เจอกันทีไรก็ถามเงินเดือน
ถามเงินเก็บ
ถามมีทรัพย์สินอะไรแล้วบ้าง
ถามชื่อบริษัทที่ทำติดอันดับไหน
เมื่อไหร่จะเปิดบริษัทเอง

ไป ๆ มา ๆ รู้สึกว่า ทำไมคนเราถึงวัตถุนิยมกันมากขนาดนี้

ตอนแรกก็สนุกกับการเอาชนะญาติพี่น้องคนอื่น
ที่ผ่านมาเราก็วัตถุนิยมอย่างรุนแรง
ตอนนี้รู้สึกว่างเปล่า ว่างไปหมด
มีทุกอย่างแล้วยังไงอ่ะ เท่าไหรก็ไม่มีวันพอในสายตาคนอื่น

เราไม่ทะเยอทะยานก็มาด่าเราบ่นเรา
บางทีก็มีการด่าแม่เรา แล้วแม่เราก็มาด่าเราอีกต่อที่ไม่ทำตัวเหมือนดั่งใจญาติ
บางทีก็ตอกกลับว่าไม่พอใจนักก็ไปที่อื่น
ต่างคนต่างอยู่ไปจนตาย
ตายเป็นผีก็ไม่ต้องเจอกัน
ปกติครอบครัวก็ไม่เคยให้อะไรเรา
ที่ดินมรดกเราก็ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนก็ประเทศด้วยซ้ำ
คนรู้คงเอาไปกินหมดแล้ว
ถึงรู้ก็ทำไรไม่ได้ที่ดินเยอะแต่นาน้ำท่วมทั้งปี ขายไปก็ไม่มีใครซื้อ ปล่อยให้เช่าไป

แค่ของภายนอกแท้ๆ ชื่อเสียง เงินทอง อำนาจ ชั่วคราวทั้งนั้น ทำไมต้องมาบังคับให้คนอื่นเหมือนตัวเอง

ยิ่งเงินเยอะคนยิ่งคาดหวังต้องให้เราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
แต่เราอยากอยู่แบบนี้ทำไมต้องมาวุ่นวายกับเราฟะ

เราว่าจะให้แม่กลับไปอยู่บ้านนอกละ แม่เราชอบสนใจความรู้สึกญาติที่มีต่อเรามากกว่าความรู้สึกของเรา สนใจแค่ของภายนอกเปลือกปลอม
เราจะอยู่คนเดียวในเมืองหลวงนี่แหละอย่างโดดเดี่ยวจนวันตาย บริจาคร่างไว้แล้ว เพื่อนรับปากจะส่งร่างให้รพ ก็โอเคละ

เดิมทีครอบครัวโคตรตระกูลเราก็มาจากรากหญ้าแท้ ๆ พอมีเงินหน่อยทำเป็นแบบเหมือนเงินสำคัญกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ เปรียบเทียบทับถมกันไปมา ไม่จบไม่สิ้น