม่ค่อยสนใจหรือว่ามีเวลาให้เท่าไหร่เรากับแฟนห่างกัน2ปีเขาก็มีหน้าที่ที่ต้องทำแต่เวลาว่างเขาก็ไม่ได้นึกถึงเราเลยเขาเล่นเกมส์ช่วงนี้เป็นการเรียนออนไลน์เขาบอกเขาเรียนแต่มันไม่ใช่เลยเพราะเขาก็เล่นเกมส์อีกมันเป็นคำถามในหัวตลอดเวลาเลยเล่นเกมส์ได้ทำไมทักหาเราไม่ได้?? เขาก็มีเวลาส่วนตัวอยู่กับครอบครัวแต่ว่าก็มีเตะบอลบ้างซึ้งซ้อมบอลมันก็นานบางทีลูกพี่ลูกน้องก็มานอนด้วย(ผช)เขาก็ยิ่งไม่มีเวลาให้เลยพอได้เห็นเขาหัวเราะเขายิ้มตอนที่อยู่กับพี่หรือเพื่อนมันทำให้เรารู้สึกว่าไม่มีเราเขาก็อยู่ได้เรารอเขามาทั้งวันเราก็ไม่ได้คุยหรอกเพราะกลับมาเขาก็เหนื่อยหนีนอนเราได้แต่แอบร้องไห้ทุกคืนเลยเราทำทุกอย่างทำดีมาโดยตลอดมีหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจแต่บางครั้งเราก็น้อยใจเราก็งี่เง่าเขาก็ชอบตะคอกชอบว่าตลอดเลยมันเป็นความรู้สึกบั่นทอนหัวใจมากเลยซึ่งเรารู้สึกเสียใจมากและเรามีโรคซึมเศร้าอยู่ในตัวเราก็ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้เราต้องการความเอาใจใส่แต่ว่าเขาไม่เคยสนใจเลยเราควรปล่อยเขาไปดีไหม