เรื่องมีอยู่ว่า ผมคบกับผู้หญิงคนนึงมา4ปี ผมนอกใจเค้าไป4ครั้ง ในครั้งที่3ผมบอกว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก แต่แล้วมันก็ดันมีเหตุการณ์เกิดขึ้นซ้ำรอย
ผมแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่นมา3เดือน จนเค้าจับได้แล้วเค้าบอกว่าพอแล้ว ไม่มีโอกาสอะไรอีกแล้ว แต่ในทุกๆวันเราก็ยังคุยกันอยู่เหมือนเดิม ถึงสถานะไม่เหมือนเดิม มีคอลหากันบ้าง มีเจอกันบ้างเวลาเลิกงาน มีอยู่ด้วยกันบ้างเวลาว่าง เค้ามีคนคุยใหม่ไปแล้ว แต่ตัวผมยังรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด สิ่งที่ผมทำมันทำให้เธอเป็นโรคซึมเศร้า แต่ทุกวันนี้ผมเป็นโรคนั้นแทนและกำลังรอการรักษา ผมรู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นมันเกินกว่าจะให้อภัย แต่ในส่วนของความรักนั้นมันก็ยังคงมีให้เธอโดยตลอด มีแต่คนบอกว่าถ้าเรารักเค้าจริงเราจะไม่ให้ใครเข้ามาทำให้เราเลิกกัน แต่บางเรื่องบางวันที่เราไม่เข้าใจกันมันเลยมีข่องว่างระหว่างกลางทำให้มีใครอีกคนเข้ามา ทุกๆวันนี้ผมวิ่งตามเค้าตลอด ตลอดเวลาที่ผ่านมาครั้งที่1ที่เค้าจับได้ เค้าก็ยังให้อภัย ครั้งที่2เค้าก็ตามง้อเรา ครั้งที่3เค้าเริ่มไม่มีการตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เค้ายังให้อภัยผม ผมทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่บางครั้งสิ่งที่ทำลงไปมันอาจจะถูกมองข้ามไปโดยตลอด ผมก็อดทนเพราะผมเป็นคนผิดที่ทำกับเค้าแบบนั้น มาถึง3ครั้ง จนครั้งสุดท้ายเราอาจจะทะเลาะกันบ้างในบางวัน จนมันมีเหตุการณ์เกิดขึ้นแบบเดิม ทุกๆครั้งเค้าจะถามผมเสมอว่าทำไมไม่ทำให้กับเค้าเหมือนที่ทำให้กับคนพวกนั้นบ้าง แต่สิ่งที่ผมทำนั้นมันมากกว่าที่ให้ใครไปทั้งหมด มันอาจจะเป็นเหตุผลที่เค้าไม่ทนกับครั้งนี้แล้ว แต่ในความรู้สึกของตัวผมนั้นยังมีเธออยู่ข้างๆผมเสมอ ทุกคนรอบข้างบอกให้ตัดใจเค้าไปอยู่ในส่วนของเค้าเราก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่เค้าตัดสินใจ แต่ผมไม่เคยคิดที่จะอยากเสียเค้าไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทุกวันนี้เค้าให้ผมรอบเค้า5ปี เค้าสัญญาว่าจะไม่คบใคร จะคุยกับทุกคนที่เข้ามา แต่จะไม่รักใคร แต่ผมคิดว่าเรื่องของหัวใจมันไวต่อความรู้สึก เวลามีคนด่าเรายังรู้สึกหดหู่ แล้วถ้ามีคนมีพูดดีทำตัวดีเข้าหาผมก็กลัวว่าเค้าจะเปลี่ยนใจ ในส่วนของเวลา5ปีนั้นเราตกลงกันว่าจะคุยกันได้แต่ไม่ใช่สถานะเดิม บ้างครั้งความรู้สึกของผมมันก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้นะ แต่มันไม่มีทางเลือกเพราะเรายังอยากจะมีเค้าอยู่ ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าพอถึงเวลา5ปีเค้าอาจจะไม่หด้รักเราแล้วก็ได้ แต่ในทุกๆวันนี้ผมยังเป็นห่วงเค้ายังต้องการให้เค้าอยู่กับผม คำพูดมันดูเหมือนคนเห็นแก่ตัว มันไม่ใช่ว่าเราไม่พร้อมที่เสียเค้าไป แต่เราไม่ได้อยากให้เค้าไปไหน เราอยากจะขอโอกาสอีกสักครั้ง ผมคิดว่าจะเข้าไปขอโทษคนที่บ้านเค้าที่ผมเคยทำไม่ดีกับลูกสาวเค้าไว้ แต่มันก็เป็นปมฝั่งใจที่ว่าพ่อกับแม่เค้าเลิกกันก็เพราะพ่อเค้ามีคนอื่น พี่สาวเค้าเลิกกับแฟนก็เพราะแหนเค้ามีคนอื่น ผมก็บอกกับเค้าเสมอว่าคนที่คิดจะไปแล้วไม่หันหลังกับมาอ่ะเค้าคิดไง้ทั้งหมดแล้ว แต่สิ่งที่มันเกิดขึ้นกับเรื่องของเรามันเป็นเหมือนอารมณ์ของคนที่ไม่รู้จักโต ทั้งที่เราอายุมากกว่าเค้าด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ผมก็ได้แต่ภาวนาสวดมนต์ขอให้เค้ากลับมา ผมไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นเลยสักครั้ง แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ผมก็พร้อมจะปรับปรุงและแก้ไข แต่เค้าย้ำกับผมเสมอว่า "มันยังไม่ใช่ตอนนี้" กับคำนี้ผมคิดว่าเค้าคงไม่อยากจะกลับมาแล้วล่ะ ที่เราคุยกันอยู่ทุกวันนี้มันอาจจะเป็นเพราะความผูกพันมากกว่าความรัก เธอบอกกับผมว่า ในเมื่อเค้ายืนด้วยตัวของเค้าเองได้แล้ว เค้าก็ไม่อยากจะให้ใครเข้ามายุ่งในชีวิตเค้า เพราะทุกครั้งที่ผมนอกใจเค้า เค้าจะฮิลตัวเองเสมอ จนถึงครั้งที่4นี้เค้าพร้อมที่จะเริ่มใหม่ได้โดยที่ไม่สนใจกับเรื่องอะไรที่ผ่านมาเลย ทุกวันนี้ผมเป็นเหมือนวิญญาณที่คอยตามรังควานเค้าเวลาเค้าจะคุยกับใครเวลาเค้าจะทำอะไร บ้างทีผมก็รู้ตัวว่ามันน่ารำคาญมันล้ำเส้นของเค้าจนเกินไป แต่ในคำที่เค้าบอกว่า5ปีแล้วเค้าจะคิดดูอีกทีว่าจะกลับมาคบกันไหม ทุกวันนี้ยังไม่ถึง2เดือนผมก็เข้าขั้นวิกฤตแล้ว เป็นโรคซึมเศร้าใกล้เข้าขั้นไบโพล่า ผมต้องเก็บอาการทั้งหมดไว้ใต้แมสปิดปากว่ามันไม่เป็นไร แต่ทั้งที่ในใจแม้งแหลกสลายไปหมดแล้ว ผมอยากให้เค้ากลับมาไม่ได้หวังว่ามันจะเป็นเหมือนเดิม ระยะเวลา4ปีที่ผ่านมาผมอยากจะให้ทิ้งไว้ข้างหลัง แล้วเริ่มนับ1ใหม่แต่เค้าไม่ได้มั่นใจอะไรในตัวเราแล้วทุกวันนี้กลายเป็นคนที่ไม่ได้อยู่ในสายตาของเค้าเลย ผมกลัวการตัดสินใจของเค้าว่าเราจะไปกันต่อไม่ได้ ทุกวันนี้การที่เค้าคุยกับเรามันเป็นเหมือนการถนอมน้ำใจกันมากกว่ากับเวลา4ปีที่ผ่านมา เค้ารู้ผมเป็นโรคซึมเศร้าเค้าก็ให้ผมไปรักษาทุกวันนี้คิดฆ่าตัวตายวันล่ะ100รอบแต่ก็กลัวที่จะไม่ได้เจอไม่ได้คุยกับเค้า มันจุกอยู่ในอกตลอดทั้งวันปวดหัวข้างเดียวทั้งวันทั้งคืน ฝันเกี่ยวกับเรื่องเดิมๆตลอดทุกวันที่ผ่านมา ล่าสุดผมลองแอดเฟสคนคุยของเค้าไปเค้าก็มาถามผมเหมือนมีคนไปบอกว่าผมแอดไป นี่แค่ขนาดบอกว่าคุยกันยังขนาดนี้ ผมก็ต้องยอมถอยไม่ล้ำเส้นเข้าไป เค้าจะถามเราตลอดว่าจะถามเรื่องเค้ากับคนอื่นทำไมไม่ต้องรู้ดีที่สุด "สรุปแล้วเรากลายเป็นไอโบ้ที่ยืนโง่อยู่กลางสนามบินที่รอแบบมีความหวังว่ารถไฟจะผ่านเข้ามาในสนามบิน" ผมคิดว่าเค้าคงไม่กลับมาแล้วแต่ก็ยังไม่หมดความหวัง แม่ผมบอกว่ากาลเวลามันพิสูจน์ใจคนวันเวลาเปลี่ยนใจคนก็อาจจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แต่สิ่งที่อยู่เหนือกาลเวลาคือความทรงจำดีๆที่เคยมีให้กัน จงเก็บมันไว้และเรียนอยู่อยู่กับทุกวันให้มีความสุข ผมอยากจะขอโอกาสเค้าแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ก็ได้แต่รอ.....